Refleksja
„Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne”.
Wielką popularnością w księgarniach religijnych cieszy się książka „Moc uwielbienia”. Opowiada o tym, jak zmienia się życie człowieka, gdy zaczyna szczerze Bogu dziękować i Go uwielbiać. Autor, Merlin Carothers, dzieli się doświadczeniem rozmów z ludźmi, których problemy „powaliły na łopatki”. „Podziękuj za to Bogu?” – prowokacyjna zachęta, spotykała się początkowo z niezrozumieniem, zdziwieniem, a nawet buntem zrozpaczonych rozmówców. „Jak mogę za to dziękować? Przecież to jest złe. Przez to cierpię!”. Merlin z rozbrajającą szczerością mawiał wtedy: „Ale gdyby nie to doświadczenie, nie przyszedłbyś tak szczerze do Boga! Nie miałbyś potrzeby tak bardzo Go szukać”.
Dziękując za wszystko, wyrażamy naszą ufność, że „Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra” (Rz 8, 28). Także w tym, co nas boli, czego nie rozumiemy, na co nie potrafimy się zgodzić. Skoro Bóg nawet w takich sytuacjach myśli o naszym dobru, to świadczy o tym, że Mu naprawdę zależy i że On sam jest dobry. Z autentycznym dziękczynieniem idzie w parze uwielbienie, innymi słowy: wywyższenie Boga. Już nie za coś, ale ze względu na to, jaki jest Bóg.
Wywyższenie Jezusa dokonało się na krzyżu, na Golgocie. On oddał Swoje życie, abym mógł żyć wiecznie z Nim i w Nim. A jak jest na mojej Golgocie – w moim sercu? Czy wywyższyłem już Jezusa?
