W ŚWIĘTO NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

W ŚWIĘTO NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY

8 grudnia [1] dla w parafii Janowskiej w Mysłowicach to święto odpustowe [2], dla kościoła katolickiego 8 grudnia obchodzone jest jako uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Wydarzenie Niepokalanego Poczęcia Maryi jest zasługą specjalnej Bożej łaski.

W piątkowy wieczór na uroczystej mszy odpustowej licznie przybyli parafianie i goście. 

Mszę koncelebrowaną [3] sprawowali księża z parafii Kolbego to proboszcz Andrzej Hnida, wikarzy Zbigniew Glenc, Bartłomiej Cieślak oraz emerytowany proboszcz parafii z Brzęczkowic Bernard Halemba, który wygłosił słowo Boże.

 W homilii mówił o historii Niepokalanego Poczęcia przywołał też powstanie dogmatu[4] o Niepokalanym Poczęciu z 1854 roku przez Papieża Piusa IX. W czasie mszy Świętej Archikonfraternia Literacka [5]przyjęła nowego członka, który złożył uroczyste ślubowanie.

 W uroczystości brały też udział poczty sztandarowe:

 Archikonfraterni Literackiej, Górniczy, Apostolstwa Dobrej Śmierci, oraz panie w strojach Śląskich, a o oprawę muzyczną zadbał chór świętego Maksymiliana z parafii.

Po uroczystej Mszy świętej odbyła się procesja teoforyczna wokół kościoła

JZ

http://www.vertis.pl/albumy/jacekzr/w-swieto-niepokalanego-poczecia-najswietszej-maryi-panny-odpust

https://plus.google.com/u/0/events/ceqgcqudv80o0htivt05537l22c

---

[1] 8 grudnia – uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny

[2] Odpust parafialny – parafia Mysłowicach –Janowie Miejskim

[3] Suma odpustowa – 8 grudzień 2017 godz. 18:00 – odprawiali: proboszcz Andrzej Hnida, wikarzy Zbigniew Glenc, Bartłomiej Cieślak oraz emerytowany proboszcz parafii z Brzęczkowic Bernard Halemba

[4] Dogmat o Niepokalanym Poczęciu  -1854 papież Pius IX

[5] Archikonfraternia Literacka Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny – święto patronalne -8 grudzień – przyjęcie i ślubowanie nowego brata

Święto Nawiedzenia NMP

Święto Nawiedzenia NMP

Maryja prawdopodobnie odbywała całą drogę z Nazaretu do Ain Karim, czy może nawet do Hebronu, zapewne pieszo.                                                                              Uroczystość Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny [1] wprowadził do swojego zakonu święty Bonawentura w roku 1263. Kiedy zaś powstała wielka schizma na Zachodzie, wtedy to święto rozszerzył na cały Kościół papież Bonifacy IX [2] w roku 1389, aby uprosić za przyczyną Maryi jedność w Kościele Chrystusowym. Sobór w Bazylei to święto zatwierdził, a papież Pius IX podniósł je do rzędu świąt drugiej klasy w roku 1850. Dotąd święto Nawiedzenia obowiązywało dnia [3] 2 lipca. Obecnie 1969 zostało przeniesione na dzień ostatniego maja. Tak więc, jak święto Matki Bożej Królowej Polski rozpoczyna miesiąc maj, poświęcony Królowej nieba i ziemi, tak święto Nawiedzenia Matki Bożej zamyka jakby złotą klamrą ten najpiękniejszy w roku miesiąc maryjny. W Kościele Wschodnim święto to obchodzono wcześniej również dnia 2 lipca.                                                                                                                               Opis wydarzenia                                                                                                               Dokładny opis wydarzenia Nawiedzenia zostawił nam święty Łukasz w swojej Ewangelii: „W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w (pokoleniu) Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydala ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana». Wtedy Maryja rzekła: «Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto błogosławić mnie będę wszystkie pokolenia, gdyż wielkie rzeczy uczynił Mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię — a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia zachowuje dla tych, co się Go boją. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza ludzi pyszniących się zamysłami serc swoich. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje — jak przyobiecał naszym ojcom — na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki».     Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem powróciła do domu”.          Tradycja wskazuje, że całe to wydarzenie miało miejsce w Ain Karim, w osadzie odległej na zachód od Jerozolimy około 7 kilometrów. Miejsce położone w kotlinie jest pełne zieleni, tak iż wśród pustkowia gór stanowi prawdziwą oazę. Są tu dzisiaj dwa sanktuaria: nawiedzenia świętej Elżbiety i narodzenia świętego Jana Chrzciciela. Pierwsze znajduje się na zboczu wzgórza za miastem i ma kształt krypty, która była kiedyś zapewne częścią większego sanktuarium. Obok są ruiny kościoła z czasów krzyżowców. Kościół narodzenia świętego Jana jest w samym mieście i pochodzi z wieku XIII. Jednak był tu poprzednio inny kościół z wieku V, po którym został napis mozaikowy: „Bądźcie pozdrowieni męczennicy Boga”. W pobliżu Ain Karim jest nadto grota — kaplica na pamiątkę pobytu świętego Jana na pustyni, kiedy opuścił dom rodzinny. W roku 1924 Franciszkanie zbudowali tu mały klasztor. Maryja prawdopodobnie odbywała całą drogę z Nazaretu do Ain Karim, czy jak chcą niektórzy bibliści, może nawet do Hebronu, zapewne pieszo. Omijać musiała Samarię. Być może, że przyłączyła się do jakiejś pielgrzymki, idącej do Jerozolimy. Trudno bowiem przypuścić, aby szła sama w tak długą drogę, która mogła wynosić ok. 150 kilometrów. Spieszy Maryja, aby podzielić się z Elżbietą, swoją krewną, wiadomością, otrzymaną od anioła w chwili zwiastowania, że została wybraną na matkę Zbawiciela świata. Chciała także pogratulować Elżbiecie, że poczęła w starości swojej tak długo oczekiwanego syna. Zachariasz był jeszcze niemową.

---

[1] Uroczystość Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, pierwszy wprowadził święty Bonawentura w 1263 roku

[2] papież Bonifacy IX rozszerza święto Nawiedzenia NMP na cały Kościół w 1389 roku

[3] Papież Pius X ustanawia święto po soborze w Bazylei na 2 lipca od 1850  roku

UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSA

UROCZYSTOŚĆ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSA

Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa [1] obchodzi ją Kościół katolicki w piątek po oktawie Bożego Ciała. Uroczystość ta wyraża prawdę, którą zapisał święty Jan Apostoł[2]: „Bóg jest miłością”. Kult Serca Jezusa, znany już od średniowiecza, rozpowszechnił się w Kościele i został oficjalnie uznany pod wpływem objawień, jakie miała XVII-wieczna mistyczka święta Małgorzata Maria Alacoque[3].

(link do zdjęcia)

Wymowa uroczystości odwołuje się do powszechnie czytelnej symboliki serca, wyrażającej miłość. Wszystkie teksty liturgiczne tej uroczystości zwracają uwagę przede wszystkim na Bożą miłość, której najpełniejszym symbolem jest Serce Jezusa.

Już starożytni pisarze chrześcijańscy podkreślali, że z przebitego Serca Jezusa narodził się Kościół i sakramenty, zwłaszcza Eucharystia — sakrament miłości. Zaczątki kultu Serca Jezusowego widoczne są już w wiekach średnich, kiedy to niezależnie w różnych miejscach pojawia się nabożeństwo do Serca Jezusowego. Od XVII wieku kult Najświętszego Serca rozszerza się na cały Kościół. Przyczyniło się do tego szczególnie dwoje świętych: Małgorzata Maria Alacoque oraz jej spowiednik Jan Eudes. [4] Główna zasługa w rozpowszechnianiu się kultu Najświętszego Serca przypadła świętej. Małgorzacie Marii Alacoque (1647—1690) z klasztoru wizytek w Paray-le-Monial.

Po dokładnych badaniach Stolica Apostolska uznaje wiarygodność objawień świętej Małgorzaty Marii i zezwala na obchodzenie tego święta. Pierwszy zatwierdził je papież Klemens XIII [5]

(link do zdjęcia)

http://art.thewalters.org/detail/31435/portrait-of-pope-clement-xiii/
w 1765 roku. Na dzień uroczystości wyznaczono — zgodnie z żądaniem, które Jezus przedstawił świętej Małgorzacie Marii — piątek po oktawie Bożego Ciała. Pius IX [6]

(Link do zdjęcia)

https://en.wikipedia.org/wiki/File:IX._Piusz_p%C3%A1pa.jpg#/media/File:IX._Piusz_p%C3%A1pa.jpg w 1856 roku rozszerzył to święto na cały Kościół. On również 31 grudnia 1899 roku. oddał Sercu Jezusowemu w opiekę cały Kościół i rodzaj ludzki. Pius XII opublikował w 1956 roku specjalną encyklikę „Haurietis aquas”, [7] poświęconą czci Jezusowego Serca.

Najpopularniejsze formy kultu Serca Jezusa, oprócz samej uroczystości, to: odprawiane przez cały czerwiec nabożeństwo do Serca Jezusa, Litania do Serca Jezusowego, a także akt zawierzenia Sercu Jezusa. Również liczne zakony i bractwa poświęcone są Sercu Jezusa. [8]Najbardziej znane zgromadzenia to: sercanie, sercanki, Bracia Serca Jezusowego, siostry Sacré Coeur oraz Urszulanki Serca Jezusa Konającego. Wśród bractw najliczniejsze jest Bractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa, powstałe dzięki inicjatywie zgromadzenia sióstr wizytek, do którego należała święta Małgorzata Maria Alacoque.

---

[1] Uroczystość Najświętszego Serca Jezusa -historia

[2] Święty Jan Apostoł

[3] Mistyczka święta Małgorzata Maria Alacoque XVII wiek(1647—1690) z klasztoru wizytek w Paray-le-Monial

[4] Spowiednik Jan Eudes.

[5] Zatwierdzenie objawień papież Klemens XIII 1765 rok

[6] Papież Pius IX rozszerza uroczystość na cały kościół w 1856 roku, 31 grudnia 1899 roku oddaje ludzkość w opiekę -Sercu Jezusa

[7] „Haurietis aquas”, -encyklika Papieża Piusa XII -1956 poświęconą czci Jezusowego Serca

[8] Zakony i bractwa poświęcone Sercu Jezusa 

Rodzinny święty – bł. Sulprycjusz Nuncjusz

Rodzinny święty – bł. Sulprycjusz Nuncjusz

Sulprycjusz przyszedł na świat 13 kwietnia 1817 roku w Pescosansonesco

we Włoszech. Gdy miał ledwie kilka lat, zmarli jego rodzice; zajęła się nim babcia, Anna Rozaria. Kiedy jednak i tę niebawem zabrała śmierć, dziewięcioletniego chłopca wziął do siebie wuj. Krewny nieuczciwie wykorzystywał chłopca, angażując go do najcięższych prac. Kiedy chłopiec miał 14 lat, z powodu nadmiernej pracy nadwyrężył sobie nogę, tak że pękła mu kość w stopie. Musiał przeleżeć w szpitalu trzy miesiące.
Po powrocie ze szpitala nie zamieszkał już u okrutnego wuja, ale udał się do Neapolu w poszukiwaniu krewnego, Franciszka Sulprycjusza. Tu przypadkowo napotkał Feliksa Wochingera, który polubił chłopca jak własnego syna. Niestety, rana zaczęła się boleśnie odnawiać. Chłopak udał się ponownie do szpitala dla nieuleczalnie chorych, gdyż był to szpital przeznaczony dla najuboższych. Kiedy zacny Wochinger odwiedził go i zorientował się, w jak prymitywnych warunkach przebywają tam chorzy, zabrał ze sobą Sulprycjusza do domu w pobliżu Neapolu. Lekarze nie poznali się na chorobie. Młodzieniec znosił niewysłowione bóle z heroiczną pogodą ducha oraz poddaniem się woli Bożej. Ucięto mu nogę, ale bóle nie ustały. W takim stanie zmarł 5 maja 1836 roku, mając zaledwie 19 lat. Ciało zmarłego w opinii świętości młodzieńca umieszczono w kościele rodzinnym, w Pescosansonesco. Przez pięć dni niezliczone tłumy wiernych, zgromadzone na tym pustkowiu, ściągały z różnych stron, by modlić się przez jego orędownictwo. Ciało zabalsamowano i umieszczono w kryształowej trumnie.
Już w 21 lat po jego zgonie papież Pius IX ogłosił młodzieńca Sługą Bożym. Papież Leon XIII wydał dekret o heroiczności jego cnót (1891), a św. Jan XXIII w 1963 roku w trakcie Soboru Watykańskiego II ogłosił Sulprycjusza błogosławionym. Ciężka praca od dziecka, znoszona z poddaniem się woli Bożej, sieroca niedola i cierpienia ostatnich lat otworzyły mu drogę do chwały wybranych.
Wspomnienie liturgiczne błogosławionego młodzieńca przypada 5 maja.