MODLITWA NA ŚRODĘ POPIELCOWĄ
Okryj mnie, [1] Panie,
swoim miłosierdziem według twojej hojności.
W ogromie Twej dobroci zamień w proch to,
co powinno umrzeć dla Ciebie.
Nie pozwól, abym przywiązywał się do tego,
co moje i słabe.
Nie pozwól, abym odrzucił to, co od Ciebie pochodzi.
Prochem jestem i wszystkie moje myśli z dala są od
Ciebie.
Z bólu mówić nie potrafię!
Mam jednak dobrą wolę pójścia za Twoimi wskazaniami.
Nie chcę zostawiać już nic dla siebie,
ale wszystko oddać Tobie i pod Twój osąd.
Marne jest moje dzieło.
Po ludzku powinno dawno się rozpaść, ale Ty,
Panie, masz w nim upodobanie.
Podtrzymujesz je i uświęcasz.
Błogosławisz każdemu dobremu postanowieniu i każdej
pokucie.
Dzięki Tobie zdolny jestem do modlitwy
i pokornego uklęknięcia przed Twoim majestatem.
Zgięte kolana i złożone ręce
niech będą wyrazem mojej służby
i gotowości do podjęcia trudu, który mnie czeka.
Niech ten Wielki Post będzie dla mnie umocnieniem na
drodze wiary.
Nie pozwól, aby zmiażdżyła mnie pokusa.
Niech za każdym razem gdy upadnę,
uratuje mnie Twoje nieskończone miłosierdzie.
Nie jestem godzien, aby o nie prosić, ale Ty zachęcasz
mnie do tego mimo mojej niewdzięczności.
Dobry Jezu,
czuwaj przy mnie przez czterdzieści dni,
abym i ja mógł czuwać nad sobą.
Ulecz przez zbawienną pokutę wszystkie moje grzechy i
zranienia.
Tobie oddaję cały ten czas,
abym mógł na końcu wyznać wiarę
w Ciebie i z radosnym okrzykiem zawołać:
Chwała Tobie na wieki!
