PARYSCY MALARZE BAROKU SIMON VOUST

PARYSCY PRZEDSTAWICIELE MALARSTWA BAROKOWEGO - SIMON VOUST

Wędrując Paryskim [1] uliczkami niewątpliwie każdy turysta zatrzyma się w dawnym pałacu królewskim – Luwrze. [2] Dzisiaj najczęściej odwiedzana placówka na świecie. Luwr znajduje się na prawym brzegu Sekwany i posiada ogrody. [3] Ten kompleks budynków liczy sobie 60600 metrów kwadratowych i posiada niesamowitą kolekcję dzieł sztuki. Najdawniejsze dzieła sztuki są wpisane w dziedzictwo klasy światowej. Kto nie zatrzyma się przed obrazem „Mona Lisa” -Leonarda da Vinci, [4] czy stelą z kodeksem Hammurabiego. [5] Tam też zobaczymy obrazy Simona Vousta. [6] Ale sam autoportret namalowany Simona Voueta znajdziemy w Musée des Beaux-Arts de Lyon [7] – muzeum Sztuki Pięknej w Lyonie. Portret namalowany jest na płótnie o wymiarach 45 cm na 36,5 cm i powstał w 1626 a 1627 rokiem. W tym czasie Simon Voust przebywał w Rzymie [8] i był protegowanym papieża Urbana VIII i kardynała del Monte. Autoportret malowany miał być darem małżeństwa dla żony Virgini Vezzi, [9] którą właśnie poślubił w 1626 roku w bazylice di San Lorenzo in Lucina [10] –świętego Wawrzyńca w Lucina w Rzymie.

JZ [11]

 https://swiatznanyinieznany-jack.blogspot.com/2020/12/paryscy-malarze-baroku-simon-voust.html

GALERIA FOTOGRAFII

http://www.vertis.pl/albumy/jacekzr/

Podróżnicy polecają sprawdzoną bazę noclegową

https://www.booking.com/s/11_6/jacekz97

 

FILMY

https://youtu.be/hHUlbcKxHmg

 

https://youtu.be/fDg5uOETxXA

---

[1] Paryż – Stolica Francji.

[2] Luwr - Francuski: Louvre - budynek powstał 1190 roku jako twierdza obronna.

Po 200 latach został przekształcony na rezydencję królewską. Ten pałac był siedzibą aż ponad 20 władców Francji. Wiek XVII to wyprowadzenie się dworu królewskiego do Wersalu i oddanie Luwru w ręce artystów. Od 1793 roku zostaje otwarte muzeum sama kolekcja liczy ponad 350 tysięcy eksponatów. Arcydzieła to Mona Lisa Leonarda da Vinci, Wenus z Milo, Nike z Samotraki, galeria malarstwa Włoskiego. Do Luwru wchodzi się Piramidą. Cena biletu to od 84, 76 złotych . Metrem nr 1 dojedziemy do stacji Palais Royal – Musee du Louvre, a busami linii: 21, 24,27,29,48,68,69,72,81,95

[3] Ogrody Luwru – Jardins des Tuileries –ta nazwa wywodzi się ze starej fabryki cegieł. Ogród powstał w wieku XVI z inicjatywy królowej Katarzyny Medycejskiej jako ogrody w stylu Włoskim tu warto dodać że z ogrodu zobaczymy najsłynniejsze zabytki miasta –Luwr ,Wieżę Eiffla, Łuk Triumfalny.

[4] Leonardo de Vinci .

[5] Kodeks Hammurabiego - to Babiloński zbiór praw spisany w XVIII wieku p.n.e. wydany  około 1772 p.n.e. Stela z prawami Hammurabiego – to bóg Szamasz wręczający Hammurabiemu insygnia władzy królewskiej.

[6] Simon Voust urodzony 9 styczeń 1590 roku w Paryżu, zmarł 30 czerwiec 1649 roku w Paryżu to Francuski malarz-portrecista jego obrazy odwoływały się do religii i mitologii.

[7] Musée des Beaux-Arts de Lyon- muzeum Sztuki Pięknej- znajduje się w pobliżu Place des Terreaux w dawnym klasztorze Benedyktyńskim  w 17 i 18 wieku. Kolekcja obrazów sięga czasów XIV wieku do połowy XX wieku. Starożytne malarstwo Francuskie – Nicolas Poussin, Simon Vouet , Philippe de Champaigne….

malarstwo Włoskie od XIV do XVIII wieku : Pietro Perugino, Lorenzo Costa, Veronese, Jacopo Tintoretto, Antonio Allegri da Correggio, Guido Reni, Domenichino, Pietro da Cortona, Giovanni Francesco Barbieri, Salvator Rosa, Luca Giordano, Giovanni Antonio Canal, Francesco Guardi, Giovanni Domenico Tiepolo;

malarstwo Hiszpańskie: El Greco, Jusepe de Ribera, Francisco de Zurbarán;

malarstwo Niemieckie, Holenderskie i Flamandzkie: Lucas Cranach Starszy, Quentin Massys, Peter Paul Rubens, Antoon van Dyck, Jacob Jordaens, Rembrandt;

[8] Rzym - stolica Włoch.

[9] Virginia Vezzi – Virginia  da Vezzo - urodzona w 1601 roku w Velletri. Zmarła w 17 października 1638 roku w Paryżu. Gdy miała 10 lat rodzina  przeniosła się do Rzymu i tak uczyła się malarstwa . Jej obrazy to historyczne i miniatury. Warsztat malarski to pastele. Virginia była niezwykłej urody.

[10] Bazylika di San Lorenzo in Lucina - Bazylika  świętego Wawrzyńca  Lucina w Rzymie.

[11] Jacek Źróbek – Członek Archikonfraterni Literackiej od 2000 roku, podróżnik, fotograf, - udział w konkursach World Press photo, reporter pasjonat turystyki górskiej, miejskiej, pisarz, dziennikarz, Katolik blogowy redaktor parafialnego ,,Dzwonka Janowskiego” lata 2007- 2018, oraz współautor publikacji w gazecie „Co tydzień”, i innych, książkowych religijnych między innymi o Prymasie Józefie Glempie. Autor zdjęć i filmów podróżniczych.

Autor kilku wystaw. Między innymi wystawy o dekanacie Mysłowickim w 140 rocznicę istnienia.

W działalności publicznej- współpraca z Muzeum Miasta Mysłowice, dla Śląska – współpraca z Stowarzyszeniem –Solidarni 2010, oraz wspieranie patriotycznych inicjatyw dla Ojczyzny. Byłem fotografem kilku wielkich wydarzeń i uroczystości państwowych w Polsce i Europie. Moje szlaki przemierzone to południowe, północne, zachodnie, w niewielkiej część wschodnia.

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych Kościół obchodzi 2 listopada [1] i w tradycji polskiej dzień ten jest nazywany Dniem Zadusznym lub inaczej "zaduszkami". To wspomnienie wprowadził opat benedyktynów w Cluny we Francji, święty Odilon [2](Odylon). On to w 998 roku zarządził modlitwy[3] za dusze wszystkich zmarłych w dniu 2 listopada. Termin ten i sama idea szybko rozprzestrzeniły się we Francji, Anglii, Niemczech, Italii. W XIII wieku zwyczaj ten w Kościele rzymskim stał się powszechny. W XV wieku wytworzył się u dominikanów w Wanencji [4] zwyczaj ofiarowania w dniu 2 listopada trzech Mszy świętej przez jednego kapłana. Papież Benedykt XIV w 1748 roku  rozszerzył ten zwyczaj na całą Hiszpanię. W 1915 roku, podczas I wojny światowej, papież Benedykt XV na prośbę opata - prymasa benedyktynów pozwolił kapłanom całego Kościoła odprawić w tym dniu trzy Msze święte. Jedną w intencji przyjętej od wiernych, drugą w intencji wszystkich wiernych zmarłych, a trzecią w intencji papieża. Zwyczaj ten nie jest traktowany jako obowiązek. Kościół w tym dniu wspomina zmarłych pokutujących za grzechy w czyśćcu. Chodzi więc o których nie mogą wejść do nieba, gdyż mają pewne długi do spłacenia Bożej sprawiedliwości. Prawdę o istnieniu czyśćca Kościół ogłosił jako dogmat na soborze w Lyonie[5] w 1274 roku i na XXV sesji Soboru Trydenckiego [6] (1545-1563), w osobnym dekrecie o czyśćcu. Sobór Trydencki orzekł prawdę, że duszom w czyśćcu możemy pomagać. Cała wspólnota Kościoła przychodzi z pomocą duszom czyśćcowym zanosząc w tym dniu prośby przed tron Boży. Aby przyjść z pomocą zmarłym pokutującym w czyśćcu, żyjący mogą w tych dniach uzyskać i ofiarować odpusty zupełne. Nabożeństwo do dusz czyśćcowych było i jest bardzo żywe. Świadczą o tym uroczyście urządzane pogrzeby, często zamawiane Msze święte w intencji zmarłych, w Kościele rzymskim powszechne są Msze święte gregoriańskie [7] tzn.:30 Mszy świętych po kolei przez 30 dni. W Polsce istnieje nawet zgromadzenie Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, założone przez błogosławionego ojca Honorata Koźmińskiego - kapucyna.[8]

---

[1] 2 listopad – dzień Zaduszki – wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych

[2] Święty Odilon (Odylon)- opat benedyktynów w Cluny we Francji

[3] Pierwsze modlitwy za dusze wiernych zmarłych  998 rok

[4] Dominikanie z Wanecji  w XV wieku  wprowadzają zwyczaj ofiarowania 3 mszy świętych

[5] W 1274 –ogłoszenie dogmatu o istnieniu czyścica na soborze  w Lyonie

[6] Sobór Trydencki- 1545-1563 – wydaje dekret o czyśćcu

[7] Msza gregoriańska – to 30 Mszy po kolei przez 30 dni

[8] Błogosławiony Honorat Koźmiński – kapucyn –założyciel zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych

ŻYCIE WIECZNE I MODLITWA ZA ZMARŁYCH

ŻYCIE WIECZNE I MODLITWA ZA ZMARŁYCH

Prawdę o istnieniu czyśćca Kościół ogłosił w formie dogmatu na Soborze [1] w Lyonie w 1274 roku. Potwierdzona została ona i szczegółowo wyjaśniona w osobnym dekrecie o czyśćcu na Soborze Trydenckim (1545-1563).[2]

W Piśmie świętym istnieje kilka miejsc, które naprowadzają nas na istnienie czyśćca. W Drugiej Księdze Machabejskiej mamy opis bitwy pod Adulla[3], w której poniosło śmierć wielu żołnierzy. Ich dowódca, Juda Machabeusz, złożył za nich ofiarę przebłagalną (2 Mch 12, 38-45). Zatem już w II w. przed Chrystusem Izraelici wierzyli, iż istnieje miejsce, w którym przebywają dusze odbywające pokutę za grzechy i że można tym duszom przyjść z pomocą, aby na końcu świata, przy powszechnym zmartwychwstaniu ciał, mogły być zaliczone do zbawionych. Dogmat Kościoła opiera się przede wszystkim na tradycji, na powszechnej i od początków chrześcijaństwa sięgającej praktyce odprawiania modlitw za zmarłych. Już Tertulian (160-240) [4] pisze: "W dzień rocznicy składamy za zmarłych ofiary". Nie pisze, że składa się ofiary ku czci zmarłych, gdyż byłoby to uważane za bałwochwalstwo, ale podaje, że "za zmarłych" składano ofiary. Było więc już wtedy przekonanie, że zmarli potrzebują od nas pomocy. Gdzie indziej Tertulian przytacza informację o pewnej niewieście, która modli się za swojego męża i prosi dla niego o ochłodę.

W katakumbach[5] na grobach chrześcijańskich spotykamy często napisy, które w usta zmarłego lub jego rodziny wkładają słowa prośby o modlitwę do Boga w intencji tego, który odszedł z tej ziemi. Nie spotykamy natomiast podobnych napisów na grobach męczenników, co świadczy wyraźnie o przekonaniu wiernych, że ci naszych modlitw już nie potrzebują. Święty Efrem [6](+ 373) poleca w swoim testamencie, aby trzydziestego dnia od jego śmierci odbyło się nabożeństwo za niego, "bowiem ofiary złożone przez żywych pomagają umarłym". O istnieniu czyśćca[7] piszą niemniej jasno święty Augustyn (+ 430), święty Cezary z Arles (+ 543) i świętego Grzegorz Wielki (+ 604).

Według wizji, jakie otrzymywała świętej Katarzyna Genueńska (+ 1510), [8] największą karą dla duszy czyśćcowej jest jej tymczasowa rozłąka z Bogiem. Dusza dopiero po śmierci poznaje, kim jest Bóg, poznaje Go jako pełnię miłości, piękna i świętości. Za wszelką cenę chce się z Nim połączyć, a jednak nie jest jeszcze tego godna. Sama więc pragnie szukać miejsca, gdzie mogłaby się oczyścić. Tym miejscem jest właśnie czyściec. Ogniem zaś, który będzie ją palił, będzie miłość, pragnąca nieprzeparcie połączyć się z Bogiem. Dusze czyśćcowe cierpią ból rozłąki, żar pragnienia, aby się połączyć z przedmiotem swojej największej miłości. Dusze czyśćcowe równocześnie będą opływały w szczęście, że są miłowane, że Bóg uważa je za przyjaciół i czeka na nie.

Wśród teologów nie ma pewności czy dusze czyśćcowe mogą pomagać nam na ziemi i za nami orędować. Zdania są podzielone. Prawdopodobnym zdaje się jednak powszechne przekonanie wiernych, że chociaż dusze czyśćcowe same sobie pomóc nie mogą, to jednak mogą nas wspierać na ziemi. Są przecież Bożymi przyjaciółmi, a więzów krwi i przyjaźni tajemnica świętych obcowania nie tylko nie rozluźnia, ale je jeszcze bardziej zacieśnia. W niedługim może czasie będą z Nim dzielić wieczną chwałę. Można mieć zatem nabożeństwo do dusz czyśćcowych i modlić się do nich w różnych potrzebach. W Polsce istnieje zgromadzenie sióstr, założone przez błogosławionego ojca Honorata Koźmińskiego (+ 1916)[9], Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych. Szczególnie rozwinięte nabożeństwo do dusz czyśćcowych obserwuje się w Italii.

Święty Piotr Damiani (+ 1072) był pierwszym, który napisał traktat o Najświętszej Maryi Pannie jako Pośredniczce dusz czyśćcowych. [10]Podaje w nim, że Matka Boża miała się objawić niejakiej Marozji i oznajmić jej, że w uroczystość swojego Wniebowzięcia ma przywilej zabierania z czyśćca do nieba wielu dusz. Święta Gertruda (+ 1302) pisze, że była świadkiem, jak Maryja wybawiła z czyśćca duszę brata zakonnego, Hermana, który wyróżniał się nabożeństwem do Niej. Wyznaje dalej, że Matka Boża oręduje skutecznie za duszami czyśćcowymi. Zachęca też do gorliwych modlitw. Także święta Franciszka Rzymianka (+ 1440) wyraża opinię, że Matka Boża ma moc wybawiania dusz czyśćcowych. Czyni to szczególnie w swoją największą uroczystość - Wniebowzięcia. Święty- Bernard (+ 1153) [11]nazywa Maryję wprost "Wybawicielką dusz czyśćcowych". Od średniowiecza datuje się przekonanie, że Maryja wybawi z czyśćca w pierwszą sobotę po śmierci te dusze, które nosiły szkaplerz karmelitański i zachowały cnotę czystości.

Ci, którzy znajdują się w sytuacji oczyszczania, są związani zarówno z błogosławionymi, którzy już w pełni cieszą się życiem wiecznym, jak i z nami, którzy podróżujemy na tym świecie do domu Ojca. Dlatego tak ważna jest nasza modlitwa za zmarłych. Oni nie mogą już nic uczynić dla swojego zbawienia, my jednak możemy i powinniśmy. Kwiaty i znicze to jedynie zewnętrzne oznaki naszej o nich pamięci. Tak naprawdę zmarli potrzebują naszej modlitwy. Módlmy się za nich nie tylko w święta i rocznice śmierci, ale także na co dzień.

Najpiękniejszą ofiarą jest ofiara Mszy świętej w intencji zmarłych, by ich dusze doznały oczyszczenia i by mogli wejść do Królestwa Chrystusowego. Możemy też w intencji zmarłych ofiarować zyskane odpusty. Za pobożne odwiedzenie cmentarza w dniach od 1 do 8 listopada i jednoczesną modlitwę za zmarłych można uzyskać odpust zupełny[12].

---

[1] Dogmat o istnieniu czyśćca - sobór w Lyonie 1274 rok

[2] Dekret - Sobór Trydencki (1545-1563).

[3] bitwa pod Adulla

[4] Tertulian (160-240)

[5] katakumby

[6] Święty Efrem + 373

[7] O istnieniu czyśćca piszą: święty Augustyn (+ 430), święty Cezary z Arles (+ 543) i świętego Grzegorz Wielki (+ 604).

[8] święta Katarzyna Genueńska (+ 1510), Wizje

[9] Błogosławiony ojciec Honorat Koźmiński (+ 1916) założyciel sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych

[10] traktat o Najświętszej Maryi Pannie jako Pośredniczce dusz czyśćcowych- Święty Piotr Damiani (+ 1072)

[11] Święty Bernard (+ 1153) - Maryja „wybawicielka dusz czyśćcowych”

[12] Odpust zupełny – na cmentarzu 1-8 listopada