SZLAKIEM
CHORWACKIM – ZAGRZEB
MĘCZENICY ZA WIARĘ
ALOJZY
WIKTOR STEPINAC
Kim
był Alojzy Witor Stepinac?
Alojzy Wiktor Stepinac - Alojzije Viktor Stepinac urodził
się 8 maja 1898 roku w Brezarić koło Krašić jako piąte dziecko w chłopskiej rodzinie.
Jako syn Józefa i Barbary prowadzili skromne, ale
przeniknięte głęboką wiarą chrześcijańską życie. Co niewątpliwie ukształtowało
młodego Alojza do poświęcenia życia do stanu duchowego ,ale też był wielkim
czcicielem Matki Bożej z sanktuarium Bystrzyckim.
Mama natchniona przez Boga modliła się codziennie
wytrwale o łaskę powołania kapłańskiego dla swojego syna Alojzego.
Modlitwą, ale też poszcząc o chlebie i wodzie przez trzy
dni każdego tygodnia. W 1916 roku zdaje egzaminy dojrzałości w gimnazjum w
Zagrzebiu. Przed osiemnastymi urodzinami zostaje powołany do Austro-węgierskiej
armii. Biorąc udział w I wojnie światowej. Wojna doświadcza go jaki i innych
zostając rannym i dostaje się do Włoskiej niewoli.
Po zakończonej wojnie młody Alojzy postanawia rozpocząć
studia rolnicze na Uniwersytecie w Zagrzebiu, ale szybko rezygnuje aby pomagać
ojcu. W 1924 roku wstąpił do seminarium duchownego, skąd wysłano go do Rzymu.
Na
papieskim uniwersytecie Gregoriańskim obronił dwie rozprawy doktorskie — z
filozofii i teologii. Tam też w czasie rzymskich studiów poznał Franciszka
Sepera, późniejszego arcybiskupa w Zagrzebiu.
Święcenia kapłańskie przyjął
Alojzy Stepinac razem ze swoim kolegą Franciszkiem Seperem z rąk arcybiskupa
Josipa Polici, 26 października 1930 roku. Swoją pierwszą mszę świętą prymicyjną
odprawił w rodzinnej parafii, Krasiću. Na swoim prymicyjnym obrazku wypisał słowa:
„A ja nie daj Boże, abym się czymkolwiek
chlubił jak tylko krzyżem naszego Pana Jezusa Chrystusa,
przez który świat jest dla mnie
ukrzyżowany, a ja dla świata,
(por. Gal 6, 14).”
Na początku swojej drogi kapłańskiej pracował na
stanowisku ceremoniarza arcybiskupa Antoniego Bauera, później jako notariusz
kurii biskupiej. Z jego inicjatywy powstała Caritas archidiecezji oraz
rozpoczęto publikację czasopisma „Caritas”. 29 maja 1934 roku w duchu
posłuszeństwa, przyjął decyzję papieża Piusa XI o nominacji na biskupa
koadiutora archidiecezji Zagrzebskiej, — z prawem następstwa. Stepinac miał wtedy
36 lat. Arcybiskupem Zagrzebia został po śmierci arcybiskupa Antuna Bauera 7
grudnia 1937 roku Alojzy Stepinac zostaje arcybiskupem Zagrzebia. W 1936 roku
zdobył górę Triglav – najwyższy szczyt Alp Julijskich i ówczesnej Jugosławii.
Swoje doświadczenie z lat wojennych uświadamia o wielkiej
odpowiedzialności i przewidując niebezpieczeństwa nadchodzących czasów młody
arcybiskup Zagrzebia wpisał w swój herb biskupi słowa psalmu:
„In te Domine speravi” co znaczy : „Tobie Panie zaufałem”.
To
zaufanie w Bogu zachował i w najcięższych dniach swojego życia. Dostrzegając słowa młodego arcybiskupa Nuncjusz
Apostolski Pellegrinatti, napisał mu słowa:
„Dziękuję Tobie czcigodny księże
biskupie,
że na wzór Szymona Cyrenejczyka —
przyjąłeś wspaniały, ale cierniem spowity krzyż zagrzebskiej diecezji. Bądź
dobrym pasterzem, cały dla Chrystusa i powierzonej Tobie owczarni.”
Ponieważ coraz więcej uchodźców uciekających przed
Niemcami potrzebowało pomocy, założył dla nich komitet pomocy, a druga organizacja
ratowała Żydów. Socjalny wymiar pracy ugruntowało katolicką tożsamości narodu Chorwackiego.
Jako arcybiskup w kazaniach wzywał do wierności Ojcu Świętemu, Chrystusowemu
zastępcy w Rzymie. Widząc niebezpieczeństwo bezbożnej masonerii i liberalnej
propagandy zachęcał wiernych do czytania katolickiej prasy i materialnie
wspierał jej wydawanie. Doceniając wartość modlitwy i ofiary dla duchowego
rozwoju Kościoła — utworzył w Brezovici koło Zagrzebia klasztor dla
klauzurowych karmelitanek. Niewątpliwie arcybiskup Stepinac wpisał się w
obrońcę życia wypowiadając się o aborcji tak mówił :
„czyste zło, którego w żaden sposób nie
da się rozumowo usprawiedliwić”
W czasie
Wielkiego Postu w 1938 roku Stepinac tak mówił do studentów z Uniwersytetu w
Zagrzebiu:
„Miłość do własnego kraju i narodu nie
może przemienić człowieka w dzikie zwierzę, niszczące wszystko na swej drodze i
pałające zemstą, ale musi go uszlachetniać, tak, by jego naród cieszył się
uznaniem i miłością innych nacji…”
W czasie II wojny światowej jasno wyrażał swoje poglądy
5 listopada 1940 roku w notatkach tak zapisał:
„Jeśli zwyciężą Niemcy, zapanuje
okrutny terror i dokona się zagłada małych narodów.
Jeśli zwycięży Anglia, przy władzy
pozostaną masoni, Żydzi, a zatem królować będą w naszych krajach nieobyczajność
i korupcja. Jeśli zwycięży Rosja, wówczas diabeł zdobędzie władzę nad światem i
nastanie piekło”
28 marca 1941 roku arcybiskup zabrał głos na stosunki
Serbsko-Chorwackie, wyrażając żal z powodu podziału kościoła na prawosławie i
katolicyzm.
„W sumie Chorwaci i Serbowie są niczym
dwa światy, biegun północny i biegun południowy, nigdy nie będą mogli się
spotkać, do tego potrzeba cudu Boga. Schizma jest największym przekleństwem w
Europie, prawie większym niż protestantyzm. Tutaj nie ma żadnych zasad
moralnych, nie ma prawdy, nie ma sprawiedliwości, nie ma też uczciwości.”
10 kwietnia 1941 roku zostało utworzone Niezależne
Państwo Chorwackie. Świadectwo prawdy arcybiskup Stepinac wygłosił w czasie otwarcia
Chorwackiego Sejmu 23 lutego 1942 roku mówiąc o prawach Bożych i
sprawiedliwości. Warto tu zwrócić uwagę że prawda o przestrzeganiu przykazań
pokazuje jego świadectwo zaangażowania w ratowanie życia prześladowanych
duchownych prawosławnych, żydowskiego rabina i grupy słoweńskich księży katolickich.
Pomagał też tym których pozbawiono własnej ojczyzny. Była wśród nich także
ponad 300-osobowa grupa Polaków, która po inwazji Niemiec szukała schronienia u
swoich południowych sąsiadów. 85 matek i dzieci umieszczono w hotelu w
Crikvenicy, a potem na Krku. Biskup Stepinac przez 3 lata regularnie
przekazywał im pomoc materialną na prośbę ich opiekunek: Marii Kujawskiej i
księżnej Marii Potockiej. W Chorwacji byli też polscy księża, których skierował
tu za zgodą biskupa Stepinaca kardynał August Hlond. Żołnierz prawdy dla wielu
był kontrowersyjnym biskupem bo umiał rozmawiać z każdym - czy to nazistą, czy
komunistą. Nastał koniec II wojny światowej, ale nadal terror i zemsta
komunistów nie daje za wygraną w wielu Słowiańskich krajach rozpoczynają się prześladowania
księży i mieszkańców. Za żelazną kurtyną prześladowania są też w Polsce na
żołnierzach- dziś nazywanych wyklętymi. Ale wróćmy do Chorwackiego arcybiskupa
Stepinca. 18 września 1946 roku rano ujęto arcybiskupa Stepinca i wyprowadzono
z arcybiskupiej rezydencji, do której już nigdy żywy nie powrócił. 30 września 1946
roku rozpoczął się zmontowany proces przeciwko niemu. Tak też oskarżyciel
stawiał mu zarzuty — o współpracę z okupantem, o „przymusowe” chrzczenie
wiernych prawosławnego wyznania, o działalność przeciwną interesom narodowym. Wiemy
doskonale jak odbywały się procesy w Polsce, tak też narzędzie interesom
komunistycznej partii w Chorwacji, był proces pokazowy odgórnie osądzony.
Proces sądowy arcybiskupa pokazał prawdę o Chrystusie ,a i postać arcybiskupa
pozostała spokojna nie dając się zastraszyć. Jak to podkreślił w końcowym
przemówieniu bronił Bóstwa Jezusa Chrystusa i czci Matki Bożej. Osądzał
komunistyczne prześladowania wierzących, wzywał do porozumienia ze Stolicą
Apostolską. A na końcu powiedział: W stosunku do mojej osoby i sądu nade mną,
nie potrzebuję waszego ułaskawienia, mam spokojne sumienie. Wyrok sądowy, dla
arcybiskupa opiewał na 16 lat pozbawienia wolności, w tym 5 lat w więzieniu i
11 na plebanii w zupełnej izolacji od świata. Papież Pius XII w 1953 roku nadał
arcybiskupowi Stepincowi godność kardynalską. Czas pobytu w domowym więzieniu
kardynał Stepinac wypełniał modlitwą, pisaniem kazań i tłumaczeniem książek o
duchowej treści. Kardynał Alojzy Stepinac zmarł w opinii świętości w Krasiću 10
lutego 1960 roku. Umierając powtarzał słowa:
„Bogu
niech będą dzięki i Bądź wola Twoja.”
|
MĘCZENNICY ZA WIARĘ - ALOJZY WIKTOR STEPINAC SARKOFAG KARDYNAŁA ZNAJDUJE SIĘ W KATEDRZE W ZAGRZEBIU |
Chorwacki państwowy „Sabor” w wolnym kraju deklaracją z
14 lutego 1992 roku unieważnił orzeczenie komunistycznej władzy, mocą którego
ksiądz Alojzy Stepinac był
niesprawiedliwie sądzony, ukarany więzieniem i pozbawieniem wolności. 3
października 1998 roku w Narodowym sanktuarium Maryjnym w Mariji Bistricy Jan Paweł II, papież — Polak, ogłosił
Alojzego Stepnica męczennikiem i beatyfikował. W pielgrzymce do sanktuarium Maryjnych pod cudowną, czarną
figurką Matki Boskiej Bystrzyckiej — Królowej Chorwatów, w 500 tysiącach
pielgrzymów, papież beatyfikował pielgrzyma do Mariji Bistricy, kardynała
Alojzije Stepinca -1898 - 1960.
Gdy wierni dziękowali śpiewając słowa ludowej kolędy Chorwackiej
“Niebo teraz nam oświadcza,
a głos z nieba to poświadcza”
Na niebie, zakrytym chmurami, pojawiły się promienie
słońca.
I tak świadectwo nauki męczennika, Alojzije Stepinca, dało
narodowi Chorwackiemu sprawiedliwe zwycięstwo dobra nad złem, przede wszystkim
nad totalitaryzmami faszyzmu i komunizmu. Prawda nie uznaje bowiem taryfy
ulgowej. Zwycięstwem zakończyła się sprawiedliwa walka o prawdę, wolność i
równouprawnienie, o wiarę w Boga i szacunek dla człowieka, o godność jednostki
i miłość powszechną. Na znak wdzięczności dla Ojca Świętego Rada Gminy Marija
Bistrica nazwała główny plac miejscowości imieniem Jana Pawła II. Papież
podarował sanktuarium Maryjnemu kielich i złoty różaniec.
Sanktuarium
Matki Boskiej Bystrzyckiej w miejscowości Marija Bistrica znajduje się w północno-zachodniej
części Chorwacji, około 50 km na północny wschód od Zagrzebia, w pagórkowatym
regionie nazywanym Hrvatsko Zagorje. Parafia rzymskokatolicka Marija Bistrica. Po
raz pierwszy jest ona wzmiankowana w dokumentach diecezji zagrzebskiej w roku
1334. Cudowna figurka Przenajświętszej Matki Bożej pochodzi z wieku XV, jest
dziełem nieznanego wiejskiego artysty, ma 117 cm wysokości.