Dwudziesty pierwszy rok pontyfikatu Jana Pawła II – ‘’ A tam była cukiernia… ‘’

Dwudziesty pierwszy rok pontyfikatu Jana Pawła II – ‘’ A tam była cukiernia… ‘’
To było wielkie, trwające nieustająco przez trzynaście dni święto. Polacy dzięki Ojcu Świętemu dostali dwa tygodnie urlopu od codzienności. Razem wzruszaliśmy się w czasie odwiedzin u rodziny Milewskich, śmialiśmy się ze wspominek wadowickich, wstrzymywaliśmy oddech, kiedy Papież zachorował w Krakowie. Słuchaliśmy jego słów i być może zrozumieliśmy, że są rzeczy ważniejsze od tego, co frasuje nas co dnia.

16 i 18 października 1998 roku - Podczas mszy na placu św. Piotra z okazji 20-lecia pontyfikatu i 40-lecia sakry biskupiej Jan Paweł II dokonał w homilii osobistego rachunku sumienia: "Czy byłeś gorliwym i czujnym nauczycielem wiary w Kościele? Czy próbowałeś przybliżać współczesnym ludziom wielkie dzieła Soboru Watykańskiego II? Czy próbowałeś zadowolić oczekiwania wierzących w Kościele i ten głód prawdy, który daje się odczuć w świecie, poza Kościołem?".
22 listopada – 12 grudnia 1998 roku - Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów poświęcone Oceanii, którego owocem będzie adhortacja apostolska „Ecclesia in Oceania”,

ogłoszona 22 listopada 2001 roku.
29 listopada 1998 roku - Bulla „Incarnationis mysterium” ogłaszająca Wielki Jubileusz Roku 2000; rozpoczęcie trzeciego roku przygotowania do Wielkiego Jubileuszu (Rok Boga Ojca).
30 listopada 1998 roku - Przesłanie z okazji 50 rocznicy ogłoszenia Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka.
1 stycznia 1999 roku - 32 Światowy Dzień Pokoju, orędzie „Poszanowanie praw człowieka warunkiem i źródłem prawdziwego pokoju”.
22 stycznia do 28 stycznia 1999 roku - Podróż do Meksyku i do St. Louis w USA (85 papieska podróż zagraniczna). W Guadalupe Jan Paweł II zamyka Synod Biskupów dla Ameryki ogłoszeniem adhortacji „Ecclesia in America”.
1 marca 1999 roku - Zezwolenie na wcześniejsze rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Matki Teresy z Kalkuty.
23 marca 1999 roku – Jan Paweł II za pośrednictwem Papieskiej Rady ‘’Cor Unum’’ udzielił w 1998 roku pomocy dobroczynnej najbardziej potrzebującym na świecie w wysokości 21,5 mln dolarów.
2 maja 1999 roku - Beatyfikacja Ojca Pio z udziałem ok. 300 tys. pielgrzymów na Placu św. Piotra i tłumów przed Bazyliką św. Jana na Lateranie.
7 – 9 maja 1999 roku - Pielgrzymka Jana Pawła II do Rumunii (86 papieska podróż zagraniczna) – spotkanie z patriarchą prawosławnym Teoktystem i wspólna deklaracja w sprawie Kosowa.
5 – 17 czerwca 1999 roku - Pielgrzymka do ojczyzny. Rekordowa pod względem czasu trwania i liczby odwiedzanych miejscowości (Gdańsk, Sopot, Pelplin, Elbląg, Licheń, Bydgoszcz, Toruń, Ełk, Wigry, Siedlce, Drohiczyn, Warszawa, Sandomierz, Zamość, Radzymin, Łowicz, Sosnowiec, Kraków, Stary Sącz, Wadowice, Gliwice, Częstochowa). Obfitowała w sensacyjne wydarzenia: niespodziewane odwiedziny u państwa Milewskich, gospodarzy we wsi Leszczewo koło Wigier, nagły projekt podróży do Armenii, do umierającego katolikosa (głowy tamtejszego Kościoła) bezpośrednio z Polski, zaniechanie tej wizyty z powodu choroby, która uniemożliwiła Papieżowi także celebrowanie mszy na Błoniach krakowskich i przesunęła spotkanie z wiernymi w Gliwicach, wreszcie humor papieski, tym razem też rekordowy (teksty Ojca Świętego: "Niech żyje łupież" zamiast "papież" oraz "witamy Cię, leniu" zamiast "w Licheniu", a także uroczo żartobliwe dialogi z wiernymi w Wadowicach i Gliwicach). Papież złożył wizytę, pierwszą w historii papiestwa, w parlamencie. Powiedział tam, że "integracja polski z Unią Europejską jest od samego początku wspierana przez Stolicę Apostolską", zaprosił do papamobilu prezydenta Kwaśniewskiego z żoną. Stwierdził, że "nasz kraj poczynił wielkie postępy na drodze rozwoju gospodarczego", zarazem jednak mocno akcentował niedolę bezrobotnych i ubogich. Beatyfikował 108 męczenników II wojny światowej, zakonnicę Reginę Protmann i Edmunda Bojanowskiego w Warszawie, ks. Stefana Frelichowskiego w Toruniu, kanonizował księżnę Kingę w Starym Sączu.
29 czerwca 1999 roku - Papieski „List o pielgrzymowaniu do miejsc związanych z historią zbawienia ”.Śmierć Karekina I, katolikosa-patriarchy Ormiańskiego Kościoła Apostolskiego (z tego powodu odwołano wizytę Jana Pawła II w Armenii, planowaną na 2-4 lipca).
19 września 1999 roku - Wizyta w Słowenii (88. papieska podróż zagraniczna).
1 października 1999 roku - Otwarcie drugiego Specjalnego Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Europie (potrwa do 23 października). Jan Paweł II ogłasza patron-kami Europy święte: Katarzynę Sieneńską, Brygidę Szwedzką i Teresę Benedyktę od Krzyża (Edytę Stein).

WYNIESIENI NA OŁTARZE PRZEZ JANA PAWŁA II

Edmund Wojciech Stanisław Bojanowski -ur. 14 listopada 1814 w Grabonogu. Zmarł 7 sierpnia 1871 roku w Górce Duchownej − polski działacz społeczny, twórca ochronek wiejskich, tłumacz, założyciel Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Marii Panny. Edmund Bojanowski urodził się na polskiej wsi w Grabonogu jako syn Walentego i Teresy z Umińskich. Otrzymał wychowanie katolickie. W domu rodzinnym pielęgnowano polskie tradycje patriotyczne. Jak często w swoich listach i pamiętniku podkreślał błogosławiony, będąc dzieckiem, doświadczył łaski uzdrowienia z ciężkiej choroby, dzięki modlitwie matki w sanktuarium w Gostyniu. Rodzice chcieli zapewnić Edmundowi gruntowne wykształcenie. Początkowo pobierał prywatne lekcje w domu. W 1832 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim. W pierwszych latach nauki był wolnym słuchaczem, uzupełniając równocześnie średnie wykształcenie. Formalnie studentem został w 1835 roku. W latach 1836-1838 kontynuował studia w Berlinie, korzystając także z wykładów z historii sztuki, muzyki, psychologii, poezji i logiki. Największą jego pasją stała się wówczas literatura: pisał między innymi artykuły o polskich zabytkach, przetłumaczył na język polski wiersze liryczne, pieśni serbskie i czeskie, a także „Manfreda” George’a Byrona. Poważna choroba uniemożliwiła mu ukończenie studiów filozoficznych, które podjął na uniwersytetach we Wrocławiu i w Berlinie. Problemy zdrowotne uniemożliwiły mu realizację marzeń o kapłaństwie, chociaż podejmował próby studiów seminaryjnych. Jako osoba świecka otworzył 3 maja 1850 roku ochronkę w Podrzeczu, która dala początek Bractwu Ochroniarek, z którego z kolei rozwinęło się przyszłe Zgromadzenie Służebniczek. W Grabonogu założył „Dom miłosierdzia” dla sierot, ponadto apteki dla biednych, wypożyczalnie książek oraz czytelnie. Gromadził zgłaszające się do niego dziewczęta i przygotowywał je do pracy w swoim dziele. W formacji przyszłych sióstr dbał o wychowanie religijne, uczył praktyk pobożnościowych, takich jak modlitwa, rachunek sumienia, czytanie duchowne, medytacja. W napisaniu reguły zgromadzenia współpracował z J. Koźmianem, ks. H. Kajsiewiczem i ks. P. Semenenką. W 1855 roku arcybiskup poznański Leon Przyłuski udzielił Bojanowskiemu tymczasowego pozwolenia na jej zachowywanie przez siostry. W 1858 roku abp Przyłuski przyjął zgromadzenie pod opiekę Kościoła, a jego następca, abp Mieczysław Ledóchowski 27 grudnia 1866 roku zatwierdził definitywnie statuty i konstytucje służebniczek. W 1869 roku Edmund Bojanowski wstąpił w Gnieźnie do Seminarium duchownego, lecz ze względu na powikłania związane z gruźlicą musiał je opuścić. Przed śmiercią Bojanowskiego, która nastąpiła 7 sierpnia 1871 roku w Górce Duchownej, zgromadzenie miało w Wielkim Księstwie Poznańskim 22 domy i liczyło 98 sióstr. Za życia Bojanowskiego służebniczki zaczęły pracować także w innych częściach Polski rozbiorowej: w Galicji, w Królestwie Polskim oraz na Śląsku. Beatyfikacji dokonał papież Jan Paweł II 13 czerwca 1999 roku w Warszawie.
Papieskie anegdoty
Wkrótce po wyświęceniu na kapłana, Karol Wojtyła w 1946 roku przybył do Rzymu, aby tu kontynuować swoje studia. Jeden z jego ówczesnych kolegów, Albert Felice, wspominał po latach:
- Karol opowiadał nam dowcipy po łacinie.