PIEKŁO I NIEBO…
Był październik. Za oknem coraz częściej było widać
spadające krople deszczu. Lato odeszło do historii a przeszywający ciało chłód
i ponure dni zaczęły pisać teraźniejszość. Dużymi krokami zbliżał się dzień
wyjazdu na rekolekcje. Nie było jednak w moim sercu, ani euforii, ani
wewnętrznego polotu. W myślach kłębiły się pokusy, by zrezygnować, by zrobić
sobie gorącą herbatę i usiąść przed telewizorem. Jakby tego mało na dzień przed
wyjazdem rozchorowała się żona i rozpoczął się przymusowy remont w domu. Powoli
zaczynałem wątpić w sens tego wyjazdu. W ostatniej chwili postanowiłem, że
jednak pojadę i zacząłem pośpiesznie pakować się. Czas mnie gonił więc nawet
nie zdawałem sobie sprawy, czy wszystko mam spakowane. Było zimne popołudnie.
Dzień chylił się ku zachodowi a ja
rozpoczynałem podróż w nieznane, bo jak na razie pod nogami znajdowałem same
przeszkody.
I to nie był ich koniec. Po dotarciu na przystanek okazało się, że autobus nie przyjechał. Miałem dwa wyjścia: wrócić do domu, a więc poddać się, lub iść po samochód do garażu na drugi koniec miasta. I znów postanowiłem się nie poddać. Po małych przygodach dotarłem wreszcie do celu. Szatan nie dawał jednak za wygraną. Przez pół godziny szukałem miejsca żeby zaparkować samochód. Tuż przed godziną 18 stanąłem przed bramą klasztoru Sióstr Służebniczek. Zanim wszedłem do środka odwróciłem się jeszcze za siebie i zobaczyłem wtedy ten autobus, którym miałem przyjechać, a przecież na przystanku w Mysłowicach nie pojawił się. Tamtego wieczoru jednak nie zwróciłem na ten fakt uwagi. Dziś, z perspektywy czasu wiem, że szatan robił wszystko żeby mnie zniechęcić, żebym nie dotarł do tego miejsca. Nadszedł czas rozpoczęcia rekolekcji. Początek wyjątkowego spotkania z Bogiem był bardzo trudny. Wewnętrzne rozdarcie, zniechęcenie, czy nawet obojętność towarzyszyły mi na każdym kroku. Moja modlitwa była tylko powtarzaniem wyuczonych w dzieciństwie regułek. Nie potrafiłem rozmawiać, cieszyć się obecnością innych, śmiać się, czy nawet spać w nocy. Nigdy do tej pory nie doświadczyłem takiej pustki, obojętności. Następnego dnia były chwile, kiedy chciałem się spakować i wyjechać. Myślałem, że już zmarnowałem ten czas, który dostałem od Pana Boga, czas szczególny. Mimo braku skupienia wciąż modliłem się, wciąż klęczałem i modliłem się. I tak powoli nadszedł piątkowy wieczór. Drugi dzień rekolekcji zakończyliśmy apelem jasnogórskim. Pozostał już tylko upragniony odpoczynek. Wracając do pokoju wstąpiłem jeszcze do kaplicy. Jej wnętrze było wypełnione ciszą i wszechogarniającą ciemnością. W oddali był widoczny duży krzyż. Tuż obok paliła się czerwona lampka. Przez jakiś czas patrzyłem tylko na krzyż. Wpatrywałem się w niego jakbym dzisiaj odkrył jego istnienie a przecież towarzyszy mi każdego dnia. Ta przenikliwa cisza stała się moją modlitwą. Nie potrzebne były słowa. Nie wiem jak długo trwała ta chwila, ale mogłaby stać się wiecznością.
Z kieszeni wyciągnąłem
różaniec. Zacząłem odmawiać zdrowaśkę za zdrowaśką. Każdy paciorek różańca
powoli wyrywał mnie z tej wewnętrznej pustyni. W krzyżu zacząłem dostrzegać
wielką miłość Jezusa do mnie, ale wpierw i ja musiałem doświadczyć czym jest
opuszczenie, pustka. Uświadomiłem sobie, że Bóg sam dzisiaj dotknął mojego
serca. Patrzyłem na krzyż, a w oczach pojawiły się łzy, łzy szczęścia. Od tej
pory rekolekcje były dla mnie spacerem po niebie. Do domu wróciłem bogatszy o
nowe doświadczenia i przeżycia, które miały wielki wpływ na moje codzienne
życie. Minęło już kilka lat od tych rekolekcji a ja ciągle wracam do nich, bo
nauczyły mnie kochać krzyż, ten codzienny krzyż. Kochać krzyż to nie znaczy
unikać go, ale trzeba wyjść mu naprzeciw, stawić mu czoło, a gdy trzeba będzie
wziąć go na swoje barki i iść z nim. Gdy będzie ci ciężko spójrz na krzyż, tam
zobaczysz Kogoś, kto Cię kocha bez granic, takim jakim jesteś. Niech to
świadectwo będzie dla ciebie zachętą do przeżywania rekolekcji. Pan Bóg jest
zawsze gotowy, by pustynię w twoim sercu zamienić w oazę szczęścia. Spróbuj
uchylić drzwi swego serca a później… a później już tylko zakosztujesz nieba.
I to nie był ich koniec. Po dotarciu na przystanek okazało się, że autobus nie przyjechał. Miałem dwa wyjścia: wrócić do domu, a więc poddać się, lub iść po samochód do garażu na drugi koniec miasta. I znów postanowiłem się nie poddać. Po małych przygodach dotarłem wreszcie do celu. Szatan nie dawał jednak za wygraną. Przez pół godziny szukałem miejsca żeby zaparkować samochód. Tuż przed godziną 18 stanąłem przed bramą klasztoru Sióstr Służebniczek. Zanim wszedłem do środka odwróciłem się jeszcze za siebie i zobaczyłem wtedy ten autobus, którym miałem przyjechać, a przecież na przystanku w Mysłowicach nie pojawił się. Tamtego wieczoru jednak nie zwróciłem na ten fakt uwagi. Dziś, z perspektywy czasu wiem, że szatan robił wszystko żeby mnie zniechęcić, żebym nie dotarł do tego miejsca. Nadszedł czas rozpoczęcia rekolekcji. Początek wyjątkowego spotkania z Bogiem był bardzo trudny. Wewnętrzne rozdarcie, zniechęcenie, czy nawet obojętność towarzyszyły mi na każdym kroku. Moja modlitwa była tylko powtarzaniem wyuczonych w dzieciństwie regułek. Nie potrafiłem rozmawiać, cieszyć się obecnością innych, śmiać się, czy nawet spać w nocy. Nigdy do tej pory nie doświadczyłem takiej pustki, obojętności. Następnego dnia były chwile, kiedy chciałem się spakować i wyjechać. Myślałem, że już zmarnowałem ten czas, który dostałem od Pana Boga, czas szczególny. Mimo braku skupienia wciąż modliłem się, wciąż klęczałem i modliłem się. I tak powoli nadszedł piątkowy wieczór. Drugi dzień rekolekcji zakończyliśmy apelem jasnogórskim. Pozostał już tylko upragniony odpoczynek. Wracając do pokoju wstąpiłem jeszcze do kaplicy. Jej wnętrze było wypełnione ciszą i wszechogarniającą ciemnością. W oddali był widoczny duży krzyż. Tuż obok paliła się czerwona lampka. Przez jakiś czas patrzyłem tylko na krzyż. Wpatrywałem się w niego jakbym dzisiaj odkrył jego istnienie a przecież towarzyszy mi każdego dnia. Ta przenikliwa cisza stała się moją modlitwą. Nie potrzebne były słowa. Nie wiem jak długo trwała ta chwila, ale mogłaby stać się wiecznością.
Z kieszeni wyciągnąłem
różaniec. Zacząłem odmawiać zdrowaśkę za zdrowaśką. Każdy paciorek różańca
powoli wyrywał mnie z tej wewnętrznej pustyni. W krzyżu zacząłem dostrzegać
wielką miłość Jezusa do mnie, ale wpierw i ja musiałem doświadczyć czym jest
opuszczenie, pustka. Uświadomiłem sobie, że Bóg sam dzisiaj dotknął mojego
serca. Patrzyłem na krzyż, a w oczach pojawiły się łzy, łzy szczęścia. Od tej
pory rekolekcje były dla mnie spacerem po niebie. Do domu wróciłem bogatszy o
nowe doświadczenia i przeżycia, które miały wielki wpływ na moje codzienne
życie. Minęło już kilka lat od tych rekolekcji a ja ciągle wracam do nich, bo
nauczyły mnie kochać krzyż, ten codzienny krzyż. Kochać krzyż to nie znaczy
unikać go, ale trzeba wyjść mu naprzeciw, stawić mu czoło, a gdy trzeba będzie
wziąć go na swoje barki i iść z nim. Gdy będzie ci ciężko spójrz na krzyż, tam
zobaczysz Kogoś, kto Cię kocha bez granic, takim jakim jesteś. Niech to
świadectwo będzie dla ciebie zachętą do przeżywania rekolekcji. Pan Bóg jest
zawsze gotowy, by pustynię w twoim sercu zamienić w oazę szczęścia. Spróbuj
uchylić drzwi swego serca a później… a później już tylko zakosztujesz nieba.