VI rocznica Tragedii Smoleńskiej
poniedziałek, 19 listopada 2012
niedziela, 18 listopada 2012
sobota, 17 listopada 2012
piątek, 16 listopada 2012
Światło narodów (cz1)
ŚWIATŁO NARODÓW (cz. I)
Któż to wymyślił ten Kościół?
Współcześni ludzie stawiają rozmaite pytania na temat Kościoła. Jednym z nich jest pytanie o to, kto wpadł na pomysł jego założenia. Odpowiedzi słyszy się bardzo różne – a to, że Kościół został wymyślony przez księży i biskupów dla realizacji ich własnych interesów (to odpowiedź tych mniej życzliwych). Inni znowu twierdzą, że Kościół powstał jako efekt przemian społecznych w starożytności – i tak, siłą rozpędu, istnieje do dzisiaj. Sobór Watykański II w imieniu samego zainteresowanego (czyli Kościoła) udziela odpowiedzi na pytanie o „projekt – Kościół” w Konstytucji dogmatycznej o Kościele (KK).
Odpowiedź jest niesłychanie prosta: to Bóg sam wymyślił i zaplanował Kościół. Jego zamiarem było bowiem dać ludziom udział w swoim własnym życiu. A że Bóg z natury swojej nie jest samotnikiem lecz żyje we wspólnocie (Trójca Święta) więc postanowił także ludzi zbawić we wspólnocie.
Już w Starym Testamencie Bóg przekazał swoje Prawo całemu narodowi (wspólnocie) a nie pojedynczym ludziom. Naród izraelski, przez swoje posłannictwo, zapowiedział powstanie Kościoła. Wykonawcą Bożego pomysłu na Kościół był Jezus. W swoim nauczaniu głosił Królestwo Boże – czyli opowiadał o Kościele. Dzięki temu, że nauczał, umarł na krzyżu, zmartwychwstał i wstąpił do nieba, na wierzących mógł zstąpić Duch Święty i w ten sposób Kościół rozpoczął działalność.
Duch Święty działa teraz w Kościele poprzez sakramenty, które są skutecznymi znakami łaski Bożej. Ale też sam „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). Na końcu czasów – w niebie – ludzie zostaną zgromadzeni wokół Boga w Kościele powszechnym.
Nasza wiedza o Kościele pochodzi z Objawienia Bożego – a to oznacza, że na jego temat dowiadujemy się tyle, ile Bóg zechciał nam przekazać. Ludzki wysiłek nie wystarczy do zrozumienia czym naprawdę jest Kościół. Potrzebna jest także (a może przede wszystkim) pokorna postawa słuchania Boga. Musimy się więc zgodzić na to, że nie będziemy wiedzieć o Kościele wszystkiego, bo jest on misterium. Poznajemy go poprzez różne obrazy zaczerpnięte z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła, ale obrazy te odkrywają tylko część rzeczywistości. Powstały w oparciu o doświadczenie życiowe, jakie może zgromadzić każdy człowiek. Ulubionym obrazem, którym posługuje się Sobór Watykański II do opisania natury Kościoła, jest ciało człowieka. Jest to porównanie zaczerpnięte z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (12,12 n). My jesteśmy poszczególnymi częściami tego ciała (palcem, nogą, skórą, nerką…), a jego głową jest sam Chrystus. Każda z części ma własne funkcje, które razem, wspólnie, przyczyniają się do dobra całego ciała.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
Któż to wymyślił ten Kościół?
Współcześni ludzie stawiają rozmaite pytania na temat Kościoła. Jednym z nich jest pytanie o to, kto wpadł na pomysł jego założenia. Odpowiedzi słyszy się bardzo różne – a to, że Kościół został wymyślony przez księży i biskupów dla realizacji ich własnych interesów (to odpowiedź tych mniej życzliwych). Inni znowu twierdzą, że Kościół powstał jako efekt przemian społecznych w starożytności – i tak, siłą rozpędu, istnieje do dzisiaj. Sobór Watykański II w imieniu samego zainteresowanego (czyli Kościoła) udziela odpowiedzi na pytanie o „projekt – Kościół” w Konstytucji dogmatycznej o Kościele (KK).
Odpowiedź jest niesłychanie prosta: to Bóg sam wymyślił i zaplanował Kościół. Jego zamiarem było bowiem dać ludziom udział w swoim własnym życiu. A że Bóg z natury swojej nie jest samotnikiem lecz żyje we wspólnocie (Trójca Święta) więc postanowił także ludzi zbawić we wspólnocie.
Już w Starym Testamencie Bóg przekazał swoje Prawo całemu narodowi (wspólnocie) a nie pojedynczym ludziom. Naród izraelski, przez swoje posłannictwo, zapowiedział powstanie Kościoła. Wykonawcą Bożego pomysłu na Kościół był Jezus. W swoim nauczaniu głosił Królestwo Boże – czyli opowiadał o Kościele. Dzięki temu, że nauczał, umarł na krzyżu, zmartwychwstał i wstąpił do nieba, na wierzących mógł zstąpić Duch Święty i w ten sposób Kościół rozpoczął działalność.
Duch Święty działa teraz w Kościele poprzez sakramenty, które są skutecznymi znakami łaski Bożej. Ale też sam „Kościół jest w Chrystusie niejako sakramentem, czyli znakiem i narzędziem wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego” (KK 1). Na końcu czasów – w niebie – ludzie zostaną zgromadzeni wokół Boga w Kościele powszechnym.
Nasza wiedza o Kościele pochodzi z Objawienia Bożego – a to oznacza, że na jego temat dowiadujemy się tyle, ile Bóg zechciał nam przekazać. Ludzki wysiłek nie wystarczy do zrozumienia czym naprawdę jest Kościół. Potrzebna jest także (a może przede wszystkim) pokorna postawa słuchania Boga. Musimy się więc zgodzić na to, że nie będziemy wiedzieć o Kościele wszystkiego, bo jest on misterium. Poznajemy go poprzez różne obrazy zaczerpnięte z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła, ale obrazy te odkrywają tylko część rzeczywistości. Powstały w oparciu o doświadczenie życiowe, jakie może zgromadzić każdy człowiek. Ulubionym obrazem, którym posługuje się Sobór Watykański II do opisania natury Kościoła, jest ciało człowieka. Jest to porównanie zaczerpnięte z Pierwszego Listu św. Pawła Apostoła do Koryntian (12,12 n). My jesteśmy poszczególnymi częściami tego ciała (palcem, nogą, skórą, nerką…), a jego głową jest sam Chrystus. Każda z części ma własne funkcje, które razem, wspólnie, przyczyniają się do dobra całego ciała.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
środa, 14 listopada 2012
Światło Narodów (Wstęp)
ŚWIATŁO NARODÓW (wstęp)
Na targu w porcie w Konstantynopolu miała miejsce potworna awantura. Przekupki pobiły się ze sobą, obrzucając się wzajemnie rybami leżącymi na straganach. Kłóciły się o to… czy Syn Boży jest współistotny Ojcu. Zdarzenie to miało miejsce na początku IV wieku po Chr. – czyli 1700 lat temu, za czasów papieża Sylwestera I (wspominamy go w ostatni dzień roku kalendarzowego). Aby rozstrzygnąć sprawę, którą zajmował się cały świat chrześcijański, cesarz Konstantyn Wielki zwołał, po raz pierwszy w historii, sobór powszechny, czyli zgromadzenie wszystkich biskupów świata (choć nie wszyscy mogli przybyć…). Był to Sobór Nicejski I (325 r.). Do naszych czasów takich zgromadzeń (soborów) było w dziejach Kościoła 21. Dwudziestym pierwszym soborem powszechnym był Sobór Watykański Drugi. Rozpoczął się 50 lat temu (1962) i trwał 4 lata. Jak każdy sobór, także i ten swoją nazwę wziął od miejsca, w którym się odbywał – tym razem było to w Watykanie. Numer drugi w jego nazwie wziął się stąd, że wcześniej już raz sobór odbył się w tym miejscu (w roku 1870).
Sobór Watykański II zwołany przez bł. papieża Jana XXIII, także miał za zadanie rozstrzygnąć sprawę, którą interesował się świat chrześcijański – tym razem chodziło o to w jaki sposób należy głosić Ewangelię w nowoczesnym świecie, który podlega szybkim i radykalnym zmianom. Kościół, na Soborze Watykańskim II, zachował się jak piękna kobieta (w bardzo wielu językach słowo oznaczające Kościół jest rodzaju żeńskiego), która przed wyjściem do świata przegląda się w lustrze, aby sprawdzić czy ubrana jest stosownie do okoliczności i czy we właściwy sposób wyeksponowała swoje zalety. Kościół najpierw stanął jakby przed lustrem i postanowił sam sobie odpowiedzieć na pytania: kim jestem, jak widzę sam siebie. Odpowiedź została udzielona przez Sobór w formie pisemnej. Powstała Konstytucja dogmatyczna o Kościele zaczynająca się od słów „Światło narodów”(łac. Lumen gentium). Mówiąc sam o sobie, Kościół posłużył się różnymi obrazami zaczerpniętymi z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła. Kilka z obrazów zostanie przybliżonych w kolejnych częściach tego cyklu.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
Na targu w porcie w Konstantynopolu miała miejsce potworna awantura. Przekupki pobiły się ze sobą, obrzucając się wzajemnie rybami leżącymi na straganach. Kłóciły się o to… czy Syn Boży jest współistotny Ojcu. Zdarzenie to miało miejsce na początku IV wieku po Chr. – czyli 1700 lat temu, za czasów papieża Sylwestera I (wspominamy go w ostatni dzień roku kalendarzowego). Aby rozstrzygnąć sprawę, którą zajmował się cały świat chrześcijański, cesarz Konstantyn Wielki zwołał, po raz pierwszy w historii, sobór powszechny, czyli zgromadzenie wszystkich biskupów świata (choć nie wszyscy mogli przybyć…). Był to Sobór Nicejski I (325 r.). Do naszych czasów takich zgromadzeń (soborów) było w dziejach Kościoła 21. Dwudziestym pierwszym soborem powszechnym był Sobór Watykański Drugi. Rozpoczął się 50 lat temu (1962) i trwał 4 lata. Jak każdy sobór, także i ten swoją nazwę wziął od miejsca, w którym się odbywał – tym razem było to w Watykanie. Numer drugi w jego nazwie wziął się stąd, że wcześniej już raz sobór odbył się w tym miejscu (w roku 1870).
Sobór Watykański II zwołany przez bł. papieża Jana XXIII, także miał za zadanie rozstrzygnąć sprawę, którą interesował się świat chrześcijański – tym razem chodziło o to w jaki sposób należy głosić Ewangelię w nowoczesnym świecie, który podlega szybkim i radykalnym zmianom. Kościół, na Soborze Watykańskim II, zachował się jak piękna kobieta (w bardzo wielu językach słowo oznaczające Kościół jest rodzaju żeńskiego), która przed wyjściem do świata przegląda się w lustrze, aby sprawdzić czy ubrana jest stosownie do okoliczności i czy we właściwy sposób wyeksponowała swoje zalety. Kościół najpierw stanął jakby przed lustrem i postanowił sam sobie odpowiedzieć na pytania: kim jestem, jak widzę sam siebie. Odpowiedź została udzielona przez Sobór w formie pisemnej. Powstała Konstytucja dogmatyczna o Kościele zaczynająca się od słów „Światło narodów”(łac. Lumen gentium). Mówiąc sam o sobie, Kościół posłużył się różnymi obrazami zaczerpniętymi z Pisma Świętego i od Ojców Kościoła. Kilka z obrazów zostanie przybliżonych w kolejnych częściach tego cyklu.
Krzysztof Masztalski
wolontariusz II Synodu Archidiecezji Katowickiej
Polonia Master Nostra Est 2012-Pilnujemy Niepodległości
http://ksd.media.pl/aktualnoci/888-polonia-mater-nostra-est-2012-fotorelacja
Polonia Master Nostra Est 2012 -Pilnujemy Niepodległości
W przededniu Święta Niepodległości wręczono w Warszawie odznaczenia Polonia Mater Nostra Est. Wśród tegorocznych laureatów znaleźli się m.in. ks. Władysław Napiórkowski, Ryszard Parulski - polski szermierz i założyciel Fundacji „Gloria Victis”, Jan Kobylański - Prezes Unii i Stowarzyszeń Organizacji Polskich Ameryki Łacińskiej, poseł Artur Górski czy publicysta Rafał Ziemkiewicz. Uroczystości towarzyszyła laudacja na temat odznaczonych.
Polonia Mater Nostra Est (Polska Jest Naszą Matką), to polskie odznaczenie prywatne przeznaczone dla Polaków i obcokrajowców oraz dla organizacji za specjalne zasługi dla Narodu i Państwa Polskiego. Istnieje od 1995 r., nadawane jest przez Społeczną Fundację Pamięci Narodu Polskiego, działającą od 1991 r.
Pilnujmy Niepodległości!
- Padają głosy, że o nasz kraj nie trzeba walczyć, że wszystko jest tutaj w najlepszym porządku (…), a uczestnicy Marszu Niepodległości to jest jakaś banda faszystów, która reszcie obywateli przeszkadza funkcjonować - rozpoczęła przekornie swoje wystąpienie dr Lucyna Kulińska. Prezes Społecznej Fundacji Pamięci Narodu Polskiego podkreśliła, iż należy zacząć od tego, że żaden kraj nie może sobie pozwolić na to, aby nie myśleć o swojej Niepodległości. - Nie może bowiem jej sobie w żaden sposób zadekretować!
Kulińska zauważyła, że choć nasz wpływ na arenie międzynarodowej w dzisiejszym świecie jest minimalny, to są jednak kwestie, które zależą od nas. Wymieniła m.in. rozliczenie z historią, stworzenie niezależnych mediów, czy dbanie o polskie rodziny, w tym przyrost naturalny. Jako największe zagrożenia doktor nauk humanistycznych wymieniła: zakłamanie historii, manipulacje hipoteczne, niż demograficzny, emigrację młodego pokolenia, a także samobójstwa załamanych trudami życia i brakiem perspektyw ludzi. Przestrzegała przed kredytami, które na Zachodzie już doprowadziły do wielu tragedii. Zauważyła, że bardzo wiele polskich rodzin popada w biedę, właśnie dlatego, że się pozadłużały ulegając rozmaitym reklamom, kuszącym do zaciągnięcia pożyczki. Wiąże się z niesamowitymi dramatami ludzkimi. Dr Kulińska dodała, że ważne jest uświadamianie, iż „jeżeli coś jest na kredyt, to znaczy, że nie jest nasze”. W tym kontekście nawiązała m.in. do rozrzutności rządzących, którzy swoimi inwestycjami obciążają podatnika.
Określając Ojczyznę o jakiej marzą Polacy, Prezes Społecznej Fundacji Pamięci Narodu spostrzegła: „większość z nas chciało by mieć taką Polskę, w której ludzi nie ciąga się po sądach; gdzie za wypowiedzi prasowe nie wyrzuca się z pracy; w której patriotyzm i wartości religijne nie są wyśmiewanie; gdzie fałszywe autorytety i mierni intelektualiści nie są wynoszeni na piedestał”.
Odznaczeni orderem oraz laurem Polonia Mater Nostra Est
w dniu 10 listopada 2012 (w kolejności wystąpienia)
Order Polonia Mater Nostra Est
1. Henryk Cybulski (pośmiertnie, w jego imieniu Tadeusz Wolak)
2. Ludwik Malinowski (pośmiertnie, w jego imieniu Tadeusz Wolak)
3. Irena Droś
4. Mariusz Graniczka
5. Andrzej Holdenmajer
6. Ks. Władysław Napiórkowski
7. Leon Popek
8. Janusz Szuba
9. Marek Toczek
Laur Orderu Polonia Mater Nostra Est
1. Prabuckie Stowarzyszenie Kresowiaków
2. Krzesimir Dębski
3. Artur Górski
4. Ryszard Parulski
5. Rafał Ziemkiewicz
Złoty Laur Orderu Polonia Mater Nostra Est
1. Edward Prus (pośmiertnie)
2. Jan Kobylański (odznaczenie odebrał przedstawiciel USOPAŁ - Dyrektor Marek Lubiński)
3. Mirosław Hermaszewski
Red./foto: Agnieszka Piwar, Katolickie Stowarzyszenie Dziennikarzy
czwartek, 8 listopada 2012
Pierwszy Śnieg
PIERWSZY ŚNIEG
Złoto jesieni przykrył biały puch.
Za wcześnie na srebrne białe gwiazdeczki już.
Niejeden piękny kwiat odszedł bezpowrotnie,
za wcześnie...
Niejedno życie zginęło....
Za wcześnie.....
na odejście za wcześnie.....
Czy dla kwiatów, życie jest tylko jedno?
Czy dla każdego z nas?
Nie ma dwóch jednakowych dni, godzin, chwil.
Życie szybko mija, więc ceńmy je,
bo to naszego życia wątła nić.
FELICYTAS SITKO
Dziękuję
DZIĘKUJĘ
Dziękuje zwykłe słowo,
Ile w sobie treści ma.
Codziennie, gdy się budzisz,
Ono już przy Tobie trwa.
Dziękujesz Panu za noc przespaną,
I prosząc o błogosławieństwo
Podczas całego dnia.
Wieczorem dziękując za pomyślność,
Przeżytego dnia.
Za zdrowie, za uśmiech drugiej osoby.
Za słonko i deszcz,
I wszystko inne co Cię otacza też
Felicytas Sitko
Dziękuje zwykłe słowo,
Ile w sobie treści ma.
Codziennie, gdy się budzisz,
Ono już przy Tobie trwa.
Dziękujesz Panu za noc przespaną,
I prosząc o błogosławieństwo
Podczas całego dnia.
Wieczorem dziękując za pomyślność,
Przeżytego dnia.
Za zdrowie, za uśmiech drugiej osoby.
Za słonko i deszcz,
I wszystko inne co Cię otacza też
Felicytas Sitko
Subskrybuj:
Posty (Atom)