MODLITWA ZA WSTAWIENICTWEM CZCIGODNEGO SŁUGI BOŻEGO SERAFINA KASZUBY

MODLITWA ZA WSTAWIENICTWEM CZCIGODNEGO SŁUGI BOŻEGO SERAFINA KASZUBY

Wszechmogący, dobry Panie,[1]

Ty obdarzyłeś swojego sługę Serafina

godnością Chrystusowego kapłana,

a dzięki łasce powołania do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów dozwoliłeś mu wszystkie swe siły poświęcić

dla Twej chwały i Twego Królestwa oraz dla dobra Kościoła.

Spraw łaskawie,

 abyśmy za jego przyczyną ciągle doskonalili się

w czynnej miłości ku Tobie i braciom.

Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Bądź pochwalony, Panie,

w Twoim Słudze Serafinie,

w jego życiu i uczynkach,

pozwól mi cieszyć się jego wstawiennictwem i udziel łaski,

której dziś tak bardzo potrzebuję……

Tobie Boże w Trójcy Jedyny,

część i chwała na wieki wieków.

Amen.

---

[1] Modlitwa za wstawiennictwem Czcigodnego Sługi Bożego Serafina Kaszuby.

Serafin Alojzy Kaszuba  urodzony we Lwowie  w 1910  roku.  W 1928 roku wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów ,a w 1933 roku przyjął święcenia kapłańskie.

Od wiosny 1940 roku wyruszył na Wołyń i tam prowadził ewangelizację.

Serafin Kaszuba zmarł we Lwowie 20 września 1977 roku. Grób znajduje się w klasztornej świątyni  Zakonu Braci mniejszych Kapucynów w Winnicy na Ukrainie.

CZYM WŁAŚCIWIE JEST SZKAPLERZ?

CZYM WŁAŚCIWIE JEST SZKAPLERZ?

Przez szkaplerz rozumiemy szatę wierzchnią, której używali dawni mnisi w czasie codziennych zajęć, aby nie brudzić habitu. Spełniał więc szkaplerz rolę fartucha gospodarczego. Potem przez szkaplerz rozumiano szatę nałożoną na habit. Mówi o nim już reguła św. Benedykta w kanonie 55 dotyczącym ubrania i obuwia braci. Wszystkie dawne zakony noszą po dzień dzisiejszy szkaplerz. Szkaplerz w znaczeniu religijnym oznacza strój, który jest znakiem zewnętrznym przynależności do bractwa, związanego z jakimś konkretnym zakonem. Tak więc istnieje szkaplerz: brunatny - karmelitański (w. XIII); czarny - serwitów (w. XIV), od roku 1860 kamilianów; biały - trynitarzy, mercedariuszów (w. XIV), Niepokalanego Serca Maryi (od roku 1900); niebieski - teatynów (od roku 1617) i Niepokalanego Poczęcia Maryi (w. XIX); czerwony - męki Pańskiej; fioletowy - lazarystów (1847) i żółty - św. Józefa (w. XIX).

Ponieważ z noszeniem szkaplerza były związane szczególne odpusty i łaski duchowe, było wielu chętnych, którzy do poszczególnych bractw szkaplerznych się wpisywali i w ten sposób rozszerzali daną rodzinę zakonną. Bractwa szkaplerzne spełniały rolę III Zakonu św. Franciszka czy też oblatów. Mogli należeć do nich ludzie świeccy wszelkich stanów, a także duchowni.

Ponieważ było niewygodnie nosić szkaplerz taki, jaki nosili przedstawiciele danego zakonu, dlatego z biegiem lat okrojono go do dwóch małych płatków płótna, zazwyczaj z odpowiednim wizerunkiem na nich. Na dwóch tasiemkach noszono go w ten sposób, że jedno płócienko było na plecach (stąd nazwa łacińska scapulare), a druga na piersi. Taką formę zachowały szkaplerze do dnia dzisiejszego. Bywało i bywa dotąd jeszcze, że osoby pobożne należały do kilku bractw i dlatego nosiły kilka szkaplerzy, aby cieszyć się większą ilością duchowych przywilejów, o które poszczególne zakony pilnie zabiegały w Rzymie. W roku 1910 papież św. Pius X zezwolił ze względów praktycznych na zastąpienie szkaplerza medalikiem szkaplerznym.