Różańcowy papież - Leon XIII (1878 – 1903)

Różańcowy papież - Leon XIII (1878 – 1903)

Czas, w którym przyszło papieżowi mówić o modlitwie różańcowej [1] nie był łatwy. Duch oświecenia w coraz większej mierze przenikał myślenie ludzi – modlitwę różańcową spostrzegano jako przeżytek, zarzucano jej monotonię i mechaniczność. Leon XIII [2]w obronie modlitwy różańcowej wydał dwanaście encyklik różańcowych[3], dwa listy apostolskie i inne mniejsze rangą dokumenty. Pierwszą encykliką różańcową w historii Kościoła jest Supremi apostolatus [4] z 1883 roku. Papież Leon XIII streszcza w niej dotychczasowe nauczanie o modlitwie różańcowej i przedstawia ją jako szczególną formę czci dla Najświętszej Maryi Panny.

Ponadto papież udziela odpustów i przywilejów dla modlących się na różańcu, zachęca, by modlitwa różańcowa była tak często odmawiana, aby stała się zwyczajem, a w końcu stwierdza: Pragniemy, aby cały miesiąc październik był poświęcony niebieskiej Królowej Różańca Świętego. W roku następnym ( 1884) ukazuje się kolejna encyklika, w której Leon XIII powraca do roli różańca w kształtowaniu ducha pobożności i ustanawia październik miesiącem różańcowym.

W następnych latach pontyfikatu wydaje kolejne dokumenty i encykliki poświęcone różańcowi. Działania Leona XIII przyniosły wzrost duchowości maryjnej i ożywienie modlitwy różańcowej w Kościele. Nabożeństwa różańcowe odprawiano we wszystkich katolickich kościołach na świecie, a Królowej Różańca Świętego poświęcono bazylikę w Lourdes. Wśród Namiestników Chrystusowych, nie było papieża, który dla Różańca zrobiłby tyle, co Leon XIII, tak, że do nazw jakie mu nadała historia trzeba dołączyć także określenie „Papież Różańcowy”[5]

---

[1] Modlitwa różańcowa

[2] Papież Leon XIII- 1878-1903

[3] Encykliki papieża Leona XIII – o modlitwie różańcowej

[4] Supremi apostolatu- pierwsza encyklika kościoła wydana 1883

[5] Papież różańcowy – przypisuje się Leonowi XIII

Rodzinny święty – bł. Wiktoria Rasoamanarivo

Rodzinny święty – bł. Wiktoria Rasoamanarivo
Wiktoria urodziła się w 1848 r. w Tananariwie (na Madagaskarze), w rodzinie malgaskiej, która w plemieniu Howasów odgrywała doniosłą rolę.
Jej matka była córką pierwszego ministra królowej Ranawalony (1832-1852), a ojciec - bliskim krewnym głównodowodzącego wojskiem. Otrzymała staranne wychowanie, było to jednak wychowanie tradycyjnie pogańskie. Po osiedleniu się jezuitów na Madagaskarze uczęszczała do szkoły prowadzonej przez Józefitki z Cluny. Zapoznała się wówczas z religią katolicką i w dzień Wszystkich Świętych 1863 r. przyjęła chrzest.
Mając szesnaście lat, zapragnęła wstąpić do zakonu, ale wydano ją za krewnego o imieniu Radriaka (Ratsimatakodriaka). Na jej żądanie ślub odbył się według obrządku katolickiego. Mąż okazał się apodyktyczny, a nawet brutalny. Znosiła to cierpliwie, bez uskarżania się. Nie przystała też na namowy krewnych, którzy radzili jej odejść od męża. Gdy był bliski śmierci, pojednała go z Bogiem i sama ochrzciła.
Zobowiązana do uczestniczenia w życiu dworskim, w otoczeniu kalwińskim świeciła wzorem wierności dla Kościoła. Pozyskała sobie tym szacunek wielu osób. Gdy w 1883 r. Howasi wojowali z Francuzami, a misjonarzy wydalono, odważnie broniła swych współwyznawców, oskarżonych o zdradę kraju, i podtrzymywała ich na duchu. W 1886 r. mogła się już cieszyć z powrotu jezuitów. Wiele czyniła też na rzecz potrzebujących.
Zmarła po ciężkiej chorobie 21 sierpnia 1894 r. Św. Jan Paweł II beatyfikował ją w 1989 r. podczas wizyty w jej ojczyźnie.
Wspomnienie błogosławionej żony przypada w kalendarzu liturgicznym 21 sierpnia.