Dwudziesty siódmy rok pontyfikatu Jana Pawła II – „ Jestem radosny,Wy też bądźcie”

Dwudziesty siódmy rok pontyfikatu Jana Pawła II – „ Jestem radosny,Wy też bądźcie”
Zbliża się koniec Jego ziemskiej drogi, a On niezmordowanie czyni ekumeniczne gesty, apeluje o troskę o ludzi starych i solidarność z Afryką w walce z jej największymi plagami. Obdarowuje nas książką „Pamięć i tożsamość” i wreszcie całemu światu, nie mogąc mówić – udziela katechezy cierpienia, pisząc – jak określa to włoski watykanista Marco Politi – swoją najpiękniejszą encyklikę.
26 listopada 2004 roku - Jan Paweł II przyjmuje patriarchę Bartłomieja I i przekazuje mu relikwie świętych Grzegorza z Nazjanzu i Jana Chryzostoma. To kolejny piękny gest ekumeniczny Jana Pawła II. Zdaniem Bartłomieja jest to „bardzo ważny krok ku pełnej jedności naszych siostrzanych Kościołów”.
8 grudnia 2004 roku - Obchody 150 rocznicy ogłoszenia dogmatu o Niepokalanym Poczęciu. W bazylice św. Piotra Papież dokonuje zawierzenia Maryi całego Kościoła.
1 stycznia 2005 roku - 38 Światowy Dzień Pokoju, orędzie „Nie daj się zwyciężać złu, ale zło dobrem zwyciężaj”.
4 stycznia 2005 roku – Audiencja dla piłkarzy, trenerów i działaczy „Cracovii”, ukochanego klubu Ojca Świętego. Podczas pozowania do zdjęcia Jan Paweł wydaje okrzyk: „Cracovia pany!”.
18 stycznia 2005 roku - Bezprecedensowa audiencja dla 160 rabinów i kantorów reprezentujących wszystkie nurty judaizmu. Papież zaapelował o wzmożenie wysiłków na rzecz wzajemnego zrozumienia i współpracy. Uczestnicy specjalną modlitwą podziękowali Ojcu Świętemu za to, co uczynił dla zbliżenia żydów i chrześcijan. Papież nawiązał do przypadającej w tym roku 40 rocznicy ogłoszenia przez Sobór Watykański II deklaracji "Nostra aetate", stanowiącej przełom w dialogu Kościoła z judaizmem. Zakończył pozdrowieniem "Szalom alejchem". Wówczas trzej rabini zbliżyli się do Papieża i słowami specjalnej modlitwy podziękowali mu za wszystko, co uczynił na rzecz zbliżenia wyznawców obu religii. Wręczono Papieżowi jarmułkę w kolorach watykańskich - białym i żółtym, nazywając Go "wielkim cudotwórcą w stosunkach między katolikami a żydami".
27 stycznia 2005 roku - W przesłaniu na 60 rocznicę wyzwolenia obozu w Oświęcimiu-Brzezince Jan Paweł II pisze, że „nawet w otchłani cierpienia może zwyciężać miłość”.
1 lutego 2005 roku - O godz. 22.50 Papież został przewieziony do kliniki Gemelli w trybie nagłym. Rzecznik prasowy Watykanu Joaquin Navarro Valls oświadczył, że w przebiegu grypy, na którą Papież cierpi od niedzieli, wystąpiły komplikacje: ostre zapalenie krtani i spazmatyczny kaszel. Choroba spowodowała normalną porcję plotek o możliwości abdykacji oraz kolejne słowa samego Jana Pawła II interpretowane jako zanegowanie owych plotek. 6 lutego w rozważaniu niedzielnym przed modlitwą "Anioł Pański" Papież powiedział: "Tu, w szpitalu, pośród innych chorych, o których myślę z miłością, nadal służę Kościołowi i całej ludzkości".
10 lutego 2005 roku - Powrót papieża do Watykanu.
15 lutego 2005 roku – W liście po śmierci s. Łucji do Santos, wizjonerki z Fatimy, Jan Paweł II wyznaje, że zawsze czuł jej modlitewne wsparcie, szczególnie w ciężkich chwilach próby i cierpienia.
22 lutego 2005 roku-Prezentacja włoskiej wersji książki Ojca Świętego „Pamięć i tożsamość. Rozmowy na przełomie tysiącleci” (oryginał polski zaprezentowany 14 marca).
25 lutego 2005 roku - Papież wraca do kliniki. Formuła watykańska: "Cofające się epizody ostrej niewydolności układu oddechowego". Operacja tchawicy zwana tracheotomią. Cały świat w niepokoju. Gdy następnego dnia rano Papież orientuje się, że nie może mówić, pisze na kartce: „Co ze mną zrobiliście!?”. I zaraz dopisuje: „Totus tuus”.
27 lutego 2005 roku - Niespodzianka - to miała być pierwsza niedzielna modlitwa "Anioł Pański" na pl. św. Piotra bez Jana Pawła II i rzeczywiście tekst papieski przeczytał zastępca sekretarza stanu abp Leonardo Sandri - ale Papież pokazał się w oknie kliniki Gemelli, błogosławiąc i wskazując wymownie na swoją szyję.
13 marca 2005 roku - Papież wraca do Watykanu, błogosławiąc z samochodu setki pozdrawiających go po drodze pielgrzymów.
25 marca 2005 roku - Pierwsza Droga Krzyżowa w rzymskim Koloseum bez Papieża. Ogląda ją w telewizji w swojej kaplicy. Podczas ostatniej stacji trzyma w ręku krzyż.
27 marca 2005 roku - Ostatnie orędzie wielkanocne i błogosławieństwo „Urbi et Orbi”. Wielkanoc w nastroju wielkopiątkowym: Papież ukazuje się w oknie watykańskim, ale nie może mówić. Wiadomo, że na skutek trudności z odżywianiem bardzo schudł i osłabł.
30 marca 2005 roku - Ostatnie spotkanie z pielgrzymami przybyłymi na audiencję ogólną.
31 marca 2005 roku - Alarmujące wiadomości: zapalenie dróg moczowych, wysoka gorączka, "kryzys kardiologiczny", sakrament chorych..
1 kwietnia 2005 roku – Stan zdrowia Ojca Świętego znowu się pogarsza, występuje niewydolność sercowo – naczyniowa, spada ciśnienie krwi, oddech staje się płytki a nerki funkcjonują gorzej. Przed kolejnym atakiem choroby podpisuje nominacje kilkunastu biskupów i nuncjuszy. Tymczasem pod oknem Papieża na modlitwach gromadzi się 100 tys. osób. Ojciec Święty wie o tysiącach młodych ludzi, którzy czuwają na pl. św. Piotra. Porusza wargami, a z jego trudno słyszalnych słów można odczytać następujący przekaz: „Szukałem was, teraz wy przybyliście do mnie i za to wam dziękuję”.
2 kwietnia 2005 roku - Niespodziewanym Dniem Młodzieży nazywa "L'Osservatore Romano" obecność tysięcy młodych ludzi modlących się za Papieża na placu św. Piotra. "I wszystkie kroki skierowały się tutaj. Od popołudnia 1 kwietnia plac św. Piotra okazał się za mały, by pomieścić całą tę rzekę młodzieży" - podkreśla dziennik watykański. Dodaje, że młodzi stali się "oceanem wyciągniętych, lecz pogodnych twarzy: twarzy pokolenia, które od 1978 roku uważa Jana Pawła II za swojego Papieża. Dla tych chłopców i dziewcząt Karol Wojtyła jest jedynym Papieżem z krwi i kości". O GODZINIE 21.37, PO WYSŁUCHANIU MSZY ŚW. O MIŁOSIERDZIU BOŻYM, JAN PAWEŁ II ODCHODZI DO PANA W 85 ROKU ŻYCIA I 27 ROKU PONTYFIKATU.