Do Serca Bożego

Do Serca Bożego

Jezu, Ty tak bardzo nas ukochałeś

Że Serce Twe na krzyżu przebić dałeś.

Bo kiedy włócznia żołnierza bok Twój otworzyła,

Krew Twoja winy ludzkości zmyła.

I płynie ta krew z Serca Twojego,

By obmyć i zbawić człowieka grzesznego.

Codziennie na ołtarzach całego świata

We Mszy świętej ziemię z niebem splata.

O Krwi najdroższa Zbawcy mojego,

Daj bym zawsze u źródła tego,

Czerpał siły do walki o moje zbawienie

I spożywając Cię gasił moje pragnienie.

W Twym Sercu drogi mój Panie,

Niech znajdę w pokusach wytrwanie.

Zwycięstwo odniosę nad złą pożądliwością,

Ciesząc się z Tobą wieczną szczęśliwością.

 ks. kanonik Franciszek Strzódka

Rozpoczynamy Nowy Rok

Rozpoczynamy Nowy Rok

Nowa Księgę dziś znów otwierasz

gdy się z nadzieją w Nowy Rok wybierasz.

Codziennie zapiszesz jej puste karty

w nich tajemniczy dziś los twój będzie zawarty.

On wprawdzie tajemny dziś jeszcze dla ciebie,

ale Pan Bóg przewidział go już dawno w niebie.

Bo tam księgi wieczności zawsze otwarte,

a w nich każdego człowieka los jest zawarty.

Nie martw się na zapas co będziesz przeżywał,

jak będziesz twe życiowe problemy rozgrywał.

Bóg ci pomoże, da siły w potrzebie,

On czuwa nad tobą na wysokim niebie.

Będziesz szczęśliwy, gdy spełnisz wolę Boga,

nie będzie ci straszna żadna życia droga.

Każdy dzień cię zbliży do Ojca twego

a ty rozpalaj w twym sercu wdzięczność dla Niego.

Gdy się zastanowisz jak w życiu postępować,

jak nad spełnieniem woli Bożej pracować,

tego cię uczy Matka twa w niebie,

i poda rękę w każdej potrzebie.

Autor: ks. kanonik Franciszek Strzódka

Przemijanie

Przemijanie
Patrz jak drzewa kładą się na sen zimowy,
Strojąc się jakby w płaszcz godowy.
Liście się barwią purpurą i w złoto przeczyste,
Pod nimi płyną potoki przejrzyste.

Ach jak rozrzutna jest „Pani Przyroda”
Na wiosnę zdobi ziemię kwiatów uroda,
W lecie kwiat przechodzi w owoc dojrzały,
Ach jakiż ten świat piękny, wspaniały.

Jesień obdarza swymi płodami człowieka,
Choć wiele wysiłków go wtedy czeka.
A to, co się martwym w zimie wydaje,
Na wiosnę na nowo do życia powstaje.

I tak wciąż pory roku się zmieniają,
Nowe lata, jak warty, do służby wstają.
A człowiek, choć panem jest na tej Ziemi,
On również kiedyś swój los odmieni.

Młodość przeminie, przejdą piękne lata,
Trzeba się gotować do zejścia z tego świata,
Owoc wysiłków, jak ziarno na jesień w ziemię złoży,
Po zimie śmierci, do życia wzbudzi go głos Boży.

Autor: ks. kanonik Franciszek Strzódka