Św. Jan Paweł II o rodzinie

Św. Jan Paweł II o rodzinie
„Płodność miłości małżeńskiej nie zacieśnia się tylko do fizycznego rodzenia dzieci, poszerza się i ubogaca wszelkimi owocami życia moralnego, duchowego i nadprzyrodzonego, jakie ojciec i matka z racji swego powołania winni przekazać w darze dzieciom, a poprzez dzieci, Kościołowi i światu” (FC 28).
Dobre małżeńskie decyzje powtarzane w podobnych sytuacjach prowadzą do stałej postawy, czyli cnoty. Im więcej cnót, tym więcej owoców wspólnego życia. Współpraca rodziców z Bogiem w przekazywaniu życia wiąże się więc z troską o odpowiednią atmosferę, która nie może zaistnieć bez cnót i duchowych owoców.

Opowiadanie Przyjaciel i niedźwiedź

Opowiadanie
Przyjaciel i niedźwiedź
Dwaj przyjaciele szli kiedyś drogą, która przechodziła przez niebezpieczny i ciemny las. Nagle ogromny niedźwiedź, mrucząc groźnie, pojawił się przed nimi. Jeden z mężczyzn, przerażony, wdrapał się na drzewo i ukrył się w gałęziach, drugi nie zdążył i widząc, że nie zdoła uciec przed zwierzęciem, upadł na ziemię udając martwego. Wiedział bowiem, że niedźwiedzie nie jedzą padliny.
Gdy niedźwiedź zbliżył się do niego, powąchał go, zamruczał, próbował poruszyć go pyskiem. Biedak wstrzymywał jednak oddech ze wszystkich sił. Niedźwiedź rzeczywiście uznał go za martwego i odszedł.
Gdy tylko drugi mężczyzna zobaczył, że niedźwiedź znikł za drzewami, zszedł z drzewa, na które poprzednio się wdrapał, i spytał przyjaciela:
- Co ci powiedział niedźwiedź do ucha?
- Powiedział mi, bym więcej nie podróżował z przyjaciółmi, którzy w momencie niebezpieczeństwa, zamiast pomóc, uciekają co sił

Rodzinny święty – św. Anastazja

Rodzinny święty – św. Anastazja
Anastazja urodziła się w Rzymie w połowie III w. Była córką poganina i chrześcijanki. Miała męża okrutnika, który jej życie zamienił w pasmo udręk. Po jego śmierci zajęła się pomocą uwięzionym chrześcijanom. Opłacała strażników więziennych, żeby uzyskać dostęp do więzionych i niosła taką pomoc, jaka była dostępna.
Kierownikiem duchowym Anastazji był św. Chryzogon, który z polecenia cesarza Dioklecjana został uwięziony i skazany na śmierć za wyznawanie wiary. Wyrok został wykonany w 303 r. w Akwilei. Anastazja towarzyszyła Chryzogonowi do ostatnich chwil. Wtedy również i ona została uwięziona i wtrącona do więzienia w Sirmium (Dalmacja, obecnie Sremska Mitrovica). Po wielu torturach, które zniosła bez słowa skargi, została skazana na śmierć. Z rozkazu sędziego wysłano Anastazję dziurawym statkiem na pełne morze, jednak ku zdumieniu wszystkich statek nie poszedł na dno. Skazano ją więc na śmierć przez spalenie; wyrok wykonano w Sirmium w 304 r.
Imię Anastazji wymienia się w Kanonie Rzymskim. Jest patronką wdów.
Wspomnienie liturgiczne świętej żony i wdowy przypada 25 grudnia

na wesoło

Na wesoło
W czasach głębokiej komuny pielgrzymka wraca z Francji i zostaje zatrzymana do kontroli granicznej:
- Co to takiego? - pyta celnik.
- To woda święcona z Lourdes.
Celnik wziął butelkę, odkorkował, powąchał i krzyczy:
- Przecież to koniak!
- Widzicie, panie celnik! Zaś cud!


Turysta spotyka bacę i pyta:
- Baco, mogę przejść przez waszą łąkę? Chce zdążyć na pociąg o 10:40.
- Idźcie, idźcie, a jak spotkacie mojego psa, to i na ten o 9:15 zdążycie!

Złota myśl tygodnia.

Złota myśl tygodnia
Gdy zło bardziej odsłania oblicze, Bóg hojniej odkrywa przed ludźmi swoje skarby.
św. Jan od Krzyża

16. Niedziela Zwykła – Rok 20 lipca 2014 refleksje

16. Niedziela Zwykła – 20 lipca 2014 r.
Refleksja
Co to jest modlitwa? Najpowszechniej się mniema, że to jest rozmowa. W rozmowie zawsze jest: „ja” i „ty”, w tym wypadku „Ty” pisane przez duże T. Początkowo doświadczenie modlitwy uczy, że „ja” wydaje się tu wiodące. Potem przekonujemy się, że naprawdę jest inaczej. Wiodące jest „Ty”, w którym bierze początek nasza modlitwa. (…) W modlitwie najważniejszy jest Bóg. Najważniejszy jest Chrystus, który stale wyzwala stworzenie z niewoli zepsucia i prowadzi ku wolności, ku chwale dzieci Bożych. Najważniejszy jest Duch Święty, który „przychodzi z pomocą naszej słabości”. Modlitwę zawsze zaczynamy z myślą, że to jest nasza inicjatywa. Tymczasem jest to zawsze Boża inicjatywa w nas. Dokładnie tak, jak pisze św. Paweł. Ta inicjatywa przywraca nam nasze własne człowieczeństwo, przywraca nam naszą szczególną godność. Owszem, wprowadza nas w wyższą godność dzieci Bożych, synów Bożych, którzy są oczekiwaniem całego stworzenia (…).
O modlitwie napisano bardzo dużo. Jeszcze więcej niż napisano, doświadczono modlitwy w dziejach rodzaju ludzkiego, a zwłaszcza w dziejach Izraela, a także w dziejach chrześcijaństwa. Pełnię modlitwy osiąga człowiek nie wtedy, kiedy najbardziej wyraża siebie, ale wtedy, gdy w niej najpełniej staje się obecny sam Bóg. Świadczą o tym dzieje modlitwy mistycznej na Wschodzie i na Zachodzie: św. Franciszek, św. Teresa z Avila, św. Jan od Krzyża, św. Ignacy Loyola, a na Wschodzie na przykład św. Serafin z Sarowa i wielu innych.
św. Jan Paweł II

Rzym

Rzym

Zatrzymując się w stolicy Rzymu największego miasta Włoch. Nie da się ukryć żeby poznać tylko architekturę ,czy historię starożytną to trzeba poświęcić kilka dni. Sięgnijmy do czasów przeszłych i krótkiej historii. Miasto to położone jest w środkowej części kraju w otoczeniu wzgórz ,znajduje się nad Tybrem. W epoce żelaza około 800-750 wieków przed naszą erą powstaje osada Latynów, byli to pasterze owiec W późniejszym czasie mieszkańcy zajęli się rzemiosłem i handlem, szczególnie wydobyciem soli z ujścia Tybru. Jak podaje tradycja Rzym założył Romulus 21 kwietnia 753 wieku przed naszą erą i został pierwszym królem i stąd nazwa miasta Roma, ale też jest liczony kalendarz Rzymskim.

Jednym z potomków Latynów byli późniejsi patrycjusze, którzy tworzyli wspólnotę etniczną i religijną Patrycjusze byli podzieleni na kurie i mieli obowiązek służby wojskowej.

Więcej możemy się dowiedzie w panteonie W 312 p.n.e. rozpoczęto budowę pierwszej drogi rzymskiej via Appia i pierwszego akweduktu. W 293 p.n.e. został wprowadzony w Rzymie kult Eskulapa. W 289 p.n.e. założona została mennica w mieście w pobliżu świątyni Junony Moneta (– stąd nazwa pieniądza metalowego. W 264 p.n.e. odbyły się pierwsze igrzyska gladiatorów. 27 p.n.e. August został pierwszym cesarzem. W 59 roku n.e. cesarz Neron organizuje igrzyska wzorowane na greckich. W 64 wybucha wielki pożar. Co przyczynia się do odbudowy miasta, które staje się jeszcze piękniejsze niż wcześniej. W 72 rozpoczęto budowę Koloseum,

a w 216 zostają ukończone Termy Karakalli. W latach 70. III w n.e. zbudowano nowe mury miasta zwane Murami Aureliana. I tak w najstarszej części miasta możemy zobaczyć Forum Romanum,Forum Boarium ,Pola Marsowe,Via Appia.

Cesarz Konstantyn Wielki przenosi stolicę Cesarstwa rzymskiego do Konstantynopola 330 roku Co powoduje upadek cesarstwa Rzymskiego W średniowieczu z Rzymu wyodrębnia się nowe państwo Watykan W połowie VIII wieku staje się Państwem Kościelnym z siedziba papieży. Od 1871 roku Rzym staje się stolicą Włoch. CO warto zobaczyć w Rzymie: Bazylika św. Jana na Lateranie,

Bazylika św. Pawła za Murami Bazylika św. Agnieszki za Murami, Bazylika Santa Maria Maggiore, Campo de' Fiori, miejsce spalenia na stosieGiordana Bruna, Circus Maximus, Cloaca Maxima, Corso, Fontanna di Trevi, Fontana delle Api w Rzymie, Kapitol, Koloseum, Mauzoleum Augusta, Ołtarz Pokoju, Palatyn, Panteon w Rzymie (jedyny obiekt starożytny całkowicie niezmieniony do dzisiaj), Plac Navona, Piazza del Popolo, Piramida Cestiusza, Plac Wenecki z Ołtarzem Ojczyzny, Schody Hiszpańskie, Teatro Argentina, Usta Prawdy, Via Sacra, Wielka Synagoga, Zamek Świętego Anioła

Zobacz: https://plus.google.com/events/cd4dti7vevknohbm8vcgoc3ndk4
http://swiatznanyinieznany-jack.blogspot.com/2014/07/rzym.html
http://youtu.be/3wpXoRIPiVQ
http://youtu.be/4AN2zrfxHqY

Św. Jan Paweł II o rodzinie

Św. Jan Paweł II o rodzinie
„Podstawowym zadaniem rodziny jest służba życiu, urzeczywistnianie w ciągu dziejów pierwotnego błogosławieństwa Stwórcy: przekazywania — poprzez rodzenie — obrazu Bożego z człowieka na człowieka” (FC 27).
Wyniki badań opinii społecznej pokazują, że rodzina jest dla wielu najważniejszą wartością. Tymczasem św. Jan Paweł II pokazuje, że nawet ona ma służyć czemuś większemu – życiu. Jakże kruche jest szczęście małżonków, którzy zapominają, że nic nie przyniesie im takiego błogosławieństwa, jak współpraca ze Stwórcą i Dawcą życia.

Rodzinny święty – bł. Marianna Biernacka

Rodzinny święty – bł. Marianna Biernacka
Marianna Czokało grekokatolickiej. Nie zachowały się żadne dokumenty, na podstawie których można urodziła się w 1888 r. w Lipsku nad Biebrzą. Pochodziła prawdopodobnie z rodziny byłoby ustalić dzień i miesiąc jej urodzin. Swoje dzieciństwo spędziła w rodzinnym miasteczku.
Wyszła za mąż, gdy miała 20 lat, za Ludwika Biernackiego. Utrzymywali się z pracy własnych rąk, pracując ciężko w 20-hektarowym gospodarstwie. Mariannie i Ludwikowi urodziło się sześcioro dzieci. Niestety, czworo z nich zmarło zaraz po przyjściu na świat. Dla młodych rodziców był to ogromny cios. Wychowywali dwójkę dzieci: córkę Leokadię oraz syna Stanisława. Po śmierci męża Marianna została tylko z synem, bo Leokadia wyszła za mąż i przeprowadziła się. Wkrótce na ślubnym kobiercu stanął Stanisław. Było to 11 lipca 1939 r. Marianna była bardzo troskliwa wobec syna, jego żony oraz ich dzieci. Wszystkich darzyła wielką, matczyną życzliwością i miłością.
Rodzinne szczęście Biernackich przerwał wybuch drugiej wojny światowej. Na początku lipca 1943 r. na terenie Lipska i okolic miały miejsce masowe aresztowania mieszkańców. Na liście osób, które miały zostać aresztowane, znalazł się także Stanisław Biernacki i jego żona Anna. Marianna wyprosiła u żołnierza, który przyszedł po syna z żoną, aby mogła zostać zabrana do niewoli zamiast ciężarnej synowej.

Mariannę i jej syna wraz z 48 mieszkańcami rodzinnego Lipska rozstrzelano 13 lipca 1943 r. Synowa Anna przeżyła wojnę i urodziła dziecko.
Św. Jan Paweł II ogłosił Mariannę Biernacką błogosławioną wraz z innymi 108 męczennikami drugiej wojny światowej 13 czerwca 1999 r.
Wspomnienie liturgiczne błogosławionej teściowej przypada 13 lipca.

opowiadanie -wieczność

Opowiadanie
Wieczność
Był sobie mnich, który prowadził pogodne i spokojne życie. Miał tylko jedno zmartwienie: bał się wieczności. Wybrani w Raju śpiewają chwałę Bogu, tak jak to robią mnisi. Ale co innego robić to przez jakiś czas, a co innego przez całą wieczność! Co za nuda musi przyjść po kilku milionach lat na szczęśliwców przebywających w obecności Boga...
Pewnego wiosennego dnia mnich wyszedł, aby swoim zwyczajem pospacerować w lesie, który otaczał klasztor. Powietrze było świeże i lekkie, przesycone zapachem traw i kwiatów.
Mnich westchnął, myśląc o swoim problemie. Nad jego głową zaczął śpiewać słowik. Śpiew był tak czysty i melodyjny, że mnich zasłuchał się i zapomniał o swoich myślach. Nigdy w życiu nie słyszał czegoś tak pięknego. Przez chwilę słuchał w zachwycie.
Potem pomyślał, że czas powracać do wspólnoty na modlitwy popołudniowe i pośpieszył ku klasztorowi. Otworzył mu brat furtian, którego nie znał. Przeszedł jeden, potem drugi, potem kolejny mnich, ale on ich nigdy nie widział.
– Czego sobie brat życzy? – zapytał furtian.
Mnich z lekka zdenerwowany powiedział, że chce jedynie wejść, aby się nie spóźnić. Furtian nie rozumiał.
Mnich zaprotestował i stanowczo poprosił o spotkanie z ojcem przeorem. Lecz także przeorem okazał się ktoś nieznajomy.
Biedny mnich wystraszył się. Jąkając się, wyjaśnił, że wyszedł z klasztoru na krótką przechadzkę i zatrzymał się na chwilę, aby posłuchać śpiewu słowika. A potem pośpieszył do klasztoru, aby zdążyć na modlitwę popołudniową. Przeor słuchał go w milczeniu.
– Sto lat temu – rzekł w końcu – jeden mnich z tego opactwa o tej porze roku i w tych godzinach wyszedł z klasztoru. Nie powrócił i nikt go więcej nie widział.
Wtedy mnich zrozumiał, że Bóg go wysłuchał. Jeżeli bowiem sto lat zdało mu się jedną chwilą, gdy był w ekstazie, w którą wprowadził go śpiew słowika, to wieczność nie będzie niczym innym jak chwilką ekstazą w Bogu.