Dni
Krzyżowe
Wniebowstąpienie
Pańskie [1]jest
uroczystością obchodzoną obecnie 40. dnia po Wielkanocy lub w niedzielę
przypadającą po 40 dniu. W Polsce od 2004 r. na mocy postanowienia Konferencji
Episkopatu Polski obchodzi się Wniebowstąpienie Pańskie w niedzielę przed
uroczystością Zielonych Świąt. Istotą tej uroczystości jest odejście Chrystusa
do Ojca, udział Chrystusowego człowieczeństwa w pełnej chwale Boga Ojca. Trudno dokładnie określić datę powstania tej
uroczystości. Pierwotnie obchodzono ją razem z Zielonymi Świętami. Tak było w
Jerozolimie[2]
jeszcze pod koniec IV wieku. W dniu Zesłania Ducha Świętego, w godzinach
popołudniowych, wierni udawali się na Górę Oliwną, gdzie w kościele zbudowanym
na pamiątkę odejścia Jezusa Chrystusa do Ojca czytano fragmenty Pisma Świętego
mówiące o Wniebowstąpieniu oraz śpiewano odpowiednie hymny. Inne Kościoły już w
połowie IV wieku obchodziły Wniebowstąpienie Pańskie 40. dnia jako osobną
uroczystość, i to upowszechniło się w następnym stuleciu tak, że święty
Augustyn w kazaniu mówił: „dzień dzisiejszy świętują po całym świecie”. W
średniowieczu we Wniebowstąpienie Pańskie zaczęto odprawiać przed Mszą świętą
uroczystą procesję przypominającą udanie się Chrystusa z Apostołami na Górę
Oliwną i triumfalne wejście Zbawiciela do nieba. Na zakończenie procesji
podnoszono w górę krzyż lub figurę Zmartwychwstałego na znak wejścia do domu
Ojca. Figurę i krzyż paschalny odnoszono do zakrystii, a po odczytaniu
Ewangelii gaszono paschał (obecnie pali się on do końca uroczystości Zesłania
Ducha Świętego). Po procesji też polewano zgromadzonych wodą na znak, że Bóg
zsyła deszcz na dobrych i złych (por. Mt 5, 45). Niekiedy też zrzucano z sufitu
kościoła kwiaty dla podkreślenia radości z faktu Wniebowstąpienia. Z Wniebowstąpieniem Pańskim łączą się tzw.
Dni Krzyżowe [3]obchodzone
w poniedziałek, wtorek i środę przed tą uroczystością. Są to dni błagalnej
modlitwy o urodzaj i zachowanie od klęsk żywiołowych. Obchód Dni Krzyżowych zapoczątkował w Galii ok. roku 470 biskup diecezji Vienne
- Mamert, w związku z klęskami nieurodzaju, trzęsienia ziemi i wojny. Nazwa
Dni Krzyżowe wywodzi się stąd, że modlono się wówczas, idąc w procesji z
głównego kościoła do innych kościołów, kaplic i krzyży przydrożnych. Od IX
wieku śpiewano podczas procesji Litanię do Wszystkich Świętych. W średniowieczu
w takich procesjach brali udział także królowie, magnaci, władze danego miasta,
lud - wszyscy zazwyczaj w strojach pokutnych. W niektórych miejscowościach
poświęcano popiół i posypywano nim uczestniczących w procesji. Obecnie Dni
Krzyżowe nazywane są dniami modlitw o dobre urodzaje i za kraje głodujące.
Poleca się też organizować procesje błagalne. W poniedziałek poleca się
odprawić Mszę św. „w okresie zasiewów”, we wtorek - „o uświęcenie pracy
ludzkiej” i we środę - „za głodujących”. W naszej diecezji jedynie w niektórych
parafiach wiejskich odprawiane są Dni Krzyżowe.
Dni między Wniebowstąpieniem Pańskim a Zielonymi Świętami są czasem
modlitwy o dar Ducha Świętego. Dlatego od piątku przed obecnym
Wniebowstąpieniem Pańskim odprawiamy Nowennę do Ducha Świętego poleconą
Kościołowi przez papieża Leona XIII w roku 1895 i 1897.
[1] Wniebowstąpienie
Pańskie – obchodzone 40 dnia po Wielkanocy
[2] Jerozolima –
początki obchodzenia uroczystości Wniebowstąpienia Pańskiego -datuje się pod
koniec IV wieku wierni udawali się na Górę Oliwną w czasie Zesłania Ducha
Świętego
[3] Dni Krzyżowe –
dni błagalne o urodzaje poprzedzają Wniebowstąpienie Pańskie tradycyjnie jest
to poniedziałek wtorek i środa, a zapoczątkował w Galii ok. roku 470 biskup
diecezji Vienne - Mamert
