NA SZLAKU WILEŃSKIM GÓRA TRZYKRZYSKA - TRZY KRZYŻE

NA SZLAKU WILEŃSKIM

GÓRA TRZYKRZYSKA

Wilno stolica Litwy i wielu kościołów. Dla Wilnian jest jeszcze jeden symbol wznoszący się ponad centrum miasta góra trzykrzyska[1] (Trijų kryžių kalnas) na której znajdują się Trzy białe krzyże.

Wzgórze znajduje się na prawym brzegu Wilejki ,kiedyś zwana była Łysą lub Krzywą.
 Kiedy byłem tam dziesięć lat temu, od tego czasu na wzgórzu wiele się zmieniło. Na górę wejdziemy z dwóch stron od ulicy Kościuszki i parku Bernardyńskiego. Zatrzymajmy się na chwilę na historii wzgórza. 
Pierwotnie na górze znajdował się w średniowieczu Krzywy zamek. [2] W 1390 roku został zajęty i spalony przez Zakon Krzyżacki. Zamek nie został odbudowany w jego miejsce pojawił się pomnik Trzech krzyży. 
Mieszkańcy opowiadają jeszcze o legendzie według której za czasów Olgierda umęczono siedmiu franciszkanów. [3] 
Czterech strącono do Wilejki, zaś Trzy Krzyże z ciałami męczenników ustawiono na górze.

W 1927 roku wileński historyk Kazimierz Chodynicki wydał pracę „Legenda o męczeństwie 14 franciszkanów w Wilnie”, podając tezę, że są oni postaciami legendarnymi, podobnie jak prawosławni męczennicy wileńscy.
 Wileńscy franciszkanie upamiętnili męczeńską śmierć między rokiem 1613 a1636 wznosząc na Łysej Górze trzy drewniane krzyże [4] wynika to z źródeł pisanych przez Kosmana, jeszcze inne źródła mówią o Trzech krzyżach jako pamiątka nadaniu praw Magdeburskich miastu.

Z upływem czasu krzyże zmurszałe w 1740 roku zostały zamienione na nowe. Nie konserwowane ze starości zawaliły się w 1869 roku. Niestety władze rosyjskie nie pozwoliły ich odbudować.

Mijały lata gdy ponownie podjęto inicjatywę.

W 1916 roku ksiądz prałat Kazimierz Michalkiewicz [5] zebrał fundusze i postawiono krzyże betonowe było to podczas okupacji niemieckiej. Projektantem pomnika był Antonii Wiwulski.

Komunistyczne władze 30 maja 1950 roku wysadzili w powietrze pomnik, część ruin wywieziono, a większe fragmenty zakopano.

 39-lat później w 1989 roku mieszkańcy Wilna postanowili odbudować krzyże jako pomnik ofiar stalinizmu na Litwie.

Ciekawostką jest - pomnik został odbudowany w ciągu 14 dni,

a odsłonięcia dokonał i poświęcił kardynał Vincentas Sladkevičius było to 14 czerwca 1989 roku. Rekonstrukcji dokonał Henrikas Kęstutis Šilgalis .

 Reszki odkopanych szczątek zamurowano w fundamentach.

Warto zwrócić uwagę że Trzy Krzyże są takie same jak dawniej z projektu Wiwulskiego tylko o 1,8 metra wyższe.

 Góra Trzech Krzyży znajduje się w obrębie parku Górnego (Kalnų Parkas).

 Dziś pomnik jest pięknie podświetlany na różne święta.

 W 100-lecie odzyskania Niepodległości przez Polskę [6] pomnik został podświetlony w barwach biało – czerwonych. 

W ŚWIĘTO 100-LECIA ODZYSKANIA
 NIEPODLEGŁOŚCI  PRZEZ POLSKIĘ
TRZY KRZYŻE -
ZOSTAŁY PODŚWIETLONE BARWAMI BIAŁO -CZERWONYMI

Urok góry i tarasu widokowego stanowi piękna panorama Wilna, która zapiera dech w piersiach.

 Fotografowie i podróżnicy mogą zrobić niesamowite zdjęcia w dzień i nocy. Stąd każdy zobaczy więcej niż z Baszty Gedymina ,dzwonicy, lub wieży kościoła świętych Janów przy uniwersytecie Wileńskim i jedyne miejsce z którego panoramę zobaczysz za darmo. (zobacz i wydruk  PDF)

JZ [7]

http://www.vertis.pl/albumy/jacekzr/na-szlaku-wilenskim-gora-trzykrzyska-trzy-krzyze

Podróżnicy polecają sprawdzoną bazę noclegową

https://www.booking.com/s/11_6/jacekz97

QR do zdjęć

---

[1] Góra trzykrzyska (Trijų kryžių kalnas) znajduje się na prawym brzegu Wilejki najwyższy punkt widokowy Wilna oraz pomnik ofiar Stalinizmu Litewskiego – Trzy Krzyże

[2] Zamek średniowieczny krzywy – istniał do 1390 roku

[3] Legenda – o męczeńskiej śmierci 7 Wileńskich Franciszkanów

[4] Pierwsze upamiętnienie męczeństwa 7 Franciszkanów – pomiędzy 1613 a 1636 - na górze Łysej powstają Trzy Krzyże były z drzewa, wynika z źródeł pisanych przez Kosmana

[5] Prałat Kazimierz Michalkiewicz – zbiera fundusze na Pomnik i w 1916 roku powstaje pierwszy pomnik trzech krzyży betonowy  projektu Antoniego Wiwulskiego

[6] 100lecie odzyskania niepodległości przez Polskę  - od 9 do 12 listopada pomnik Trzech Krzyży był w podświetlony w barwach biało- czerwonych. Co dla Polaków mieszkających w Wilnie było pięknym darem od Litwinów.

[7] Jacek Źróbek – pracownik w jednostce samorządowej. członek Archikonfraterni Literackiej od 2000 roku ,podróżnik, fotograf, - udział w konkursach World Press photo, reporter pasjonat turystyki górskiej, miejskiej, pisarz, dziennikarz, Katolik blogowy redaktor parafialnego ,,Dzwonka Janowskiego” lata 2007- 2018, oraz współautor publikacji w gazecie „Co tydzień”, i innych, książkowych religijnych między innymi o Prymasie Józefie Glempie. Autor zdjęć i filmów podróżniczych.

Autor kilku wystaw. Między innymi wystawy o dekanacie Mysłowickim w 140 rocznicę istnienia.

W działalności publicznej- współpraca z Muzeum Miasta Mysłowice, dla Śląska – współpraca z Stowarzyszeniem –Solidarni 2010, oraz wspieranie patriotycznych inicjatyw dla Ojczyzny. Byłem fotografem kilku wielkich wydarzeń i uroczystości państwowych w Polsce i Europie. Moje szlaki przemierzone to południowe, północne , zachodnie, w niewielkiej część wschodnia.

OGÓLNOPOLSKIE ZBIERANIE PAMIĄTEK HISTORYCZNYCH

OGÓLNOPOLSKIE ZBIERANIE PAMIĄTEK HISTORYCZNYCH

Muzeum Historii Polski rozpoczyna ogólnopolską akcję zbierania pamiątek historycznych - „Małe Wielkie Historie”. Zbiórka zainaugurowana zostanie w Noc Muzeów 14 maja br. w kilku miastach Polski. Akcja kontynuowana będzie w następnych miesiącach, a jej podsumowanie nastąpi w Święto Niepodległości.

Celem zbiórki jest pozyskanie muzealiów do kolekcji Muzeum Historii Polski. Czekamy na różne obiekty o wartościach historycznych, także związane z osobistymi losami darczyńców. Szczególne znaczenie mają dla nas przedmioty związane z polską drogą do Niepodległości – zarówno tej w 1918 roku, jak i w roku 1989. Muzeum zainteresowane jest również przedmiotami codziennego użytku, fotografiami, pocztówkami, dokumentami, listami i pamiętnikami, prasą – a także elementami ubioru, umundurowania, uzbrojenia i wyposażenia wojskowego, zabytkowymi urządzeniami oraz wyrobami rzemieślniczymi i artystycznymi świadczącymi o historii polskiej kultury, przemianach społecznych i gospodarczych.

Pamiątki wejdą w skład tworzącej się kolekcji Muzeum Historii Polski. Część ofiarowanych przedmiotów trafi na wystawę stałą Muzeum, a wszystkie inne dary zostaną należycie zabezpieczone  z myślą o badaczach przeszłości i przyszłych wystawach czasowych.

Podczas zbiórki darczyńcy otrzymają pamiątkowe certyfikaty. Akcja „Małe Wielkie Historie” zakończy się specjalnym Dniem Darczyńcy w Święto Niepodległości – 11 listopada, podczas którego zorganizowana zostanie między innymi wystawa podarowanych pamiątek.

Zbiórka „Małe Wielkie Historie” zostanie zainaugurowana w Krakowie (13/14 maja, Międzynarodowe Centrum Kultury), Warszawie (14/15 maja, Galeria Kordegarda), Wrocławiu (14/15 maja, Muzeum Pana Tadeusza), Katowicach (14/15 maja, Muzeum Śląskie), Łodzi (14/15 maja, Muzeum Miasta Łodzi), Gdańsku (21/22 maja, Narodowe Muzeum Morskie), Poznaniu (21/22 maja, Biblioteka Raczyńskich).

Osoby zainteresowane przekazaniem do Muzeum pamiątek mogą zgłaszać się osobiście, telefonicznie, bądź mailowo.

Prosimy kontaktować się z nami pod numerem telefonu: (22) 211 90 29, (22) 211 90 48 lub e-mailem: pamiatki@muzhp.pl.

Szczegóły oraz regulamin zbiórki „Małe Wielkie Historie” dostępne są na stronie Muzeum Historii Polski – www.muzhp.pl.

Rodzinny święty – bł. Wiktoria Rasoamanarivo

Rodzinny święty – bł. Wiktoria Rasoamanarivo
Wiktoria urodziła się w 1848 r. w Tananariwie (na Madagaskarze), w rodzinie malgaskiej, która w plemieniu Howasów odgrywała doniosłą rolę.
Jej matka była córką pierwszego ministra królowej Ranawalony (1832-1852), a ojciec - bliskim krewnym głównodowodzącego wojskiem. Otrzymała staranne wychowanie, było to jednak wychowanie tradycyjnie pogańskie. Po osiedleniu się jezuitów na Madagaskarze uczęszczała do szkoły prowadzonej przez Józefitki z Cluny. Zapoznała się wówczas z religią katolicką i w dzień Wszystkich Świętych 1863 r. przyjęła chrzest.
Mając szesnaście lat, zapragnęła wstąpić do zakonu, ale wydano ją za krewnego o imieniu Radriaka (Ratsimatakodriaka). Na jej żądanie ślub odbył się według obrządku katolickiego. Mąż okazał się apodyktyczny, a nawet brutalny. Znosiła to cierpliwie, bez uskarżania się. Nie przystała też na namowy krewnych, którzy radzili jej odejść od męża. Gdy był bliski śmierci, pojednała go z Bogiem i sama ochrzciła.
Zobowiązana do uczestniczenia w życiu dworskim, w otoczeniu kalwińskim świeciła wzorem wierności dla Kościoła. Pozyskała sobie tym szacunek wielu osób. Gdy w 1883 r. Howasi wojowali z Francuzami, a misjonarzy wydalono, odważnie broniła swych współwyznawców, oskarżonych o zdradę kraju, i podtrzymywała ich na duchu. W 1886 r. mogła się już cieszyć z powrotu jezuitów. Wiele czyniła też na rzecz potrzebujących.
Zmarła po ciężkiej chorobie 21 sierpnia 1894 r. Św. Jan Paweł II beatyfikował ją w 1989 r. podczas wizyty w jej ojczyźnie.
Wspomnienie błogosławionej żony przypada w kalendarzu liturgicznym 21 sierpnia.

1989- NA POCZĄTKU BYŁO KŁAMSTWO /niedziela, 3 czerwca 2012/