Blanka, zwana niekiedy Kastylijską, przyszła na świat w Palencji (Hiszpania) w roku 1188.
W wieku zaledwie 11 lat została zaręczona z Ludwikiem, delfinem (następcą tronu) Francji.
Ślub odbył się w Port-mont, w Normandii, 23 maja 1200 roku. Blanka miała wówczas 12 lat.
Jako małżonka dała Ludwikowi VIII, królowi Francji, syna - św. Ludwika IX, który został po ojcu królem Francji.
Wychowywana w duchu szczerej i głębokiej religijności, Blanka umiała tę żywą wiarę zaszczepić w sercu swojego dziecka.
Do Ludwika miała kiedyś powiedzieć: „Synu, wiesz, jak bardzo cię miłuję.
Ale wierz mi, że wolałabym widzieć cię na marach, niż w grzechu ciężkim”.
Z żarliwą pobożnością łączyła przedziwny dar rządzenia.
Kiedy w roku 1223 jej mąż został królem Francji, Blanka została królową.
Po trzech latach, w 1226 r., jej mąż umarł i wówczas Blanka została regentką w zastępstwie małoletniego Ludwika,
który liczył zaledwie 3 lata.
Powstał wtedy bunt panów, którzy nie chcieli, aby rządziła nimi „cudzoziemka”.
Blanka zręczną dyplomacją pozyskała sobie część możnych, a z drugą częścią się rozprawiła.
Kiedy w roku 1234 objął rządy jej syn, Ludwik IX, wspierała go swoim doświadczeniem i radą.
W czasie wyprawy krzyżowej (1248-1252), ponownie rządy we Francji w czasie nieobecności św. Ludwika objęła Blanka.
Cierpiąc od dłuższego czasu na chorobę serca, pożegnała ziemię dla nieba 26 lub 27 listopada 1252 roku.
Pochowano ją w opactwie Mauboisson,
Blanka od początku odbierała chwałę ołtarzy, mimo że kult jej nie był nigdy oficjalnie zatwierdzony.
Bibliotheca Sanctorum podaje jej żywot i umieszcza ją wśród świętych Pańskich.
Serce Blanki przechowywane jest w opactwie Lys koło Melun, dokąd przeniesiono je 13 marca 1253 roku.
Wspomnienie liturgiczne świętej matki i żony przypada 2 grudnia.
