|
Niedziela
Palmowa - II Niedziela Męki Pańskiej
|
Liturgia Niedzieli Palmowej jest rozpięta między dwoma
momentami: radosną procesją z palmami oraz czytaniem - jako Ewangelii -
Męki naszego Pana Jezusa Chrystusa. W ten sposób Kościół
podkreśla, że triumf Chrystusa i Jego Ofiara są ze sobą nierozerwalnie
związane.
Bardziej uroczyste niż zwykle rozpoczęcie Mszy św. ma swoją
wielowiekową historię. W Jerozolimie już w IV w. patriarcha dosiadał oślicy i
otoczony radującymi się tłumami wjeżdżał na niej z Góry Oliwnej do miasta.
Zwyczaj ten wszedł w powszechną praktykę na Zachodzie w wieku V i VI. Zwyczaj
poświęcania palm wprowadzono do liturgii dopiero w wieku XI.
W tradycyjnej liturgii jest zwyczaj, że celebrans wychodzi w
Niedzielę Palmową przed kościół, a bramę świątyni zamyka się. Kapłan uderza w
nią krzyżem trzykrotnie, wtedy dopiero brama otwiera się i kapłan z
uczestnikami procesji wstępuje do wnętrza kościoła, aby odprawić Mszę świętą.
Symbol ten ma wiernym przypominać, że zamknięte niebo zostało nam otworzone
dzięki zasłudze krzyżowej śmierci Chrystusa.
Po reformie liturgii kapłan w Niedzielę Palmową nie
przywdziewa szat pokutnych, fioletowych, ale czerwone. Procesja zaś ma
charakter triumfalny. Chrystus wkracza do świętego miasta jako jego Król i Pan,
odbiera spontaniczny hołd od mieszkańców Jerozolimy. Przez to Kościół chce
podkreślić, że kiedy Chrystus Pan za kilka dni podejmie się tak okrutnej
śmierci, to jednak nigdy nie pozbawi się swojego majestatu królewskiego i prawa
do panowania. Przez mękę zaś swoją i śmierć to prawo jedynie umocni. Godność
królewską Chrystusa Pana akcentują antyfony i pieśni, które śpiewa się w czasie
rozdawania palm i procesji.
W XI w. pojawił się zwyczaj święcenia palm. Wierni
przechowują je przez cały rok, aby w następnym roku mogły zostać spalone na
popiół, którym są posypywane nasze głowy w Środę Popielcową. Procesja z
palmami jest z jednej strony upamiętnieniem wydarzenia sprzed wieków, z drugiej
zaś - naszym kroczeniem wraz z Chrystusem ku ofierze, którą dzisiaj jest Msza
święta. Ogłaszając Chrystusa Królem zgadzamy się w ten sposób na to, że nasza
droga do Ojca prowadzi zawsze przez krzyż.
