Cmentarz
Cmentarz – to słowo stawia Nas w zadumie,
Cmentarz – nie każdy zrozumieć to umie,
Cmentarz – niech się nikt nie łudzi,
Cmentarz – tu na wieczny spoczynek przynosi się ludzi.
Tu nie przynosi się upominków,
To miejsce wiecznego spoczynku.
Tu leży biedny i bogaty,
Tu przynosi i podlewa się kwiaty.
Tu spoczywa matka, dziecko, ojciec, syn i brat,
Niezależnie po ile mieli lat.
Bogaci mają wystawne pomniki,
Ubodzy ziemne mogiły, a na nich krzyżyki.
Jest dużo mogił zapomnianych, opuszczonych,
Jest też piękna aleja zasłużonych.
To miejsce dla ludzi za czyny pochwalne,
Za nich wciąż śpiewa się psalmy błagalne.
Są cmentarze, nie kopane są doły,
Z milionów ludzi rozsypano popioły.
Cmentarze z równymi rzędami krzyży,
To miejsce spoczynku żołnierzy.
Cmentarze wojskowe, szczególne w swym bycie,
Tu spoczywają ci co za ojczyznę oddali życie.
Te miejsce się rzadko odwiedza i święci,
Dla nich nagrodą napis „cześć ich pamięci”.
Na cmentarzu spoczywają sąsiedzi,
Pobożni, często chodzili do spowiedzi.
Rozdzieliły ich spory i kłótnie,
Nienawidzili się oni okrutnie.
Kłócili się o miedze dokąd mieli siły,
Teraz mają obok siebie mogiły.
Małżeństwa – żona męża nienawidziła,
Łączy ich teraz wspólna mogiła.
Młodzi niewiele odeszli od powicia,
Sami pozbawili się życia.
Oni nie przyjmowani do świątyń progu,
Być może też mili są Bogu.
Na pomnikach wyryte napisy,
Są także rękopisy.
Mąż kochanej żonie,
Serce w bólu tonie.
Kochanym rodzicom, kochanej babuni,
Od kochających dzieci, kochanej wnuni.
Takie napisy czułe, tkliwe,
Nie zawsze bywają prawdziwe.
Przeminęły żale, ból i trwoga,
Ci po drugiej stronie są już w ręku Boga.
My się za nich modlimy póki życia stanie,
Dobry Boże daj im wieczne, spokojne spoczywanie.
Przedwieczny Boże my prosimy Ciebie,
O spotkanie kiedyś w niebie.
