Pan Tadeusz, Inwokacja

Pan Tadeusz^[1], Inwokacja (fragment)

Panno Święta, co Jasnej bronisz Częstochowy^[2]

I w Ostrej świecisz Bramie^[3]! Ty, co gród zamkowy

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem

(Gdy od płaczącej matki pod Twoję opiekę

Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę

I zaraz mogłem pieszo do Twych świątyń progu

Iść za wrócone życie podziękować Bogu^[4]),

Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono.

Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną

Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,

Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;

Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,

Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;

Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,

Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,

A wszystko przepasane, jakby wstęgą, miedzą

Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.

Adam Mickiewicz (1798–1855)

---

[1] Pan Tadeusz , dzieła wybrane , Inwokacja , Autor Adam Mickiewicz

[2] Jasnogórska pani

[3] Matka Wilna

[4] Podziękowanie Bogu