VI rocznica Tragedii Smoleńskiej
środa, 28 listopada 2012
wtorek, 27 listopada 2012
poniedziałek, 26 listopada 2012
czwartek, 22 listopada 2012
środa, 21 listopada 2012
wtorek, 20 listopada 2012
Złoty dąb
ZŁOTY DĄB
Złoty dąb w słońcu lśni. Co ma więcej złota?
Promienie słońca? Czy złote liście dębu?
Promienie słońca blasku listkom dębu dodają,
gdy z wiatrem wesoło igrają.
Ptasie trele wesołe słychać gdzieś,
które echo niesie przez miasta i wieś.
Złoty dąb w słońcu lśni. Co ma więcej złota?
Promienie słońca? Czy złote liście dębu?
Promienie słońca blasku listkom dębu dodają,
gdy z wiatrem wesoło igrają.
Ptasie trele wesołe słychać gdzieś,
które echo niesie przez miasta i wieś.
poniedziałek, 19 listopada 2012
niedziela, 18 listopada 2012
sobota, 17 listopada 2012
piątek, 16 listopada 2012
Światło narodów (cz1)
ŚWIATŁO NARODÓW (cz. I)
Któż to wymyślił ten Kościół?
Współcześni ludzie stawiają rozmaite pytania na temat Kościoła. Jednym z nich jest pytanie o to, kto wpadł na pomysł jego założenia. Odpowiedzi słyszy się bardzo różne – a to, że Kościół został wymyślony przez księży i biskupów dla realizacji ich własnych interesów (to odpowiedź tych mniej życzliwych). Inni znowu twierdzą, że Kościół powstał jako efekt przemian społecznych w starożytności – i tak, siłą rozpędu, istnieje do dzisiaj. Sobór Watykański II w imieniu samego zainteresowanego (czyli Kościoła) udziela odpowiedzi na pytanie o „projekt – Kościół” w Konstytucji dogmatycznej o Kościele (KK).
Odpowiedź jest niesłychanie prosta: to Bóg sam wymyślił i zaplanował Kościół. Jego zamiarem było bowiem dać ludziom udział w swoim własnym życiu. A że Bóg z natury swojej nie jest samotnikiem lecz żyje we wspólnocie (Trójca Święta) więc postanowił także ludzi zbawić we wspólnocie.
Już w Starym Testamencie Bóg przekazał swoje Prawo całemu narodowi (wspólnocie) a nie pojedynczym ludziom. Naród izraelski, przez swoje posłannictwo, zapowiedział powstanie Kościoła. Wykonawcą Bożego pomysłu na Kościół był Jezus. W swoim nauczaniu głosił Królestwo Boże – czyli opowiadał o Kościele. Dzięki temu, że nauczał, umarł na krzyżu, zmartwychwstał i wstąpił do nieba, na wierzących mógł zstąpić Duch Święty i w ten sposób Kościół rozpoczął działalność.
Duch Święty działa teraz w Kościele poprzez sakramenty, które są skutecznymi znakami łaski Bożej. Ale też sam „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). Na końcu czasów – w niebie – ludzie zostaną zgromadzeni wokół Boga w Kościele powszechnym.
Nasza wiedza o Kościele pochodzi z Objawienia Bożego – a to oznacza, że na jego temat dowiadujemy się tyle, ile Bóg zechciał nam przekazać. Ludzki wysiłek nie wystarczy do zrozumienia czym naprawdę jest Kościół. Potrzebna jest także (a może przede wszystkim) pokorna postawa słuchania Boga. Musimy się więc zgodzić na to, że nie będziemy wiedzieć o Kościele wszystkiego, bo jest on misterium. Poznajemy go poprzez różne obrazy zaczerpnięte z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła, ale obrazy te odkrywają tylko część rzeczywistości. Powstały w oparciu o doświadczenie życiowe, jakie może zgromadzić każdy człowiek. Ulubionym obrazem, którym posługuje się Sobór Watykański II do opisania natury Kościoła, jest ciało człowieka. Jest to porównanie zaczerpnięte z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (12,12 n). My jesteśmy poszczególnymi częściami tego ciała (palcem, nogą, skórą, nerką…), a jego głową jest sam Chrystus. Każda z części ma własne funkcje, które razem, wspólnie, przyczyniają się do dobra całego ciała.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
Któż to wymyślił ten Kościół?
Współcześni ludzie stawiają rozmaite pytania na temat Kościoła. Jednym z nich jest pytanie o to, kto wpadł na pomysł jego założenia. Odpowiedzi słyszy się bardzo różne – a to, że Kościół został wymyślony przez księży i biskupów dla realizacji ich własnych interesów (to odpowiedź tych mniej życzliwych). Inni znowu twierdzą, że Kościół powstał jako efekt przemian społecznych w starożytności – i tak, siłą rozpędu, istnieje do dzisiaj. Sobór Watykański II w imieniu samego zainteresowanego (czyli Kościoła) udziela odpowiedzi na pytanie o „projekt – Kościół” w Konstytucji dogmatycznej o Kościele (KK).
Odpowiedź jest niesłychanie prosta: to Bóg sam wymyślił i zaplanował Kościół. Jego zamiarem było bowiem dać ludziom udział w swoim własnym życiu. A że Bóg z natury swojej nie jest samotnikiem lecz żyje we wspólnocie (Trójca Święta) więc postanowił także ludzi zbawić we wspólnocie.
Już w Starym Testamencie Bóg przekazał swoje Prawo całemu narodowi (wspólnocie) a nie pojedynczym ludziom. Naród izraelski, przez swoje posłannictwo, zapowiedział powstanie Kościoła. Wykonawcą Bożego pomysłu na Kościół był Jezus. W swoim nauczaniu głosił Królestwo Boże – czyli opowiadał o Kościele. Dzięki temu, że nauczał, umarł na krzyżu, zmartwychwstał i wstąpił do nieba, na wierzących mógł zstąpić Duch Święty i w ten sposób Kościół rozpoczął działalność.
Duch Święty działa teraz w Kościele poprzez sakramenty, które są skutecznymi znakami łaski Bożej. Ale też sam „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). Na końcu czasów – w niebie – ludzie zostaną zgromadzeni wokół Boga w Kościele powszechnym.
Nasza wiedza o Kościele pochodzi z Objawienia Bożego – a to oznacza, że na jego temat dowiadujemy się tyle, ile Bóg zechciał nam przekazać. Ludzki wysiłek nie wystarczy do zrozumienia czym naprawdę jest Kościół. Potrzebna jest także (a może przede wszystkim) pokorna postawa słuchania Boga. Musimy się więc zgodzić na to, że nie będziemy wiedzieć o Kościele wszystkiego, bo jest on misterium. Poznajemy go poprzez różne obrazy zaczerpnięte z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła, ale obrazy te odkrywają tylko część rzeczywistości. Powstały w oparciu o doświadczenie życiowe, jakie może zgromadzić każdy człowiek. Ulubionym obrazem, którym posługuje się Sobór Watykański II do opisania natury Kościoła, jest ciało człowieka. Jest to porównanie zaczerpnięte z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (12,12 n). My jesteśmy poszczególnymi częściami tego ciała (palcem, nogą, skórą, nerką…), a jego głową jest sam Chrystus. Każda z części ma własne funkcje, które razem, wspólnie, przyczyniają się do dobra całego ciała.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
środa, 14 listopada 2012
Światło Narodów (Wstęp)
ŚWIATŁO NARODÓW (wstęp)
Na targu w porcie w Konstantynopolu miała miejsce potworna awantura. Przekupki pobiły się ze sobą, obrzucając się wzajemnie rybami leżącymi na straganach. Kłóciły się o to… czy Syn Boży jest współistotny Ojcu. Zdarzenie to miało miejsce na początku IV wieku po Chr. – czyli 1700 lat temu, za czasów papieża Sylwestera I (wspominamy go w ostatni dzień roku kalendarzowego). Aby rozstrzygnąć sprawę, którą zajmował się cały świat chrześcijański, cesarz Konstantyn Wielki zwołał, po raz pierwszy w historii, sobór powszechny, czyli zgromadzenie wszystkich biskupów świata (choć nie wszyscy mogli przybyć…). Był to Sobór Nicejski I (325 r.). Do naszych czasów takich zgromadzeń (soborów) było w dziejach Kościoła 21. Dwudziestym pierwszym soborem powszechnym był Sobór Watykański Drugi. Rozpoczął się 50 lat temu (1962) i trwał 4 lata. Jak każdy sobór, także i ten swoją nazwę wziął od miejsca, w którym się odbywał – tym razem było to w Watykanie. Numer drugi w jego nazwie wziął się stąd, że wcześniej już raz sobór odbył się w tym miejscu (w roku 1870).
Sobór Watykański II zwołany przez bł. papieża Jana XXIII, także miał za zadanie rozstrzygnąć sprawę, którą interesował się świat chrześcijański – tym razem chodziło o to w jaki sposób należy głosić Ewangelię w nowoczesnym świecie, który podlega szybkim i radykalnym zmianom. Kościół, na Soborze Watykańskim II, zachował się jak piękna kobieta (w bardzo wielu językach słowo oznaczające Kościół jest rodzaju żeńskiego), która przed wyjściem do świata przegląda się w lustrze, aby sprawdzić czy ubrana jest stosownie do okoliczności i czy we właściwy sposób wyeksponowała swoje zalety. Kościół najpierw stanął jakby przed lustrem i postanowił sam sobie odpowiedzieć na pytania: kim jestem, jak widzę sam siebie. Odpowiedź została udzielona przez Sobór w formie pisemnej. Powstała Konstytucja dogmatyczna o Kościele zaczynająca się od słów „Światło narodów”(łac. Lumen gentium). Mówiąc sam o sobie, Kościół posłużył się różnymi obrazami zaczerpniętymi z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła. Kilka z obrazów zostanie przybliżonych w kolejnych częściach tego cyklu.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
Na targu w porcie w Konstantynopolu miała miejsce potworna awantura. Przekupki pobiły się ze sobą, obrzucając się wzajemnie rybami leżącymi na straganach. Kłóciły się o to… czy Syn Boży jest współistotny Ojcu. Zdarzenie to miało miejsce na początku IV wieku po Chr. – czyli 1700 lat temu, za czasów papieża Sylwestera I (wspominamy go w ostatni dzień roku kalendarzowego). Aby rozstrzygnąć sprawę, którą zajmował się cały świat chrześcijański, cesarz Konstantyn Wielki zwołał, po raz pierwszy w historii, sobór powszechny, czyli zgromadzenie wszystkich biskupów świata (choć nie wszyscy mogli przybyć…). Był to Sobór Nicejski I (325 r.). Do naszych czasów takich zgromadzeń (soborów) było w dziejach Kościoła 21. Dwudziestym pierwszym soborem powszechnym był Sobór Watykański Drugi. Rozpoczął się 50 lat temu (1962) i trwał 4 lata. Jak każdy sobór, także i ten swoją nazwę wziął od miejsca, w którym się odbywał – tym razem było to w Watykanie. Numer drugi w jego nazwie wziął się stąd, że wcześniej już raz sobór odbył się w tym miejscu (w roku 1870).
Sobór Watykański II zwołany przez bł. papieża Jana XXIII, także miał za zadanie rozstrzygnąć sprawę, którą interesował się świat chrześcijański – tym razem chodziło o to w jaki sposób należy głosić Ewangelię w nowoczesnym świecie, który podlega szybkim i radykalnym zmianom. Kościół, na Soborze Watykańskim II, zachował się jak piękna kobieta (w bardzo wielu językach słowo oznaczające Kościół jest rodzaju żeńskiego), która przed wyjściem do świata przegląda się w lustrze, aby sprawdzić czy ubrana jest stosownie do okoliczności i czy we właściwy sposób wyeksponowała swoje zalety. Kościół najpierw stanął jakby przed lustrem i postanowił sam sobie odpowiedzieć na pytania: kim jestem, jak widzę sam siebie. Odpowiedź została udzielona przez Sobór w formie pisemnej. Powstała Konstytucja dogmatyczna o Kościele zaczynająca się od słów „Światło narodów”(łac. Lumen gentium). Mówiąc sam o sobie, Kościół posłużył się różnymi obrazami zaczerpniętymi z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła. Kilka z obrazów zostanie przybliżonych w kolejnych częściach tego cyklu.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
Polonia Master Nostra Est 2012-Pilnujemy Niepodległości
http://ksd.media.pl/aktualnoci/888-polonia-mater-nostra-est-2012-fotorelacja
Polonia Master Nostra Est 2012 -Pilnujemy Niepodległości
W przededniu Święta Niepodległości wręczono w Warszawie odznaczenia Polonia Mater Nostra Est. Wśród tegorocznych laureatów znaleźli się m.in. ks. Władysław Napiórkowski, Ryszard Parulski - polski szermierz i założyciel Fundacji „Gloria Victis”, Jan Kobylański - Prezes Unii i Stowarzyszeń Organizacji Polskich Ameryki Łacińskiej, poseł Artur Górski czy publicysta Rafał Ziemkiewicz. Uroczystości towarzyszyła laudacja na temat odznaczonych.
Polonia Mater Nostra Est (Polska Jest Naszą Matką), to polskie odznaczenie prywatne przeznaczone dla Polaków i obcokrajowców oraz dla organizacji za specjalne zasługi dla Narodu i Państwa Polskiego. Istnieje od 1995 r., nadawane jest przez Społeczną Fundację Pamięci Narodu Polskiego, działającą od 1991 r.
Pilnujmy Niepodległości!
- Padają głosy, że o nasz kraj nie trzeba walczyć, że wszystko jest tutaj w najlepszym porządku (…), a uczestnicy Marszu Niepodległości to jest jakaś banda faszystów, która reszcie obywateli przeszkadza funkcjonować - rozpoczęła przekornie swoje wystąpienie dr Lucyna Kulińska. Prezes Społecznej Fundacji Pamięci Narodu Polskiego podkreśliła, iż należy zacząć od tego, że żaden kraj nie może sobie pozwolić na to, aby nie myśleć o swojej Niepodległości. - Nie może bowiem jej sobie w żaden sposób zadekretować!
Kulińska zauważyła, że choć nasz wpływ na arenie międzynarodowej w dzisiejszym świecie jest minimalny, to są jednak kwestie, które zależą od nas. Wymieniła m.in. rozliczenie z historią, stworzenie niezależnych mediów, czy dbanie o polskie rodziny, w tym przyrost naturalny. Jako największe zagrożenia doktor nauk humanistycznych wymieniła: zakłamanie historii, manipulacje hipoteczne, niż demograficzny, emigrację młodego pokolenia, a także samobójstwa załamanych trudami życia i brakiem perspektyw ludzi. Przestrzegała przed kredytami, które na Zachodzie już doprowadziły do wielu tragedii. Zauważyła, że bardzo wiele polskich rodzin popada w biedę, właśnie dlatego, że się pozadłużały ulegając rozmaitym reklamom, kuszącym do zaciągnięcia pożyczki. Wiąże się z niesamowitymi dramatami ludzkimi. Dr Kulińska dodała, że ważne jest uświadamianie, iż „jeżeli coś jest na kredyt, to znaczy, że nie jest nasze”. W tym kontekście nawiązała m.in. do rozrzutności rządzących, którzy swoimi inwestycjami obciążają podatnika.
Określając Ojczyznę o jakiej marzą Polacy, Prezes Społecznej Fundacji Pamięci Narodu spostrzegła: „większość z nas chciało by mieć taką Polskę, w której ludzi nie ciąga się po sądach; gdzie za wypowiedzi prasowe nie wyrzuca się z pracy; w której patriotyzm i wartości religijne nie są wyśmiewanie; gdzie fałszywe autorytety i mierni intelektualiści nie są wynoszeni na piedestał”.
Odznaczeni orderem oraz laurem Polonia Mater Nostra Est
w dniu 10 listopada 2012 (w kolejności wystąpienia)
Order Polonia Mater Nostra Est
1. Henryk Cybulski (pośmiertnie, w jego imieniu Tadeusz Wolak)
2. Ludwik Malinowski (pośmiertnie, w jego imieniu Tadeusz Wolak)
3. Irena Droś
4. Mariusz Graniczka
5. Andrzej Holdenmajer
6. Ks. Władysław Napiórkowski
7. Leon Popek
8. Janusz Szuba
9. Marek Toczek
Laur Orderu Polonia Mater Nostra Est
1. Prabuckie Stowarzyszenie Kresowiaków
2. Krzesimir Dębski
3. Artur Górski
4. Ryszard Parulski
5. Rafał Ziemkiewicz
Złoty Laur Orderu Polonia Mater Nostra Est
1. Edward Prus (pośmiertnie)
2. Jan Kobylański (odznaczenie odebrał przedstawiciel USOPAŁ - Dyrektor Marek Lubiński)
3. Mirosław Hermaszewski
Red./foto: Agnieszka Piwar, Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy
czwartek, 8 listopada 2012
Pierwszy Śnieg
PIERWSZY ŚNIEG
Złoto jesieni przykrył biały puch.
Za wcześnie na srebrne białe gwiazdeczki już.
Niejeden piękny kwiat odszedł bezpowrotnie,
za wcześnie...
Niejedno życie zginęło....
Za wcześnie.....
na odejście za wcześnie.....
Czy dla kwiatów, życie jest tylko jedno?
Czy dla każdego z nas?
Nie ma dwóch jednakowych dni, godzin, chwil.
Życie szybko mija, więc ceńmy je,
bo to naszego życia wątła nić.
FELICYTAS SITKO
Dziękuję
DZIĘKUJĘ
Dziękuje zwykłe słowo,
Ile w sobie treści ma.
Codziennie, gdy się budzisz,
Ono już przy Tobie trwa.
Dziękujesz Panu za noc przespaną,
I prosząc o błogosławieństwo
Podczas całego dnia.
Wieczorem dziękując za pomyślność,
Przeżytego dnia.
Za zdrowie, za uśmiech drugiej osoby.
Za słonko i deszcz,
I wszystko inne co Cię otacza też
Felicytas Sitko
Dziękuje zwykłe słowo,
Ile w sobie treści ma.
Codziennie, gdy się budzisz,
Ono już przy Tobie trwa.
Dziękujesz Panu za noc przespaną,
I prosząc o błogosławieństwo
Podczas całego dnia.
Wieczorem dziękując za pomyślność,
Przeżytego dnia.
Za zdrowie, za uśmiech drugiej osoby.
Za słonko i deszcz,
I wszystko inne co Cię otacza też
Felicytas Sitko
wtorek, 6 listopada 2012
poniedziałek, 5 listopada 2012
niedziela, 4 listopada 2012
ANKIETY PRESYNODALNE – WYNIKI
ANKIETY PRESYNODALNE – WYNIKI
Ostatnim razem pisaliśmy o ankietach presynodalnych – jaki był ich cel i jak były skonstruowane. Wspomnieliśmy także o tym, że na stronie II Synodu Archidiecezji Katowickiej dostępne są już wyniki kwestionariuszy (w dziale „Archiwum”). W tym artykule opowiemy, co wynikło z kwestionariuszy i jakie to ma przełożenie na organizację synodu.
W ramach krótkiego przypomnienia: interpretacja wyników ankiet dotyczy przede wszystkim kwestii ważności danego tematu, następnie zasięgu (ogólnodiecezjalnego lub specjalistycznego) oraz powiązań z innymi tematami. W opracowanych przez Sekretariat Zespołu Presynodalnego wynikach do każdego pytania jest także przyporządkowany wykres, który mówi o tym jak rozkładały się głosy w każdej z głównych grup respondentów – prezbiterów, parafialnych rad duszpasterskich, ruchów i stowarzyszeń oraz zgromadzeń zakonnych.
Uszeregowanie tematów według średniej oceny ważności było najważniejszym kryterium, dzięki któremu Zespół Presynodalny ustalał ilość i tematykę komisji synodalnych. Zagadnieniami, które respondenci wskazali na najbardziej wymagające przemyślenia, okazały się kolejno (w nawiasach podana jest średnia ilość głosów w skali 0 – 10):
1. Kwestia duchownych – ich informacji, moralności, dyscypliny, utrzymania, zdrowia fizycznego i psychicznego, wsparcia w sytuacjach kryzysowych (9,03);
2. Świeccy w kościele – ich formacja, zaangażowanie apostolskie w życiu parafii, napotykane trudności i zagrożenia itp. (8,79);
3. Duszpasterstwo młodzieży (8,68);
4. Formacja do prezbiteria tu – WŚSD, jakość formacji, obserwowane problemy, realizacja okresu propedeutycznego (8,66);
5. Katechizacja – katecheza szkolna, rekolekcje, formacja katechetów, najczęstsze zgłaszane trudności, rola Wydziału Katechetycznego: inicjująco – nadzorująca (8,62);
6. Głoszenie Słowa Bożego – w ścisłym sensie: posługa związana ze święceniami (8,57);
7. Duszpasterstwo parafialne – wizja, akcenty, środki, współpraca (8,55);
8. Duszpasterstwo rodzin – także problemy związków niesakramentalnych (8,54);
9. Duszpasterstwo sakramentów i sakramentaliów (liturgiczne) – stan, „jakość” liturgii w parafiach archidiecezji (8,51);
10. Katecheza parafialna – przygotowanie do sakramentów, katecheza inicjacyjna, systematyczna, dla dorosłych itd. (8,47).
Najmniejszym zainteresowaniem respondentów cieszyły się tematy związane z duszpasterstwem specjalistycznym (m.in. grup zawodowych), środowisk twórczych i osób w żałobie, a także kwestie dotyczące organizacji kurii archidiecezjalnej, współpracy Kościoła lokalnego z organizacjami pozarządowymi i wykorzystania programów unijnych.
Kwestie dotyczące powiązań danego zagadnienia z innymi miały pomóc w ustaleniu zakresów tematycznych poszczególnych komisji. W ankietach wyszły one najsłabiej, ale w kilku przypadkach respondenci sugerowali, żeby kilka szczegółowych pytań zgrupować w jedno bardziej ogólne, lub włączyć dany temat do innego (np. kwestię duchownych na emeryturze włączyć w zagadnienie dotyczące duchownych w ogóle). Co do rozróżnienia na dyskusję ogólno diecezjalną lub specjalistyczną ankietowani nie zawsze byli zgodni i w kilku przypadkach przewaga jednej z opinii była niewielka.
Ciekawych wniosków dostarczyła analiza wykresu, który obrazował różnice pomiędzy wynikami w poszczególnych grupach (wśród księży, Parafialnych Rad Duszpasterskich itd.) Były one bardzo niewielkie, co świadczy o tym, że zasadniczo, niezależnie od różnicy punktów widzenia, zgadzamy się w diagnozowaniu ważnych dla Kościoła kwestii.
Na podstawie wyników ankiet Zespół Presynodalny ustalił ilość i tematykę komisji tematycznych. Mimo, że oficjalnie zostaną one powołane dopiero w dniu otwarcia Synodu, to Ksiądz Arcybiskup wstępnie zatwierdził i zezwolił na opublikowanie projektu ich podziału. Lista dostępna jest na stronie synodu (www.synodkatowice.pl) w dziale „Synod”.
Sekretariat Zespołu Presynodalnego
Ostatnim razem pisaliśmy o ankietach presynodalnych – jaki był ich cel i jak były skonstruowane. Wspomnieliśmy także o tym, że na stronie II Synodu Archidiecezji Katowickiej dostępne są już wyniki kwestionariuszy (w dziale „Archiwum”). W tym artykule opowiemy, co wynikło z kwestionariuszy i jakie to ma przełożenie na organizację synodu.
W ramach krótkiego przypomnienia: interpretacja wyników ankiet dotyczy przede wszystkim kwestii ważności danego tematu, następnie zasięgu (ogólnodiecezjalnego lub specjalistycznego) oraz powiązań z innymi tematami. W opracowanych przez Sekretariat Zespołu Presynodalnego wynikach do każdego pytania jest także przyporządkowany wykres, który mówi o tym jak rozkładały się głosy w każdej z głównych grup respondentów – prezbiterów, parafialnych rad duszpasterskich, ruchów i stowarzyszeń oraz zgromadzeń zakonnych.
Uszeregowanie tematów według średniej oceny ważności było najważniejszym kryterium, dzięki któremu Zespół Presynodalny ustalał ilość i tematykę komisji synodalnych. Zagadnieniami, które respondenci wskazali na najbardziej wymagające przemyślenia, okazały się kolejno (w nawiasach podana jest średnia ilość głosów w skali 0 – 10):
1. Kwestia duchownych – ich informacji, moralności, dyscypliny, utrzymania, zdrowia fizycznego i psychicznego, wsparcia w sytuacjach kryzysowych (9,03);
2. Świeccy w kościele – ich formacja, zaangażowanie apostolskie w życiu parafii, napotykane trudności i zagrożenia itp. (8,79);
3. Duszpasterstwo młodzieży (8,68);
4. Formacja do prezbiteria tu – WŚSD, jakość formacji, obserwowane problemy, realizacja okresu propedeutycznego (8,66);
5. Katechizacja – katecheza szkolna, rekolekcje, formacja katechetów, najczęstsze zgłaszane trudności, rola Wydziału Katechetycznego: inicjująco – nadzorująca (8,62);
6. Głoszenie Słowa Bożego – w ścisłym sensie: posługa związana ze święceniami (8,57);
7. Duszpasterstwo parafialne – wizja, akcenty, środki, współpraca (8,55);
8. Duszpasterstwo rodzin – także problemy związków niesakramentalnych (8,54);
9. Duszpasterstwo sakramentów i sakramentaliów (liturgiczne) – stan, „jakość” liturgii w parafiach archidiecezji (8,51);
10. Katecheza parafialna – przygotowanie do sakramentów, katecheza inicjacyjna, systematyczna, dla dorosłych itd. (8,47).
Najmniejszym zainteresowaniem respondentów cieszyły się tematy związane z duszpasterstwem specjalistycznym (m.in. grup zawodowych), środowisk twórczych i osób w żałobie, a także kwestie dotyczące organizacji kurii archidiecezjalnej, współpracy Kościoła lokalnego z organizacjami pozarządowymi i wykorzystania programów unijnych.
Kwestie dotyczące powiązań danego zagadnienia z innymi miały pomóc w ustaleniu zakresów tematycznych poszczególnych komisji. W ankietach wyszły one najsłabiej, ale w kilku przypadkach respondenci sugerowali, żeby kilka szczegółowych pytań zgrupować w jedno bardziej ogólne, lub włączyć dany temat do innego (np. kwestię duchownych na emeryturze włączyć w zagadnienie dotyczące duchownych w ogóle). Co do rozróżnienia na dyskusję ogólno diecezjalną lub specjalistyczną ankietowani nie zawsze byli zgodni i w kilku przypadkach przewaga jednej z opinii była niewielka.
Ciekawych wniosków dostarczyła analiza wykresu, który obrazował różnice pomiędzy wynikami w poszczególnych grupach (wśród księży, Parafialnych Rad Duszpasterskich itd.) Były one bardzo niewielkie, co świadczy o tym, że zasadniczo, niezależnie od różnicy punktów widzenia, zgadzamy się w diagnozowaniu ważnych dla Kościoła kwestii.
Na podstawie wyników ankiet Zespół Presynodalny ustalił ilość i tematykę komisji tematycznych. Mimo, że oficjalnie zostaną one powołane dopiero w dniu otwarcia Synodu, to Ksiądz Arcybiskup wstępnie zatwierdził i zezwolił na opublikowanie projektu ich podziału. Lista dostępna jest na stronie synodu (www.synodkatowice.pl) w dziale „Synod”.
Sekretariat Zespołu Presynodalnego
Sesja Naukowa Biskup August Hlond i jego diecezja
Zaproszenie na sesję naukową Biskup August Hlond i jego diecezja
Diecezja katowicka powstawała w określonych warunkach społecznych i politycznych i pośrednio wpływała na ukształtowanie się współczesnego oblicza tej części Śląska, która po plebiscycie została włączona w granice odrodzonej Polski. W historii bardzo często zdarza się tak, że okoliczności powstania, wybitne jednostki stoją nie tylko u fundamentów nowych dzieł kościelnych, ale również wpływają na ich dalszy rozwój. Niewątpliwie ks. August Hlond należy do takich postaci, które tworząc fundamenty materialne diecezji katowickiej, wywarły również osobiste piętno w jej wewnętrznym - duchowym wymiarze.
Pierwszą część konferencji poświęcamy wyłącznie pierwszemu rządcy Administracji Apostolskiej/diecezji katowickiej ks. Augustowi Hlondowi stojącemu przed wyzwaniem, jakim była budowa diecezji. W drugiej części zostanie zaprezentowany ideał biskupa w nauczaniu i praktyce Kościoła starożytnego.
7 listopada 2012 roku przypada 90 rocznica powstania Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego. Zakład Teologii Pastoralnej i Historii Kościoła Uniwersytetu Śląskiego włączą się w obchody organizując konferencję naukową poświęconą okolicznościom, genezie powstania Administracji Apostolskiej oraz osobie pierwszego rządcy diecezji katowickiej (śląskiej) - ks. Augusta Hlonda. 15 października 2012 Sejmik Województwa Śląskiego w Katowicach przyjął jednogłośnie uchwałę w sprawie ogłoszenia roku 2013 – Rokiem Kardynała Augusta Hlonda. Sesja „Biskup August Hlond i jego diecezja” rozpoczyna obchody Roku Hlondiańskiego.
ks. prof. dr hab. Jerzy Myszor
Program
Patronat Honorowy
Metropolita Górnośląski Marszałek Województwa Śląskiego
Arcybiskup Wiktor Skworc Adam Matusiewicz
Sesja naukowa
Biskup August Hlond i jego diecezja
W rocznicę powstania Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego
7 XI 1922
7 listopad 2012, godz. 10.00
Abp Wiktor Skworc Metropolita Katowicki - słowo wstępne
Ks. prof. Jerzy Myszor - Czy na Górnym Śląsku potrzebna była nowa diecezja?
Dr hab. Lech Krzyżanowski - Polsko-niemiecka rywalizacja o Górny Śląsk
w latach 1919-1921
Dr hab. Piotr Greiner - Granice Diecezji Śląskiej (Katowickiej) w kontekście historyczno-politycznym
Ks. dr Grzegorz Olszowski - Ks. August Hlond - program duszpasterski dla nowej diecezji
Ks. dr hab. Leszek Szewczyk - Diecezja Śląska (Katowicka) na łamach Gościa Niedzielnego w latach 1923-1926
Godz. 14.30
Ks. prof. Jan Słomka - Teologiczne przesłanki urzędu biskupiego w starożytności
Ks. dr hab. Andrzej Uciecha - Granice geograficzne metropolii i diecezji w starożytności – problem badawczy
Ks. dr hab. Jacek Kempa - Biskup w nauce soboru trydenckiego. Ujęcie teologiczno- dogmatyczne
Patronat medialny
Gość Niedzielny
Portal Wiara
Radio eM
Diecezja katowicka powstawała w określonych warunkach społecznych i politycznych i pośrednio wpływała na ukształtowanie się współczesnego oblicza tej części Śląska, która po plebiscycie została włączona w granice odrodzonej Polski. W historii bardzo często zdarza się tak, że okoliczności powstania, wybitne jednostki stoją nie tylko u fundamentów nowych dzieł kościelnych, ale również wpływają na ich dalszy rozwój. Niewątpliwie ks. August Hlond należy do takich postaci, które tworząc fundamenty materialne diecezji katowickiej, wywarły również osobiste piętno w jej wewnętrznym - duchowym wymiarze.
Pierwszą część konferencji poświęcamy wyłącznie pierwszemu rządcy Administracji Apostolskiej/diecezji katowickiej ks. Augustowi Hlondowi stojącemu przed wyzwaniem, jakim była budowa diecezji. W drugiej części zostanie zaprezentowany ideał biskupa w nauczaniu i praktyce Kościoła starożytnego.
7 listopada 2012 roku przypada 90 rocznica powstania Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego. Zakład Teologii Pastoralnej i Historii Kościoła Uniwersytetu Śląskiego włączą się w obchody organizując konferencję naukową poświęconą okolicznościom, genezie powstania Administracji Apostolskiej oraz osobie pierwszego rządcy diecezji katowickiej (śląskiej) - ks. Augusta Hlonda. 15 października 2012 Sejmik Województwa Śląskiego w Katowicach przyjął jednogłośnie uchwałę w sprawie ogłoszenia roku 2013 – Rokiem Kardynała Augusta Hlonda. Sesja „Biskup August Hlond i jego diecezja” rozpoczyna obchody Roku Hlondiańskiego.
ks. prof. dr hab. Jerzy Myszor
Program
Patronat Honorowy
Metropolita Górnośląski Marszałek Województwa Śląskiego
Arcybiskup Wiktor Skworc Adam Matusiewicz
Sesja naukowa
Biskup August Hlond i jego diecezja
W rocznicę powstania Administracji Apostolskiej Śląska Polskiego
7 XI 1922
7 listopad 2012, godz. 10.00
Abp Wiktor Skworc Metropolita Katowicki - słowo wstępne
Ks. prof. Jerzy Myszor - Czy na Górnym Śląsku potrzebna była nowa diecezja?
Dr hab. Lech Krzyżanowski - Polsko-niemiecka rywalizacja o Górny Śląsk
w latach 1919-1921
Dr hab. Piotr Greiner - Granice Diecezji Śląskiej (Katowickiej) w kontekście historyczno-politycznym
Ks. dr Grzegorz Olszowski - Ks. August Hlond - program duszpasterski dla nowej diecezji
Ks. dr hab. Leszek Szewczyk - Diecezja Śląska (Katowicka) na łamach Gościa Niedzielnego w latach 1923-1926
Godz. 14.30
Ks. prof. Jan Słomka - Teologiczne przesłanki urzędu biskupiego w starożytności
Ks. dr hab. Andrzej Uciecha - Granice geograficzne metropolii i diecezji w starożytności – problem badawczy
Ks. dr hab. Jacek Kempa - Biskup w nauce soboru trydenckiego. Ujęcie teologiczno- dogmatyczne
Patronat medialny
Gość Niedzielny
Portal Wiara
Radio eM
„Wierzę w jeden, święty i apostolski Kościół”
„Wierzę w jeden, święty i apostolski Kościół” – co tydzień wypowiadamy te słowa podczas niedzielnej mszy. Co one dla nas znaczą i jak ma się do tego, jeśli w ogóle, II Synod Archidiecezji Katowickiej?
Żeby odpowiedzieć na to pytanie musimy najpierw uściślić, co myślimy, gdy wypowiadamy słowo Kościół. Doświadczenie pokazuje, że jednoznaczne wyjaśnienie w krótkiej definicji jest w tym przypadku bardzo trudne, jeśli w ogóle jest możliwe.
Od Soboru Watykańskiego II próżno szukać dokumentów, w których znalazłaby się taka definicja Kościoła. Zarówno soborowa Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium”, jak i Katechizm Kościoła Katolickiego opisują Kościół, za pomocą zbioru obrazów, a każdy z nich ukazuje Kościół z innej perspektywy, naświetla niejako inną stronę tej rzeczywistości, dzięki czemu zyskujemy obraz wielowymiarowy, pełniejszy. W teologii mówi się czasem o „modelach Kościoła” ( na ten temat warto wysłuchać konferencji z tegorocznej pielgrzymki księży, w której mowa o związku rozumienia Kościoła z wizja synodu. Nagranie jest dostępne na stronie synodu pod adresem: http://synodkatowice.pl/ii-synod-archidiecezji-katowickiej/synod/istota-cele-przebieg,175).
Wielokrotnie już, w czasie ostatnich tygodni, zostało podkreślone, że to my – jako wspólnota – odpowiedzialni jesteśmy za kształt naszego Kościoła lokalnego. To poczucie odpowiedzialności za Kościół, które wynika ze świadomości, że Kościół to nie tylko duchowieństwo, ale Ciało Chrystusa, które tworzymy my wszyscy – jest chyba najważniejszym punktem wyjścia dla synodu. Jest to także punkt dojścia, bo doświadczenie współodpowiedzialności za Kościół, którym jesteśmy, być może będzie istotniejsze od tego, co uda nam się ostatecznie ustalić w formie przepisów prawnych.
Zastanówmy się teraz jak rozumieć słowa „wierzę w Kościół”. Na pewno nie chodzi tutaj o to, że wierzę w poszczególnych ludzi, którzy go tworzą. Wiara w Kościół wiąże się ściśle z wiarą w Boga – wierzę, że Bóg obecny jest w Kościele, a to znaczy, że słowo głoszone przez Kościół jest Jego słowem, że działa w sakramentach. Chrystus działa w Kościele, a to znaczy, że działa także przez konkretnych ludzi. Bóg nie działa abstrakcyjnie, ale za pośrednictwem nas – grzeszników. Dlatego musimy uczyć się rozróżniać to, co Boże od tego, co pochodzi z naszych grzechów – to jest bardzo trudne, ale bardzo ważne. Inaczej istnieje niebezpieczeństwo gorszenia się ludźmi Kościoła – bo traktujemy nasze grzechy jako coś nie do pogodzenia z Boskim działaniem.
Często słyszy się deklarację „Chrystus – tak, Kościół nie”. Jest w niej swoisty paradoks. Jezus przecież wszedł w świat w konkretnym czasie, żył i działał wśród konkretnych ludzi. To oni zachowali pamięć o Nim. Nie można dojść do Chrystusa inaczej jak przez pamięć Kościoła, przez wspólnotę, która tę pamięć zachowała. Oczywiście obraz Jezusa, jaki mamy dziś nie jest doskonały, ale ufamy, że Duch Święty chroni jej główny trzon i tam nadal można spotykać żyjącego Jezusa. Nie ma pewniejszej drogi do Ojca niż Chrystus działający w Kościele. Nie znaczy to, że Bóg nie może do nas dotrzeć w inny sposób, ale – skoro wybrał taka drogę – poprzez wcielenie, śmierć i zmartwychwstanie – to pewnie nie po to, żebyśmy szukali teraz innej.
„Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20) Te słowa Chrystusa powinniśmy ciągle mieć w pamięci. Jesteśmy – jako Kościół – wspólnotą, w której aktywnie działa Duch Święty. Nie może On działać inaczej jak tylko przez nas. Wierzyć w Kościół to także wierzyć w Ducha obecnego w Kościele, przemieniającego nasze serca. Dlatego tak ważne jest, abyśmy doskonalili naszą umiejętność wsłuchiwania się w Jego głos.
Mamy nadzieje, że II Synod Archidiecezji Katowickiej wspomoże te wysiłki i zobaczymy, że w Kościele – także tym lokalnym – towarzyszy nam nadal żywa obecność Chrystusa, który w Duchu Świętym prowadzi nas do Ojca.
Sekretariat Zespołu Presynodalnego
Żeby odpowiedzieć na to pytanie musimy najpierw uściślić, co myślimy, gdy wypowiadamy słowo Kościół. Doświadczenie pokazuje, że jednoznaczne wyjaśnienie w krótkiej definicji jest w tym przypadku bardzo trudne, jeśli w ogóle jest możliwe.
Od Soboru Watykańskiego II próżno szukać dokumentów, w których znalazłaby się taka definicja Kościoła. Zarówno soborowa Konstytucja dogmatyczna o Kościele „Lumen gentium”, jak i Katechizm Kościoła Katolickiego opisują Kościół, za pomocą zbioru obrazów, a każdy z nich ukazuje Kościół z innej perspektywy, naświetla niejako inną stronę tej rzeczywistości, dzięki czemu zyskujemy obraz wielowymiarowy, pełniejszy. W teologii mówi się czasem o „modelach Kościoła” ( na ten temat warto wysłuchać konferencji z tegorocznej pielgrzymki księży, w której mowa o związku rozumienia Kościoła z wizja synodu. Nagranie jest dostępne na stronie synodu pod adresem: http://synodkatowice.pl/ii-synod-archidiecezji-katowickiej/synod/istota-cele-przebieg,175).
Wielokrotnie już, w czasie ostatnich tygodni, zostało podkreślone, że to my – jako wspólnota – odpowiedzialni jesteśmy za kształt naszego Kościoła lokalnego. To poczucie odpowiedzialności za Kościół, które wynika ze świadomości, że Kościół to nie tylko duchowieństwo, ale Ciało Chrystusa, które tworzymy my wszyscy – jest chyba najważniejszym punktem wyjścia dla synodu. Jest to także punkt dojścia, bo doświadczenie współodpowiedzialności za Kościół, którym jesteśmy, być może będzie istotniejsze od tego, co uda nam się ostatecznie ustalić w formie przepisów prawnych.
Zastanówmy się teraz jak rozumieć słowa „wierzę w Kościół”. Na pewno nie chodzi tutaj o to, że wierzę w poszczególnych ludzi, którzy go tworzą. Wiara w Kościół wiąże się ściśle z wiarą w Boga – wierzę, że Bóg obecny jest w Kościele, a to znaczy, że słowo głoszone przez Kościół jest Jego słowem, że działa w sakramentach. Chrystus działa w Kościele, a to znaczy, że działa także przez konkretnych ludzi. Bóg nie działa abstrakcyjnie, ale za pośrednictwem nas – grzeszników. Dlatego musimy uczyć się rozróżniać to, co Boże od tego, co pochodzi z naszych grzechów – to jest bardzo trudne, ale bardzo ważne. Inaczej istnieje niebezpieczeństwo gorszenia się ludźmi Kościoła – bo traktujemy nasze grzechy jako coś nie do pogodzenia z Boskim działaniem.
Często słyszy się deklarację „Chrystus – tak, Kościół nie”. Jest w niej swoisty paradoks. Jezus przecież wszedł w świat w konkretnym czasie, żył i działał wśród konkretnych ludzi. To oni zachowali pamięć o Nim. Nie można dojść do Chrystusa inaczej jak przez pamięć Kościoła, przez wspólnotę, która tę pamięć zachowała. Oczywiście obraz Jezusa, jaki mamy dziś nie jest doskonały, ale ufamy, że Duch Święty chroni jej główny trzon i tam nadal można spotykać żyjącego Jezusa. Nie ma pewniejszej drogi do Ojca niż Chrystus działający w Kościele. Nie znaczy to, że Bóg nie może do nas dotrzeć w inny sposób, ale – skoro wybrał taka drogę – poprzez wcielenie, śmierć i zmartwychwstanie – to pewnie nie po to, żebyśmy szukali teraz innej.
„Gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt 18,20) Te słowa Chrystusa powinniśmy ciągle mieć w pamięci. Jesteśmy – jako Kościół – wspólnotą, w której aktywnie działa Duch Święty. Nie może On działać inaczej jak tylko przez nas. Wierzyć w Kościół to także wierzyć w Ducha obecnego w Kościele, przemieniającego nasze serca. Dlatego tak ważne jest, abyśmy doskonalili naszą umiejętność wsłuchiwania się w Jego głos.
Mamy nadzieje, że II Synod Archidiecezji Katowickiej wspomoże te wysiłki i zobaczymy, że w Kościele – także tym lokalnym – towarzyszy nam nadal żywa obecność Chrystusa, który w Duchu Świętym prowadzi nas do Ojca.
Sekretariat Zespołu Presynodalnego
Modlitwa do Matki Bożej Różańcowej
Modlitwa do Matki Bożej Różańcowej
Maryjo Dziewico, pomóż mi tak ukochać modlitwę różańcową, bym jej nigdy nie zaniedbał, by się stała moją codzienna potrzebą. Niech ta ewangeliczna modlitwa stanie się coraz silniejszą więzią, łącząca mnie z Jezusem i z Tobą, hołdem dziecięcej pobożności i miłości, umocnieniem i zachętą do radosnego i sumiennego wypełniania obowiązków w naśladowaniu Ciebie i Twego Syna.
Spraw, aby rozważanie Tajemnic Waszego życia wprowadzało mnie w duchowe głębie, gdzie rozum, wola i uczucia pozwalają ogarnąć się i przeniknąć sprawami Bożymi.
W świetle świętych Tajemnic Różańcowych ukazuj mi Matko powagę życia ziemskiego, które przygotowuje mi los wieczny, więc powinno być godne, czyste i szlachetne.
Przez Tajemnice Różańcowe pouczaj mnie, ze cierpienie pokornie przyjęte i ofiarowane Ojcu, przynosi wielkie owoce zbawcze, że przetrwanie z Jezusem na Kalwarii doświadczenia otwiera przede mną blask zmartwychwstania na wieczne szczęście z Nim,
tam nie będzie już łez, lecz nieustanne dziękczynienie za łaski,
które z cierpienia Bóg wydobył dla mnie i dla braci moich w Chrystusie.
Królowo Różańca świętego, módl się o zbawienie wszystkich ludzi !
Amen.
Maryjo Dziewico, pomóż mi tak ukochać modlitwę różańcową, bym jej nigdy nie zaniedbał, by się stała moją codzienna potrzebą. Niech ta ewangeliczna modlitwa stanie się coraz silniejszą więzią, łącząca mnie z Jezusem i z Tobą, hołdem dziecięcej pobożności i miłości, umocnieniem i zachętą do radosnego i sumiennego wypełniania obowiązków w naśladowaniu Ciebie i Twego Syna.
Spraw, aby rozważanie Tajemnic Waszego życia wprowadzało mnie w duchowe głębie, gdzie rozum, wola i uczucia pozwalają ogarnąć się i przeniknąć sprawami Bożymi.
W świetle świętych Tajemnic Różańcowych ukazuj mi Matko powagę życia ziemskiego, które przygotowuje mi los wieczny, więc powinno być godne, czyste i szlachetne.
Przez Tajemnice Różańcowe pouczaj mnie, ze cierpienie pokornie przyjęte i ofiarowane Ojcu, przynosi wielkie owoce zbawcze, że przetrwanie z Jezusem na Kalwarii doświadczenia otwiera przede mną blask zmartwychwstania na wieczne szczęście z Nim,
tam nie będzie już łez, lecz nieustanne dziękczynienie za łaski,
które z cierpienia Bóg wydobył dla mnie i dla braci moich w Chrystusie.
Królowo Różańca świętego, módl się o zbawienie wszystkich ludzi !
Amen.
II Synod Archidiecezji Katowickiej - Możliwości zaangażowania
II SYNOD ARCHIDIECEZJI KATOWICKIEJ – MOŻLIWOŚCI ZAANGAŻOWANIA
Oficjalne rozpoczęcie II Synodu Archidiecezji Katowickiej odbędzie się dopiero za kilka tygodni, dn. 25 listopada br. (uroczystej Mszy św. w Archikatedrze Chrystusa Króla o godz. 12.00 przewodniczył będzie ks. abp Wiktor Skworc). Jednak już teraz wykonywane są prace wstępne, bez których do otwarcia oficjalnych obrad synodalnych by nie doszło.
Niedawno Sekretariat Zespołu Presynodalnego zakończył przyjmowanie ankiet presynodalnych, które wypełniali księża, parafialne rady duszpasterskie, zgromadzenia zakonne, ruchy i stowarzyszenia działające w naszej archidiecezji. Wyniki zostały następnie poddane analizie i już wkrótce zostaną zamieszczone na oficjalnej stronie synodu (www.synodkatowice.pl).
Obecnie trwają prace przygotowawcze, które koncentrują się głównie na ustalaniu składu Komisji Głównej oraz ilości, tematyki i składu Komisji Synodalnych. Choć może się wydawać, że w synod angażują się jedynie „wybrani” to w rzeczywistości każdy z nas może mieć wkład w to dzieło. W jaki sposób? Przede wszystkim – modlitwa. Każdy z nas może w codziennych modlitwach powierzyć nasz Kościół lokalny opiece Ducha Świętego. Punktem wyjścia jest oczywiście modlitwa indywidualna, ale ważne jest także zaangażowanie wspólnotowe. Módlmy się więc w intencji nie tylko tych, którzy są niejako „z urzędu” zaangażowani w Synod, ale przede wszystkim za nas wszystkich, za lokalny Kościół, żeby odnowił się dzięki wsłuchiwaniu się w Ducha Świętego.
Aby Synod mógł przynieść owoce, my sami musimy być świadomi naszej wiary, bo to my tworzymy nasz Kościół lokalny. Dlatego w trakcie trwania Synodu bardzo ważna będzie formacja – zwłaszcza zmierzająca do tego, by coraz lepiej rozumieć, czym jest Kościół jako taki. Wkrótce zostaną przygotowane materiały do wykorzystania przez Parafialne Rady Duszpasterskie, różne grupy formacyjne i stowarzyszenia. My sami także możemy zastanowić się nad tym, w jaki sposób przyczynić się do odnowy naszych parafii i mniejszych wspólnot. Dlatego myślmy, rozmawiajmy i spróbujmy zrozumieć, czego od nas, jako lokalnego Kościoła, oczekuje Duch Święty. Próba oceny stanu Kościoła w świetle Ewangelii i poszukiwanie sposobów na poprawę jakości jego życia jest punktem wyjścia i jednym z najważniejszych zadań synodu. Jeśli ktoś chce intensywniej zaangażować się w Synod, to bardzo pilnie poszukujemy wolontariuszy – głownie teologów, ale nie tylko, do wykonywania różnych zadań. Potrzebni są animatorzy modlitwy, osoby, które pomogą w tworzeniu materiałów formacyjnych, konspektów, katechez, homilii itp., moderatorzy forów internetowych… Mile widziani też wszyscy, którzy mają inny pomysł na zaangażowanie się w dzieło synodalne.
Na koniec kilka informacji praktycznych. Wszelkich informacji na temat możliwości zaangażowania można uzyskać na stronie : www.synodkatowice.pl. Zgłaszanie grup i wspólnot chcących modlić się za Synod oraz chęć nawiązania współpracy na zasadzie wolontariatu (konieczne jest przesłanie CV ze szczególnym uwzględnieniem doświadczenia na kościelnym gruncie), można dokonywać droga mailową : synod@archidiecezja.katowice.pl lub tradycyjną : Sekretariat II Synodu Archidiecezji Katowickiej, Kuria Metropolitalna w Katowicach, ul. Jordana 39, skr. poczt. 206, 40-951 Katowice.
Oficjalne rozpoczęcie II Synodu Archidiecezji Katowickiej odbędzie się dopiero za kilka tygodni, dn. 25 listopada br. (uroczystej Mszy św. w Archikatedrze Chrystusa Króla o godz. 12.00 przewodniczył będzie ks. abp Wiktor Skworc). Jednak już teraz wykonywane są prace wstępne, bez których do otwarcia oficjalnych obrad synodalnych by nie doszło.
Niedawno Sekretariat Zespołu Presynodalnego zakończył przyjmowanie ankiet presynodalnych, które wypełniali księża, parafialne rady duszpasterskie, zgromadzenia zakonne, ruchy i stowarzyszenia działające w naszej archidiecezji. Wyniki zostały następnie poddane analizie i już wkrótce zostaną zamieszczone na oficjalnej stronie synodu (www.synodkatowice.pl).
Obecnie trwają prace przygotowawcze, które koncentrują się głównie na ustalaniu składu Komisji Głównej oraz ilości, tematyki i składu Komisji Synodalnych. Choć może się wydawać, że w synod angażują się jedynie „wybrani” to w rzeczywistości każdy z nas może mieć wkład w to dzieło. W jaki sposób? Przede wszystkim – modlitwa. Każdy z nas może w codziennych modlitwach powierzyć nasz Kościół lokalny opiece Ducha Świętego. Punktem wyjścia jest oczywiście modlitwa indywidualna, ale ważne jest także zaangażowanie wspólnotowe. Módlmy się więc w intencji nie tylko tych, którzy są niejako „z urzędu” zaangażowani w Synod, ale przede wszystkim za nas wszystkich, za lokalny Kościół, żeby odnowił się dzięki wsłuchiwaniu się w Ducha Świętego.
Aby Synod mógł przynieść owoce, my sami musimy być świadomi naszej wiary, bo to my tworzymy nasz Kościół lokalny. Dlatego w trakcie trwania Synodu bardzo ważna będzie formacja – zwłaszcza zmierzająca do tego, by coraz lepiej rozumieć, czym jest Kościół jako taki. Wkrótce zostaną przygotowane materiały do wykorzystania przez Parafialne Rady Duszpasterskie, różne grupy formacyjne i stowarzyszenia. My sami także możemy zastanowić się nad tym, w jaki sposób przyczynić się do odnowy naszych parafii i mniejszych wspólnot. Dlatego myślmy, rozmawiajmy i spróbujmy zrozumieć, czego od nas, jako lokalnego Kościoła, oczekuje Duch Święty. Próba oceny stanu Kościoła w świetle Ewangelii i poszukiwanie sposobów na poprawę jakości jego życia jest punktem wyjścia i jednym z najważniejszych zadań synodu. Jeśli ktoś chce intensywniej zaangażować się w Synod, to bardzo pilnie poszukujemy wolontariuszy – głownie teologów, ale nie tylko, do wykonywania różnych zadań. Potrzebni są animatorzy modlitwy, osoby, które pomogą w tworzeniu materiałów formacyjnych, konspektów, katechez, homilii itp., moderatorzy forów internetowych… Mile widziani też wszyscy, którzy mają inny pomysł na zaangażowanie się w dzieło synodalne.
Na koniec kilka informacji praktycznych. Wszelkich informacji na temat możliwości zaangażowania można uzyskać na stronie : www.synodkatowice.pl. Zgłaszanie grup i wspólnot chcących modlić się za Synod oraz chęć nawiązania współpracy na zasadzie wolontariatu (konieczne jest przesłanie CV ze szczególnym uwzględnieniem doświadczenia na kościelnym gruncie), można dokonywać droga mailową : synod@archidiecezja.katowice.pl lub tradycyjną : Sekretariat II Synodu Archidiecezji Katowickiej, Kuria Metropolitalna w Katowicach, ul. Jordana 39, skr. poczt. 206, 40-951 Katowice.
sobota, 3 listopada 2012
piątek, 2 listopada 2012
Miłość, którą Cię obdarowali
Miłość, którą Cię obdarowali
Ludzie, którzy ją z Ciebie czerpali
Zostaje na zawsze z Tobą
Bo [miłość] jest światłem życia,
Bo jest celem bycia
Ona boskim zjawiskiem
Ona wiecznym błyskiem
Bo przewyższa góry
I rozsadza skały
Bo rozrywa sznury
Pokonuje wały
Bo jest świetlistą uczuć królową
Jedyną prawdziwą serca mową
Ona pięknem, szczęściem
I do Raju wejściem
Jest powodem radości
Aniołów i ludzkości
Ile szczęścia w życiu miałeś,
gdy miłością obdarowałeś
tylu – cudu dokonałeś.
Kochanemu Dziadkowi Z…
Marysia
Ludzie, którzy ją z Ciebie czerpali
Zostaje na zawsze z Tobą
Bo [miłość] jest światłem życia,
Bo jest celem bycia
Ona boskim zjawiskiem
Ona wiecznym błyskiem
Bo przewyższa góry
I rozsadza skały
Bo rozrywa sznury
Pokonuje wały
Bo jest świetlistą uczuć królową
Jedyną prawdziwą serca mową
Ona pięknem, szczęściem
I do Raju wejściem
Jest powodem radości
Aniołów i ludzkości
Ile szczęścia w życiu miałeś,
gdy miłością obdarowałeś
tylu – cudu dokonałeś.
Kochanemu Dziadkowi Z…
Marysia
Zaproszenie na spotkanie ,,Wolny człowiek-Wolny Naród''
Księgarnia św. Jacka
ma zaszczyt zaprosić na spotkanie
z ks. Henrykiem Bolczykiem
Autorem książki
pt.: „WOLNY CZŁOWIEK – WOLNY NARÓD.
Ostatnie dzieło Życia ks. Franciszka Blachnickiego:
Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów”.
które odbędzie się 8 listopada o godz. 18.00
w auli Wydziału Teologicznego UŚ
w Katowicach (ul. Jordana 18)
WSTĘP WOLNY!
ks. Franciszek Blachnicki – ur. 24 marca 1921 r. w Rybniku; zm. 27 lutego 1987 r.
w Carlsbergu (Niemcy); polski ksiądz katolicki, kandydat na ołtarze, założyciel i duchowy ojciec Ruchu Światło-Życie – jednego z ruchów odnowy Kościoła wg nauczania Soboru Watykańskiego II oraz wspólnoty życia konsekrowanego Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła.
Inicjator Krucjaty Wstrzemięźliwości, założyciel Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Chrześcijańskiej Służby Wyzwolenia Narodu, Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie w Carlsbergu.
W 1995 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny. Od 2000 r. grób ks. Blachnickiego znajduje się
w kościele pw. Dobrego Pasterza w Krościenku n. Dunajcem.
ks. Henryk Bolczyk - ur. 14 listopada 1938 w Rudzie Śląskiej, kapłan archidiecezji katowickiej, prałat honorowy, moderator krajowy oraz generalny Ruchu Światło-Życie, kapelan górników kopalni „Wujek” w Katowicach w latach 1980-1981.
W 1985 został moderatorem krajowym Ruchu Światło-Życie, a w 1993 także moderatorem generalnym Ruchu. Funkcję tę pełnił do 2001. Był postulatorem diecezjalnym procesu beatyfikacyjnego ks. Franciszka Blachnickiego. Po przejściu na emeryturę w 2001 zamieszkał
w Carlsbergu (ostatnim miejscu posługi ks. F. Blachnickiego) i pracuje tam w Międzynarodowym Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Laureat nagrody W imię człowieczeństwa im. Biskupa Jana Chrapka (2005)
WOLNY CZŁOWIEK - WOLNY NARÓD
Ostatnie dzieło życia ks. Franciszka Blachnickiego: Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów”
Wizjoner, prorok, „gwałtownik Królestwa Bożego”, jeden z wielkich nauczycieli narodu końca XX wieku – Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki i powstałe w Niemczech stowarzyszenie Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów to temat książki ks. dra Henryka Bolczyka pt. Wolny człowiek – wolny naród. Ostatnie dzieło życia ks. Franciszka Blachnickiego: Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów. Publikacja ukazała się w maju bieżącego roku staraniem Wydawnictwa Światło-Życie.
Książka nie tylko rejestruje fakt powstania i działalności ChSWN w latach 80-tych ubiegłego stulecia, a także ukazuje jego historyczną wartość. Mówiąc o historii, również uświadamia Czytelnikom konieczność podjęcia idei ks. F. Blachnickiego dzisiaj. I obecnie to stanowi jej wartość nadrzędną.
Podstawowe zawołanie ChSWN: „Wyzwolenie dokonuje się przez prawdę w Krzyżu” – jak stwierdza Autor – „może okazać się trudniejsze dziś niż w okresie PRL, procesy laicyzacyjne bowiem wydają się wchodzić w życie codziennie, eliminując wpływ Boga i religii na życie społeczne i polityczne”. W innym miejscu pisze: „[...] do dzisiaj na wielu płaszczyznach są odczuwalne wpływy zniewolonych umysłów, a nawet struktur politycznych i gospodarczo-społecznych. Manipulacja ludźmi przez media, wpływy korupcyjne nowych oligarchów, podział świata na bogaczy i biednych i wiele innych zjawisk sygnalizują, że wyzwolenie bez przemocy, bez lęku, przez prawdę i Krzyż czeka współcześnie na nową dynamikę działania.”
Książkę należy polecić wszystkim – osobom duchownym i świeckim – dla których ważna jest jakość własnego życia i udziału w świecie współczesnym w zgodzie z wartościami chrześcijańskimi.
ma zaszczyt zaprosić na spotkanie
z ks. Henrykiem Bolczykiem
Autorem książki
pt.: „WOLNY CZŁOWIEK – WOLNY NARÓD.
Ostatnie dzieło Życia ks. Franciszka Blachnickiego:
Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów”.
które odbędzie się 8 listopada o godz. 18.00
w auli Wydziału Teologicznego UŚ
w Katowicach (ul. Jordana 18)
WSTĘP WOLNY!
ks. Franciszek Blachnicki – ur. 24 marca 1921 r. w Rybniku; zm. 27 lutego 1987 r.
w Carlsbergu (Niemcy); polski ksiądz katolicki, kandydat na ołtarze, założyciel i duchowy ojciec Ruchu Światło-Życie – jednego z ruchów odnowy Kościoła wg nauczania Soboru Watykańskiego II oraz wspólnoty życia konsekrowanego Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła.
Inicjator Krucjaty Wstrzemięźliwości, założyciel Krucjaty Wyzwolenia Człowieka, Chrześcijańskiej Służby Wyzwolenia Narodu, Międzynarodowego Centrum Ewangelizacji Światło-Życie w Carlsbergu.
W 1995 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny. Od 2000 r. grób ks. Blachnickiego znajduje się
w kościele pw. Dobrego Pasterza w Krościenku n. Dunajcem.
ks. Henryk Bolczyk - ur. 14 listopada 1938 w Rudzie Śląskiej, kapłan archidiecezji katowickiej, prałat honorowy, moderator krajowy oraz generalny Ruchu Światło-Życie, kapelan górników kopalni „Wujek” w Katowicach w latach 1980-1981.
W 1985 został moderatorem krajowym Ruchu Światło-Życie, a w 1993 także moderatorem generalnym Ruchu. Funkcję tę pełnił do 2001. Był postulatorem diecezjalnym procesu beatyfikacyjnego ks. Franciszka Blachnickiego. Po przejściu na emeryturę w 2001 zamieszkał
w Carlsbergu (ostatnim miejscu posługi ks. F. Blachnickiego) i pracuje tam w Międzynarodowym Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Laureat nagrody W imię człowieczeństwa im. Biskupa Jana Chrapka (2005)
WOLNY CZŁOWIEK - WOLNY NARÓD
Ostatnie dzieło życia ks. Franciszka Blachnickiego: Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów”
Wizjoner, prorok, „gwałtownik Królestwa Bożego”, jeden z wielkich nauczycieli narodu końca XX wieku – Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki i powstałe w Niemczech stowarzyszenie Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów to temat książki ks. dra Henryka Bolczyka pt. Wolny człowiek – wolny naród. Ostatnie dzieło życia ks. Franciszka Blachnickiego: Chrześcijańska Służba Wyzwolenia Narodów. Publikacja ukazała się w maju bieżącego roku staraniem Wydawnictwa Światło-Życie.
Książka nie tylko rejestruje fakt powstania i działalności ChSWN w latach 80-tych ubiegłego stulecia, a także ukazuje jego historyczną wartość. Mówiąc o historii, również uświadamia Czytelnikom konieczność podjęcia idei ks. F. Blachnickiego dzisiaj. I obecnie to stanowi jej wartość nadrzędną.
Podstawowe zawołanie ChSWN: „Wyzwolenie dokonuje się przez prawdę w Krzyżu” – jak stwierdza Autor – „może okazać się trudniejsze dziś niż w okresie PRL, procesy laicyzacyjne bowiem wydają się wchodzić w życie codziennie, eliminując wpływ Boga i religii na życie społeczne i polityczne”. W innym miejscu pisze: „[...] do dzisiaj na wielu płaszczyznach są odczuwalne wpływy zniewolonych umysłów, a nawet struktur politycznych i gospodarczo-społecznych. Manipulacja ludźmi przez media, wpływy korupcyjne nowych oligarchów, podział świata na bogaczy i biednych i wiele innych zjawisk sygnalizują, że wyzwolenie bez przemocy, bez lęku, przez prawdę i Krzyż czeka współcześnie na nową dynamikę działania.”
Książkę należy polecić wszystkim – osobom duchownym i świeckim – dla których ważna jest jakość własnego życia i udziału w świecie współczesnym w zgodzie z wartościami chrześcijańskimi.
czwartek, 1 listopada 2012
Wielcy Polacy to słowa które nie przeminą
Wielcy Polacy to słowa które nie przeminą,
można być nie więżącym czy ateistą ,
ale umieć zachować przeszłość i walczyć o przyszłość to patriotyzm .
O Ludziach których się pamięta,
kiedyś nazwanymi zbrodniarzami dziś stają do apelu poległych o Polskę wolną bez zdrady arogancji władzy,
to żołnierze wyklęci i inni więźniowie różnych rezimów zbrodniczych ich budzenie sumień,
nawet po wielu latach staje się słowem wolności i wyzwolenia ,
uczmy się tych wielkich słów.
Kaci którzy stoją nad matkami zmuszając je do więzienia nie są w stanie zniszczyć sumienia narodu.
Tak było z ks . Jerzym Popiełuszką chciało się zamknąć usta ,
ale słowo o prawdzie wyszło nawet z głębin wody,
aby przypominać o Ojczyźnie i tak samo będzie z morderstwem Katyńskim sumienie Narodu rozliczy zbrodniarzy.
Jacek Źróbek
można być nie więżącym czy ateistą ,
ale umieć zachować przeszłość i walczyć o przyszłość to patriotyzm .
O Ludziach których się pamięta,
kiedyś nazwanymi zbrodniarzami dziś stają do apelu poległych o Polskę wolną bez zdrady arogancji władzy,
to żołnierze wyklęci i inni więźniowie różnych rezimów zbrodniczych ich budzenie sumień,
nawet po wielu latach staje się słowem wolności i wyzwolenia ,
uczmy się tych wielkich słów.
Kaci którzy stoją nad matkami zmuszając je do więzienia nie są w stanie zniszczyć sumienia narodu.
Tak było z ks . Jerzym Popiełuszką chciało się zamknąć usta ,
ale słowo o prawdzie wyszło nawet z głębin wody,
aby przypominać o Ojczyźnie i tak samo będzie z morderstwem Katyńskim sumienie Narodu rozliczy zbrodniarzy.
Jacek Źróbek
Subskrybuj:
Posty (Atom)