Jedenasty rok pontyfikatu Jana Pawła II – ‘’ Pięćdziesiąt lat później ‘’
W pięćdziesiątą rocznicę wybuchu drugiej wojny światowej, Papież pisze oficjalny list, który kieruje nie tylko do ‘’ synów i córek Kościoła ‘’, ale także do ’’ rządzących państwami, do wszystkich ludzi dobrej woli ‘’. Jan Paweł II pisze o sześciu latach wojny jako ‘’ wstrząsającym świadectwie pogardy dla człowieka ‘’. Drugi, bardzo osobisty list zatytułowany jest skromnie: ‘’ Drogi Jurku ‘’, i zostaje odczytany przez Jerzego Klugera
w Wadowicach z okazji odsłonięcia tablicy ku pamięci pomordowanych miejscowych Żydów.
16 października 1988 roku – w dziesiątą rocznicę swojego wyboru na papieża Jan Paweł II beatyfikuje o. Honorata Koźmińskiego.
28 października 1988 roku - W Rzymie Światowy Dzień Modlitw o Pokój (z udziałem przedstawicieli 8 wielkich religii świata i różnych wyznań chrześcijańskich).
24 listopada 1988 roku - Papież w swej prywatnej kaplicy w Watykanie odprawia z okazji 50-lecia sekcji polskiej Radia Watykańskiego mszę św. z udziałem jej byłych i aktualnych pracowników.
30 grudnia 1988 roku - Ogłoszenie posynodalnej adhortacji apostolskiej
"Christifideles laici" o powołaniu i posłannictwie świeckich w Kościele i w świecie.
1 stycznia 1989 roku - 22 Światowy Dzień Pokoju, orędzie "Poszanowanie mniejszości warunkiem pokoju".
8 stycznia 1989 roku – Jan Paweł II odwiedza przytułek Donum Mariae w Watykanie.
8 kwietnia 1989 roku - Audiencja dla delegacji NSZZ "Solidarność" z Lechem Wałęsą.
23 kwietnia 1989 roku – wśród pięciorga nowych beatyfikowanych jest Polka, Maria od Pana Jezusa Dobrego Pasterza oraz
Franciszka Siedliska.
28 kwietnia - 6 maja 1989 roku - Podróż do Afryki: Madagaskar, Reunion, Zambia, Malawi (41 papieska podróż zagraniczna).
1 - 10 czerwca 1989 roku - Pierwsza w historii papieska pielgrzymka do krajów skandynawskich: Norwegia, Islandia, Finlandia, Dania, Szwecja (42 papieska podróż zagraniczna).
17 lipca 1989 roku - Wznowienie pełnych stosunków dyplomatycznych pomiędzy Stolicą Apostolską i Polską.
15 sierpnia 1989 roku - Adhortacja apostolska
"Redemptoris Custos" o św. Józefie i jego posłannictwie w życiu Chrystusa i Kościoła.
19 - 21 sierpnia 1989 roku - Pielgrzymka do Hiszpanii (43 papieska podróż zagraniczna); w tym:
20 sierpnia 1989 roku - Jan Paweł II wygłasza kazanie na zakończenie IV Światowego Dnia Młodzieży w Santiago de Compostela.
27 sierpnia 1989 roku – list papieski w związku z pięćdziesiątą rocznicą wybuchu II wojny światowej.
1 września 1989 roku - W Warszawie Światowy Dzień Modlitw o Pokój - orędzie telewizyjne Jana Pawła II.
7 września 1989 roku - List apostolski "Ancora una volta" - "Jeszcze raz" o sytuacji w Libanie.
26 września - 2 października 1989 roku - Wizyta w Rzymie arcybiskupa Canterbury Roberta Runcie - wspólna deklaracja o woli działania na rzecz pełnej jedności między katolikami i anglikanami.
6 - 16 października 1989 roku - Piąta pielgrzymka Jana Pawła II do Azji: Korea Południowa, Indonezja z Timorem Wschodnim (44 papieska podróż zagraniczna) i Mauritius; papież zwraca się zapośrednictwem radia do Chin z prośbą o nowe otwarcie.
WYNIESIENI NA OŁTARZE PRZEZ JANA PAWŁA II
Honorat Koźmiński. Na chrzcie otrzymał imiona: Florentyn Wacław Jan, ale znany jest przede wszystkim pod imieniem zakonnym. Urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej. Do gimnazjum uczęszczał we Włocławku. Studiował na wydziale budownictwa Warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Utracił w młodości wiarę i zaprzestał praktyk religijnych. Podjął je na nowo, gdy osadzony w cytadeli warszawskiej pod zarzutem udziału w spisku, ciężko zachorował (1846). W rok później został zwolniony. Wkrótce wstąpił do zakonu kapucynów. Studia teologiczne ukończył w Warszawie i tam też w r. 1852 otrzymał święcenia kapłańskie. Niemal bezzwłocznie mianowano go lektorem teologii, kaznodzieją oraz spowiednikiem. Jako taki zapoczątkował gorliwą działalność przy kościele kapucyńskim w Warszawie. Niebawem zetknął się z Zofią Truszkowską, która w r. 1855 została tercjarką franciszkańską i podjęła się opieki nad bezdomnymi. Grupa niewiast, z którymi zaczęła współpracować, założyła niebawem przytułek pod wezwaniem św. Feliksa. O. Honorat nadał im statut tercjarek życia wspólnego. Był to początek Zgromadzenia Sióstr Felicjanek, którego dalszymi losami zajmować się tu nie będziemy. Na skutek akcji kasacyjnej rządu carskiego przeniosło się ono w r. 1861 do Krakowa, natomiast założyciel, a także ciągle jeszcze opiekun zgromadzenia przenieść się musiał do Zakroczymia. W nowych trudnych warunkach tworzył tam nadal grupy tercjarskie, przy czym pomocną była mu Elżbieta Stummer, felicjanka, sprowadzona do Zakroczymia z Krakowa. Około r. 1889 o. Honorat zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o aprobatę dla zgromadzeń bezhabitowych. Otrzymał ją w postaci dekretu Ecclesia Catholica z czerwca tegoż roku. Tak to powstało dwadzieścia sześć stowarzyszeń tercjarskich, z nich zaś z biegiem lat uformowało się szesnaście żeńskich zgromadzeń zakonnych. Nieoczekiwane trudności pojawiły się wtedy, gdy w Królestwie powstał ruch mariawitów. Jego założyciele przez jakiś czas kontaktowali się z o. Honoratem, a potem chętnie powoływali się na niego. Mimo wyjaśnień, które przedstawił w Przeglądzie Katolickim, a także w broszurze pt. Prawda o mariawitach, kler i episkopat byli zaniepokojeni. Tak to doszło do dekretu Stolicy Świętej z r. 1908, który nakazywał podporządkowanie wszystkich wspomnianych stowarzyszeń i zgromadzeń władzy biskupów. Jeśli dodamy, że od r. 1895 o. Honorat był również komisarzem polskiej prowincji kapucyńskiej i z tego tytułu przeżywał niejedną przykrość, zrozumiemy łatwo, że teraz wstępował na prawdziwą drogę krzyżową. Mimo to kontynuował intensywną pracę pisarską. Tłumaczył, przerabiał, wydawał dziełka pobożne własnego układu i pomysłu, zabierał głos w sprawach aktualnych, w tym także wobec narastających problemów społecznych. W październiku 1916 r. ciężko zachorował. Zmarł 16 grudnia tegoż roku. Beatyfikował go w r. 1988 Jan Paweł II.
Papieskie anegdoty
"Masz, teraz ty rządź"
Kardynał Wojtyła cenił u swoich podwładnych ich własne zdanie, nawet jeśli trudno mu było je zaakceptować. Znany z obstawania przy swoim ksiądz Tadeusz Pieronek swego czasu spierał się o coś z kardynałem. Wreszcie kardynał Wojtyła zdjął swój krzyż biskupi, podał go księdzu Pieronkowi i powiedział: "Masz, teraz ty rządź".
