Stowarzyszenie Rodziców Na Fali,
oraz Rodzice z Przedszkola Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi
ZAPRASZAJĄ
na konferencję pt. "GENDER - ochroń swoje dziecko", która odbędzie się w sobotę 23 listopada 2013 r. o godz. 14.00 w Miejskim Ośrodek Kultury w Piastowie, ul. Warszawska 24.
Gościem specjalnym konferencji będzie dr Gabriele Kuby, niemiecka socjolog, badaczka i autorka licznych książek poświęconych gender. Dr Kuby będzie mówić o tym, jak chronić nasze dzieci przed wpływami gender.
Genezę filozofii gender i jej cele zreferuje dr hab. Aleksander Stępkowski.
Rzecznik ds. Konstytucyjnych Praw Rodziny Anna Andrzejewska przedstawi podstawowe prawa konstytucyjne rodziny i pokaże, jak w praktyce Konstytucja chroni prawa rodziny do wychowania zgodnie
z jej przekonaniami oraz chroni dzieci przed demoralizacją.kVLJS5wVNpLVc1V_WtHNIqS2x9RbL94dzp91m2kx
O propagandzie gender w mediach opowie Redaktor Jacek Karnowski.
W imieniu Organizatorów
serdecznie Państwa zapraszamy!
Stowarzyszenie Rodziców Na Fali http://nafali.org.pl/
Kontakt: Kaja Małecka-Kotlarz
Stowarzyszenie Rodziców “Na Fali”
VI rocznica Tragedii Smoleńskiej
środa, 20 listopada 2013
wtorek, 19 listopada 2013
Czwarty rok pontyfikatu Jana Pawła II – Nie może być przelewana polska krew.
Czwarty rok pontyfikatu Jana Pawła II – Nie może być przelewana polska krew.
Trzynastego grudnia 1981 roku Ojciec Święty zostaje zaskoczony i wstrząśnięty wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce. Podczas modlitwy ‘’ Anioł Pański ‘’ Jan Paweł II mówi: ‘’ Przypominam to, co powiedziałem we wrześniu: nie może być przelewana polska krew, bo zbyt wiele jej wylano, zwłaszcza podczas ostatniej wojny.’’ Po kilku dniach Ojciec Święty wysyła list do generała Jaruzelskiego. Otrzymał ręcznie napisaną odpowiedź. Co w niej było? – pozostanie tajemnicą papieskiej korespondencji.
22 listopada 1981 roku - Ogłoszenie posynodalnej adhortacji apostolskiej "Familiaris consortio"
25 listopada 1981 roku - Kard. Joseph Ratzinger zostaje mianowany prefektem Kongregacji Nauki Wiary.
8 grudnia 1981 roku - Jan Paweł II poświęca ikonę Maryi, Matki Kościoła - pierwszy wizerunek Maryjny na placu św. Piotra. List apostolski "Beata Hedvigis" ustanawiający Papieską Akademię Teologiczną w Krakowie.
12 - 13 grudnia 1981 roku - Generał Jaruzelski ogłasza w Polsce stan wojenny i wydaje nakaz internowania tysięcy działaczy "Solidarności".
18 grudnia 1981 roku - List papieski do Jaruzelskiego nalega na położenie kresu przemocy i rozpoczęcie narodowego dialogu.
24 grudnia 1981 roku - Jan Paweł II zapalił świecę w oknie na znak solidarności z narodami cierpiącymi, m.in. z Polską.
1 stycznia 1982 roku - 15. Światowy Dzień Pokoju, orędzie "Pokój - dar Boga powierzony ludziom" potępia "fałszywy pokój" totalitaryzmu.
6 stycznia 1982 roku - List "Caritas Christi" wzywający wszystkich biskupów z całego świata do modlitwy za Kościół w Chinach.
12 lutego 1982 roku - Deklaracja Stolicy Apostolskiej w sprawie Polski, odczytana na madryckim posiedzeniu KBWE.
12-19 lutego 1982 roku - Podróż do Afryki: Nigeria, Benin, Gabon i Gwinea Równikowa (10. papieska podróż zagraniczna).
27 lutego 1982 roku - Spotkanie prowincjałów jezuickich z Janem Pawłem.
12-15 maja 1982 roku - Pierwsza podróż do Portugalii (11. papieska podróż zagraniczna); w tym:
13 maja 1982 roku - Pielgrzymka do sanktuarium w Fatimie w pierwszą rocznicę zamachu i akt zawierzenia świata Matce Bożej.
20 maja 1982 roku - Ustanowienie Papieskiej Rady ds. Kultury.
28 maja 1982 roku - 2 czerwca 1982 roku - Podróż do Wielkiej Brytanii (12. papieska podróż zagraniczna); w czasie niej wizyta w anglikańskiej katedrze w Canterbury, spotkanie z abpem Robertem Runcie I ogłoszenie wspólnej deklaracji na temat dialogu teologicznego.
7 czerwca 1982 roku - Spotkanie Jana Pawła II z Prezydentem Reaganem w Watykanie.
10-13 czerwca 1982 roku - Podróż do Brazylii i Argentyny (13. papieska podróż zagraniczna).
15 czerwca 1982 roku - Wizyta w Szwajcarii (14. papieska podróż zagraniczna); wystąpienie na forum Międzynarodowej Organizacji Pracy.
26 sierpnia 1982 roku - Papież odprawia w Castel Gandolfo transmitowaną przez Radio Watykańskie mszę św. dla rodaków z okazji jubileuszu 600-lecia Jasnej Góry (planowana na ten czas pielgrzymka do Polski została przesunięta z powodu stanu wojennego).
29 sierpnia 1982 roku - Wizyta w San Marino (15. papieska podróż zagraniczna).
3 października 1982 roku - Zatwierdzenie kultu bł. Jana z Fiesole (Fra Angelico).
10 października 1982 roku - Jan Paweł II kanonizuje bł. Maksymiliana Kolbego jako męczennika.
WYNIESIENI NA OŁTARZE PRZEZ JANA PAWŁA II
Kryspin Fioretti – urodził się 13 listopada 1668 roku w Viterbo. Był synem Marcji i rzemieślnika Ubalda Fioretti. Został ochrzczony w parafii San Giovanni in Zoccoli w Viterbo. Po śmierci ojca, Marcja, pobożna kobieta, zabrała 5 - letniego syna do sanktuarium della Quercia, gdzie oddała go pod duchową opiekę Madonny.Od tej pory rolę ojca przejął jego stryj Franciszek, szewc z zawodu. Piotr podjął edukację podstawową w szkole jezuickiej, a następnie pracował do 25 roku życia w warsztacie stryja. Już wtedy otaczała go sława świętości i znany był ze swego bogobojnego życia, naznaczonego postami i modlitwami. Pociągnięty od najmłodszych lat przykładem życia naśladowców św. Franciszka z Asyżu, podjął decyzję o wstąpieniu do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Mimo wątłego zdrowia i po kilku odmowach za strony władz Zakonu, wreszcie otrzymał pozwolenie i 22 lipca 1693 roku, w święto św. Marii Magdaleny, otrzymał habit i rozpoczął nowicjat przyjmując imię Kryspin na cześć św. Kryspina, patrona szewców. Po rocznym czasie próby, który odbył w klasztorze w Palanzana, został przyjęty do zgromadzenia zakonnego. Kryspin spełniał w klasztorach rożne obowiązki: był kucharzem, opiekował się chorymi, zajmował się ogrodem. Wszędzie, gdzie się pojawiał, dał poznać się, jako radosny i wrażliwy na ludzką biedę brat. Często też nazywano go „bratem radosnym” lub „wesołkiem Maryi”.W 1709 roku Kryspin został przeniesiony do Orvieto, gdzie powierzono mu urząd kwestarza. Tutaj przebywał najdłużej, bo aż 40 lat z krótkimi przerwami. Obchodząc miasto i okoliczne wioski jako kwestarz nauczał napotkanych ludzi prawd wiary. Odwiedzał chorych i więźniów, by dodawać im otuchy i wstawiać się za nimi. Jak podają świadectwa, Kryspin odznaczał się pracowitością, gorliwością i był oddany wspólnocie zakonnej.
Zimą 1747/1748 roku zmorzony wieloma chorobami, brat Kryspin został przeniesiony z Orvieto do Rzymu. Osłabiony chorobą płuc zmarł 19 maja 1750 roku. Pozostawił po sobie liczne listy, poezje, maksymy i sentencje. Kult religijny, jako błogosławionego, zatwierdził papież Pius VII w dniu 7 września 1806 roku dokonując beatyfikacji. W poczet świętych zaliczył go Jan Paweł II w dniu 20 czerwca 1982 roku. Była to pierwsza kanonizacja dokonana przez papieża Polaka, w 800. rocznicę urodzin św. Franciszka i 300. rocznicę przybycia Braci Mniejszych Kapucynów do Polski.
Papieskie anegdoty
Z papieżem na wagary
Podczas powitania w Monachium Papież spytał licznie obecne dzieci: "Dano wam dziś wolne w szkole?". "Tak" - wrzasnęła z radością dzieciarnia. "To znaczy - skomentował Jan Paweł II - że papież powinien częściej tu przyjeżdżać".
Trzynastego grudnia 1981 roku Ojciec Święty zostaje zaskoczony i wstrząśnięty wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce. Podczas modlitwy ‘’ Anioł Pański ‘’ Jan Paweł II mówi: ‘’ Przypominam to, co powiedziałem we wrześniu: nie może być przelewana polska krew, bo zbyt wiele jej wylano, zwłaszcza podczas ostatniej wojny.’’ Po kilku dniach Ojciec Święty wysyła list do generała Jaruzelskiego. Otrzymał ręcznie napisaną odpowiedź. Co w niej było? – pozostanie tajemnicą papieskiej korespondencji.
22 listopada 1981 roku - Ogłoszenie posynodalnej adhortacji apostolskiej "Familiaris consortio"
25 listopada 1981 roku - Kard. Joseph Ratzinger zostaje mianowany prefektem Kongregacji Nauki Wiary.
8 grudnia 1981 roku - Jan Paweł II poświęca ikonę Maryi, Matki Kościoła - pierwszy wizerunek Maryjny na placu św. Piotra. List apostolski "Beata Hedvigis" ustanawiający Papieską Akademię Teologiczną w Krakowie.
12 - 13 grudnia 1981 roku - Generał Jaruzelski ogłasza w Polsce stan wojenny i wydaje nakaz internowania tysięcy działaczy "Solidarności".
18 grudnia 1981 roku - List papieski do Jaruzelskiego nalega na położenie kresu przemocy i rozpoczęcie narodowego dialogu.
24 grudnia 1981 roku - Jan Paweł II zapalił świecę w oknie na znak solidarności z narodami cierpiącymi, m.in. z Polską.
1 stycznia 1982 roku - 15. Światowy Dzień Pokoju, orędzie "Pokój - dar Boga powierzony ludziom" potępia "fałszywy pokój" totalitaryzmu.
6 stycznia 1982 roku - List "Caritas Christi" wzywający wszystkich biskupów z całego świata do modlitwy za Kościół w Chinach.
12 lutego 1982 roku - Deklaracja Stolicy Apostolskiej w sprawie Polski, odczytana na madryckim posiedzeniu KBWE.
12-19 lutego 1982 roku - Podróż do Afryki: Nigeria, Benin, Gabon i Gwinea Równikowa (10. papieska podróż zagraniczna).
27 lutego 1982 roku - Spotkanie prowincjałów jezuickich z Janem Pawłem.
12-15 maja 1982 roku - Pierwsza podróż do Portugalii (11. papieska podróż zagraniczna); w tym:
13 maja 1982 roku - Pielgrzymka do sanktuarium w Fatimie w pierwszą rocznicę zamachu i akt zawierzenia świata Matce Bożej.
20 maja 1982 roku - Ustanowienie Papieskiej Rady ds. Kultury.
28 maja 1982 roku - 2 czerwca 1982 roku - Podróż do Wielkiej Brytanii (12. papieska podróż zagraniczna); w czasie niej wizyta w anglikańskiej katedrze w Canterbury, spotkanie z abpem Robertem Runcie I ogłoszenie wspólnej deklaracji na temat dialogu teologicznego.
7 czerwca 1982 roku - Spotkanie Jana Pawła II z Prezydentem Reaganem w Watykanie.
10-13 czerwca 1982 roku - Podróż do Brazylii i Argentyny (13. papieska podróż zagraniczna).
15 czerwca 1982 roku - Wizyta w Szwajcarii (14. papieska podróż zagraniczna); wystąpienie na forum Międzynarodowej Organizacji Pracy.
26 sierpnia 1982 roku - Papież odprawia w Castel Gandolfo transmitowaną przez Radio Watykańskie mszę św. dla rodaków z okazji jubileuszu 600-lecia Jasnej Góry (planowana na ten czas pielgrzymka do Polski została przesunięta z powodu stanu wojennego).
29 sierpnia 1982 roku - Wizyta w San Marino (15. papieska podróż zagraniczna).
3 października 1982 roku - Zatwierdzenie kultu bł. Jana z Fiesole (Fra Angelico).
10 października 1982 roku - Jan Paweł II kanonizuje bł. Maksymiliana Kolbego jako męczennika.
WYNIESIENI NA OŁTARZE PRZEZ JANA PAWŁA II
Kryspin Fioretti – urodził się 13 listopada 1668 roku w Viterbo. Był synem Marcji i rzemieślnika Ubalda Fioretti. Został ochrzczony w parafii San Giovanni in Zoccoli w Viterbo. Po śmierci ojca, Marcja, pobożna kobieta, zabrała 5 - letniego syna do sanktuarium della Quercia, gdzie oddała go pod duchową opiekę Madonny.Od tej pory rolę ojca przejął jego stryj Franciszek, szewc z zawodu. Piotr podjął edukację podstawową w szkole jezuickiej, a następnie pracował do 25 roku życia w warsztacie stryja. Już wtedy otaczała go sława świętości i znany był ze swego bogobojnego życia, naznaczonego postami i modlitwami. Pociągnięty od najmłodszych lat przykładem życia naśladowców św. Franciszka z Asyżu, podjął decyzję o wstąpieniu do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów. Mimo wątłego zdrowia i po kilku odmowach za strony władz Zakonu, wreszcie otrzymał pozwolenie i 22 lipca 1693 roku, w święto św. Marii Magdaleny, otrzymał habit i rozpoczął nowicjat przyjmując imię Kryspin na cześć św. Kryspina, patrona szewców. Po rocznym czasie próby, który odbył w klasztorze w Palanzana, został przyjęty do zgromadzenia zakonnego. Kryspin spełniał w klasztorach rożne obowiązki: był kucharzem, opiekował się chorymi, zajmował się ogrodem. Wszędzie, gdzie się pojawiał, dał poznać się, jako radosny i wrażliwy na ludzką biedę brat. Często też nazywano go „bratem radosnym” lub „wesołkiem Maryi”.W 1709 roku Kryspin został przeniesiony do Orvieto, gdzie powierzono mu urząd kwestarza. Tutaj przebywał najdłużej, bo aż 40 lat z krótkimi przerwami. Obchodząc miasto i okoliczne wioski jako kwestarz nauczał napotkanych ludzi prawd wiary. Odwiedzał chorych i więźniów, by dodawać im otuchy i wstawiać się za nimi. Jak podają świadectwa, Kryspin odznaczał się pracowitością, gorliwością i był oddany wspólnocie zakonnej.
Zimą 1747/1748 roku zmorzony wieloma chorobami, brat Kryspin został przeniesiony z Orvieto do Rzymu. Osłabiony chorobą płuc zmarł 19 maja 1750 roku. Pozostawił po sobie liczne listy, poezje, maksymy i sentencje. Kult religijny, jako błogosławionego, zatwierdził papież Pius VII w dniu 7 września 1806 roku dokonując beatyfikacji. W poczet świętych zaliczył go Jan Paweł II w dniu 20 czerwca 1982 roku. Była to pierwsza kanonizacja dokonana przez papieża Polaka, w 800. rocznicę urodzin św. Franciszka i 300. rocznicę przybycia Braci Mniejszych Kapucynów do Polski.
Papieskie anegdoty
Z papieżem na wagary
Podczas powitania w Monachium Papież spytał licznie obecne dzieci: "Dano wam dziś wolne w szkole?". "Tak" - wrzasnęła z radością dzieciarnia. "To znaczy - skomentował Jan Paweł II - że papież powinien częściej tu przyjeżdżać".
Bytomski Marsz Niepodległości Białe Orły 2013
Górnośląscy Patrioci przed świętem narodowym zorganizowali Bytomski Marsz Niepodległości
Narodowcy wyruszyli z dworca PKP w Bytomiu o godzinie 12:00 z biało – czerwonym flagami pod pomnik „Ofiar terroru komunistycznego” tam złożono kwiaty i odśpiewano hymn narodowy Potem odbyły się ciekawe prelekcje jako Górnośląskie Spotkanie z Ruchem Narodowym "Ty, Policja, Marsz - twoje prawa i obowiązki wobec funkcjonariuszy służb" Janusz Tomczak "Próby reinterpretacji historii Górnego Śląska na przykładzie Powstań Śląskich" Wojciech Kempa "Perła w Koronie - regionalizm w koncepcji wszechpolskiej" Jakub Kalus "Metropolia kontra autonomia" dr Mariusz Siwoń Organizatorami byli oraz Patronat objęli Białe Orły, Młodzież Wszechpolska ,Obóz Narodowo - Radykalny, Ruch Narodowy.
piątek, 15 listopada 2013
Nowy tramwaj Katowicki
A to ci niespodzianka pojawiła się na szynach przy teatrze w Katowicach w godzinach nocnych w święto Narodowe 11 listopada .Czekając na przystanku tramwajowym od strony Zawodzia w swoją pierwszą podróż wyruszył nowiutki tramwaj ubrany jeszcze w folię. Służby techniczne przyglądały się jak sobie radzi z torowiskiem tramwaj. Jest to pierwszy z trzydziestu jakie zostały zamówione w Bydgoskiej Pesie . Uroczysta prezentacja odbędzie się 22listopada podczas obchodów 115 lecia komunikacji tramwajowej na Śląsku. Tramwaj to trzyczłonowy ma długość 32 metry, 2,4 m. szerokości i w 73 % jest niskopodłogowy Może za kilka dni mieszkańcy Katowic będą podróżowali tym nowiutkim cackiem
czwartek, 14 listopada 2013
Dawne więzienie Kieleckie
Dawne więzienie Kieleckie
Więzienie powstało w latach 1826-1828 i funkcję więzienia pełniło do lat 70-tych XX wieku. W okresie Królestwa Kongresowego, było więzieniem Polskim. Pod zaborem rosyjskim w latach 1863-66 oraz 1905-08 przebywało tu wielu więźniów politycznych. Najbardziej tragicznym okresem w dziejach wiezienia były lata 1939-1956. Nocą 9 września 1939 r. w masakrze sprowokowanej przez niemieckich strażników 19 jeńców zostało zastrzelonych i około 40 rannych. Do końca okupacji przez więzienie przeszło około 16 tys. więźniów. Jednorazowo przebywało w gmachu przy Zamkowej ok. 2 tys. ludzi, przy pojemności więzienia ok. 400 osób. Więźniowie przebywali w strasznej ciasnocie, byli głodzeni, maltretowani, zabijani na terenie więzienia, wywożeni na rozstrzelanie, wywożeni do obozów koncentracyjnych i na przymusowe roboty. Kaplicę więzienną gestapowcy zmienili na izbę tortur. W dwóch salach można zobaczyć kopie dokumentów, grypsów, relacje, zdjęcia a także podobizny dowódców partyzanckich, broń, narzędzia tortur gestapo ilustrujące dzieje więzienia 1939-1956 i losy więźniów. Muzeum zachowało w pierwotnym stanie karcery, wieżyczkę strażniczą oraz zaułek między ścianą więzienia i zewnętrznym murem, gdzie rozstrzeliwano więźniów. W jednej z sal zachowano w sklepieniu hak służący do wykonywania wyroków śmierci przez powieszenie. Utworzenia muzeum więzienia podjął się honorowy komitet pod przewodnictwem Henryka Pawelca ps. ,,Andrzej ‘’ ze ŚZŻAK w Kielcach. Muzeum zostało otwarte 5 sierpnia 1995 roku Warto zwrócić uwagę na treść tablicy jaka znajduje się przed bramą wejściową
,,Miejsce pamięci narodowej
Więzienie Kieleckie 1939-1956’’
wtorek, 5 listopada 2013
FILOZOFIA PRAWA III RZESZY NIEMIECKIEJ
co warto przeczytać
FILOZOFIA PRAWA III RZESZY NIEMIECKIEJ
Autor: ks. Tadeusz Guz
Pomimo upływu ponad siedemdziesięciu lat od zakończenia II wojny światowej sprawa socjalizmu narodowego w Trzeciej Rzeszy Niemieckiej pozostaje wciąż przedmiotem badań naukowych wielu uczonych i olbrzymim wyzwaniem ideologicznym w procesie tworzenia kultury na miarę człowieka jako istoty duchowo-cielesnej, jego wspólnot naturalnych i prawnych oraz nierzadko na miarę personalnego Absolutu. Pewnej, choć może najkrótszej syntezy problematyki poruszanej w tej książce, dokonał, przy współpracy wielu uczonych i polityków nazistowskich, minister Rzeszy Hans Frank w wydanej w 1937 roku pod jego redakcja publikacji Deutsches Verwaltungsrecht. w której Justus Danckwersts stwierdza: "Na początku analizy stoi więc nie państwo, lecz naród. Reprezentantem narodu jest Fuhrer. Przez niego działa naród. On jest najwyższym dowódca wojennym, politykiem, ustawodawca, sędzia i administratorem. On nie jest w żadnym wypadku niezwiązany. Ponad nim stoi prawo, które rosło w narodzie i wypróbowane zostało w walce najbardziej niemieckich członków narodu w świecie nieprzyjaciół i dlatego jest ono o wiele mocniejsze niż każda ustawa i to. co bezczasowe. To prawo jest światopoglądem socjalistycznonarodowym. On (tenże światopogląd) tworzy najgłębszy i najpewniejszy fundament porządku życia narodu niemieckiego. On jest prawem fundamentalnym narodu. niepisaną konstytucją, przez którą określa się wszelkie chcenie i działanie nie tylko członków samego narodu germańskiego, lecz każdego człowieka w ogóle". Tutaj ma swoją rację, według Rudolfa Becherta. rzekoma "konieczność socjalizmu" dla systematycznego kształtowania i interpretowania prawa.
Ze Wstępu
FILOZOFIA PRAWA III RZESZY NIEMIECKIEJ
Autor: ks. Tadeusz Guz
Pomimo upływu ponad siedemdziesięciu lat od zakończenia II wojny światowej sprawa socjalizmu narodowego w Trzeciej Rzeszy Niemieckiej pozostaje wciąż przedmiotem badań naukowych wielu uczonych i olbrzymim wyzwaniem ideologicznym w procesie tworzenia kultury na miarę człowieka jako istoty duchowo-cielesnej, jego wspólnot naturalnych i prawnych oraz nierzadko na miarę personalnego Absolutu. Pewnej, choć może najkrótszej syntezy problematyki poruszanej w tej książce, dokonał, przy współpracy wielu uczonych i polityków nazistowskich, minister Rzeszy Hans Frank w wydanej w 1937 roku pod jego redakcja publikacji Deutsches Verwaltungsrecht. w której Justus Danckwersts stwierdza: "Na początku analizy stoi więc nie państwo, lecz naród. Reprezentantem narodu jest Fuhrer. Przez niego działa naród. On jest najwyższym dowódca wojennym, politykiem, ustawodawca, sędzia i administratorem. On nie jest w żadnym wypadku niezwiązany. Ponad nim stoi prawo, które rosło w narodzie i wypróbowane zostało w walce najbardziej niemieckich członków narodu w świecie nieprzyjaciół i dlatego jest ono o wiele mocniejsze niż każda ustawa i to. co bezczasowe. To prawo jest światopoglądem socjalistycznonarodowym. On (tenże światopogląd) tworzy najgłębszy i najpewniejszy fundament porządku życia narodu niemieckiego. On jest prawem fundamentalnym narodu. niepisaną konstytucją, przez którą określa się wszelkie chcenie i działanie nie tylko członków samego narodu germańskiego, lecz każdego człowieka w ogóle". Tutaj ma swoją rację, według Rudolfa Becherta. rzekoma "konieczność socjalizmu" dla systematycznego kształtowania i interpretowania prawa.
Ze Wstępu
Ministerstwo Kultury jak Poncjusz Piłat. Umywa ręce w sprawie profanacji figury Jezusa
Redakcja portalu Prawy.pl wysłała do rzecznika Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pytania dotyczące wystawy w Centrum Sztuki Współczesnej i prezentowanego na niej filmu, na którym nagi mężczyzna profanuje zabytkową figurę Jezusa Poniżej publikujemy otrzymaną odpowiedź.
Przypomnijmy, że Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski jest narodową instytucją kultury finansowaną przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W związku z tym, tuż po ukazaniu na portalu Prawy.pl tekstu autorstwa red. Jana Bodakowskiego "Goły facet z genitaliami ociera się o figurę Jezusa, czyli Centrum Sztuki Współczesnej" Redakcja Prawy.pl wysłała do rzecznika Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pytanie z prośbą o wyjaśnienie jak minister Bogdan Zdrojewski zamierza zareagować na wystawę BRITISH BRITISH POLISH POLISH: Sztuka krańców Europy, długie lata 90. i dziś na której jednym z eksponatów jest wyświetlany film Jacka Markiewicza „Adoracja”. Na filmie nagi mężczyzna ociera się o naturalnej wielkości figurę Jezusa przybitego do krzyża.
Z odpowiedzi jaką otrzymał portal Prawy.pl z Biura Rzecznika wynika, że ministerstwo "może mieć wpływ na kwestie organizacyjne, administracyjne i finansowe w instytucjach kultury". Natomiast ustawa o nadzorze MKIDN nad instytucjami kultury jak tłumaczy Rzecznik nie reguluje "kwestii światopoglądowych oraz formy i treści artystycznego przekazu niezależnie od miejsca prezentacji".
Jak wyraźnie zaznaczono w odpowiedzi: "Kształtowanie programów artystycznych instytucji kultury spoczywa w rękach osób kierujących poszczególnymi placówkami".
Rzecznik sugeruje też, aby "za ewentualną obrazę uczuć religijnych" prawnie dochodzić swoich racji na gruncie kodeksu cywilnego i karnego.
Poniżej prezentujemy pełną odpowiedź:
Szanowny Panie Redaktorze,
Odpowiadając na Pańskie pytania dotyczące obrazoburczej pracy Jacka Markiewicza pn. „Adoracja” prezentowanej w ramach wystawy British British Polish Polish: Sztuka krańców Europy, długie lata 90. I dziś” w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, informujemy, że zgodnie z Ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, organizator instytucji może mieć wpływ na kwestie organizacyjne, administracyjne i finansowe w instytucjach kultury (państwowych i samorządowych). Ustawa określa prawne ramy funkcjonowania instytucji, nie reguluje natomiast kwestii światopoglądowych oraz formy i treści artystycznego przekazu niezależnie od miejsca prezentacji. Kształtowanie programów artystycznych instytucji kultury spoczywa w rękach osób kierujących poszczególnymi placówkami.
Środki wydatkowane na wystawę pochodzą częściowo z dotacji budżetowej, ze środków własnych instytucji i od partnerów zewnętrznych. Dyrektor Fabio Cavallucci ubiegał się o zwiększenie dotacji na realizację wystawy (pisma z sierpnia i września br.). Nie wyraził na to zgody Minister KiDN.
Praca Jacka Markiewicza pn. “Adoracja”, prezentowana w części historycznej, poświęconej sztuce polskiej lat 90., jest pracą dyplomową artysty przedstawioną i obronioną przez niego w 1993 roku na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Problem odpowiedzialności za treści prezentowanej sztuki, w tym za ewentualną obrazę uczuć religijnych, prawnie umocowany jest w kodeksie cywilnym i kodeksie karnym, który pozwala na dochodzenie swoich racji.
Z pozdrowieniami
Centrum Informacyjne
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Krakowskie Przedmieście 15/17 | 00-071 Warszawa
(: +48(22) 42-10-555 | Fax: +48(22) 42-10-441
@: rzecznik@mkidn.gov.pl | www.mkidn.gov.pl
Treść odpowiedzi Ministerstwa jest symboliczna i przywołuje biblijną scenę z Poncjuszem Piłatem, który jako instytucja nadrzędna, umył ręce i przez zrzucenie z siebie odpowiedzialności dał de facto urzędowe przyzwolenie na śmierć Jezusa.
Ireneusz Fryszkowski, Prawy.pl
Źródło - portal Prawy.pl: http://prawy.pl/73-kultura/4169-ministerstwo-kultury-jak-poncjusz-pilat-umywa-rece-w-sprawie-profanacji-figury-jezusa
Przypomnijmy, że Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski jest narodową instytucją kultury finansowaną przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
W związku z tym, tuż po ukazaniu na portalu Prawy.pl tekstu autorstwa red. Jana Bodakowskiego "Goły facet z genitaliami ociera się o figurę Jezusa, czyli Centrum Sztuki Współczesnej" Redakcja Prawy.pl wysłała do rzecznika Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego pytanie z prośbą o wyjaśnienie jak minister Bogdan Zdrojewski zamierza zareagować na wystawę BRITISH BRITISH POLISH POLISH: Sztuka krańców Europy, długie lata 90. i dziś na której jednym z eksponatów jest wyświetlany film Jacka Markiewicza „Adoracja”. Na filmie nagi mężczyzna ociera się o naturalnej wielkości figurę Jezusa przybitego do krzyża.
Z odpowiedzi jaką otrzymał portal Prawy.pl z Biura Rzecznika wynika, że ministerstwo "może mieć wpływ na kwestie organizacyjne, administracyjne i finansowe w instytucjach kultury". Natomiast ustawa o nadzorze MKIDN nad instytucjami kultury jak tłumaczy Rzecznik nie reguluje "kwestii światopoglądowych oraz formy i treści artystycznego przekazu niezależnie od miejsca prezentacji".
Jak wyraźnie zaznaczono w odpowiedzi: "Kształtowanie programów artystycznych instytucji kultury spoczywa w rękach osób kierujących poszczególnymi placówkami".
Rzecznik sugeruje też, aby "za ewentualną obrazę uczuć religijnych" prawnie dochodzić swoich racji na gruncie kodeksu cywilnego i karnego.
Poniżej prezentujemy pełną odpowiedź:
Szanowny Panie Redaktorze,
Odpowiadając na Pańskie pytania dotyczące obrazoburczej pracy Jacka Markiewicza pn. „Adoracja” prezentowanej w ramach wystawy British British Polish Polish: Sztuka krańców Europy, długie lata 90. I dziś” w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, informujemy, że zgodnie z Ustawą o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej, organizator instytucji może mieć wpływ na kwestie organizacyjne, administracyjne i finansowe w instytucjach kultury (państwowych i samorządowych). Ustawa określa prawne ramy funkcjonowania instytucji, nie reguluje natomiast kwestii światopoglądowych oraz formy i treści artystycznego przekazu niezależnie od miejsca prezentacji. Kształtowanie programów artystycznych instytucji kultury spoczywa w rękach osób kierujących poszczególnymi placówkami.
Środki wydatkowane na wystawę pochodzą częściowo z dotacji budżetowej, ze środków własnych instytucji i od partnerów zewnętrznych. Dyrektor Fabio Cavallucci ubiegał się o zwiększenie dotacji na realizację wystawy (pisma z sierpnia i września br.). Nie wyraził na to zgody Minister KiDN.
Praca Jacka Markiewicza pn. “Adoracja”, prezentowana w części historycznej, poświęconej sztuce polskiej lat 90., jest pracą dyplomową artysty przedstawioną i obronioną przez niego w 1993 roku na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.
Problem odpowiedzialności za treści prezentowanej sztuki, w tym za ewentualną obrazę uczuć religijnych, prawnie umocowany jest w kodeksie cywilnym i kodeksie karnym, który pozwala na dochodzenie swoich racji.
Z pozdrowieniami
Centrum Informacyjne
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Krakowskie Przedmieście 15/17 | 00-071 Warszawa
(: +48(22) 42-10-555 | Fax: +48(22) 42-10-441
@: rzecznik@mkidn.gov.pl | www.mkidn.gov.pl
Treść odpowiedzi Ministerstwa jest symboliczna i przywołuje biblijną scenę z Poncjuszem Piłatem, który jako instytucja nadrzędna, umył ręce i przez zrzucenie z siebie odpowiedzialności dał de facto urzędowe przyzwolenie na śmierć Jezusa.
Ireneusz Fryszkowski, Prawy.pl
Źródło - portal Prawy.pl: http://prawy.pl/73-kultura/4169-ministerstwo-kultury-jak-poncjusz-pilat-umywa-rece-w-sprawie-profanacji-figury-jezusa
Trzeci rok pontyfikatu Jana Pawła II – Inna ręka prowadziła kulę
Trzeci rok pontyfikatu Jana Pawła II – Inna ręka prowadziła kulę
Trzeci rok pontyfikatu został zapisany w dziejach świata i w naszych sercach jako rok zamachu. Doskonale pamiętamy dzień 13 maja 1981 roku. Ktoś dla kogo Ojciec Święty stał się niewygodny, zlecił zamordowanie naszego papieża. Celu nie osiągnął, a Jan Paweł II, podźwignął się jeszcze mocniejszy. Ocalał, gdyż jak powiedział później ‘’ czyjaś ręka strzelała, ale Inna Ręka prowadziła kulę. ‘’
23 października 1980 roku – spotkanie dwóch wielkich autorytetów współczesnego świata: Jana Pawła II i matki Teresy z Kalkuty.
24 października - 10 listopada 1980 roku - Trwa kryzys wokół rejestracji "Solidarności".
26 października 1980 roku – trzech nowych błogosławionych. Wśród nich o. Alojzy Orione.
15 - 19 listopada 1980 roku - Pierwsza wizyta duszpasterska Jana Pawła II w Niemczech Zachodnich (8. papieska podróż zagraniczna).
30 listopada 1980 roku - Druga encyklika Jana Pawła II, "Dives in misericordia".
5 grudnia 1980 roku - Rząd sowiecki wstrzymuje planowaną na 8 grudnia inwazję wojsk Układu Warszawskiego na Polskę.
16 grudnia 1980 roku - Jan Paweł II pisze do Leonida Breżniewa w obronie suwerenności Polski.
31 grudnia 1980 roku - List apostolski "Egregiae virtutis" ogłasza Cyryla i Metodego współpatronami Europy.
1 stycznia 1981 roku – 14 Światowy Dzień Pokoju, orędzie "Chcesz służyć sprawie pokoju - szanuj wolność"
15-18 stycznia 1981 roku - Ojciec Święty przyjmuje w Watykanie delegację "Solidarności".
16 - 27 lutego 1981 roku - Pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Azji (9. papieska podróż zagraniczna); objęła Pakistan, Filipiny, wyspę Guam (USA), Japonię i Alaskę (USA).
Marzec 1981 roku - Kryzys bydgoski wzbudza niepokoje w Polsce; nasilenie ataków prasy sowieckiej na Jana Pawła II.
9 maja 1981 roku - Ustanowienie Papieskiej Rady do spraw Rodziny.
13 maja 1981 roku - Ok. godz. 17:19 papież Jan Paweł II, ciężko zraniony na placu św. Piotra przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę, zostaje przewieziony do kliniki Gemelli i operowany.
17 maja 1981 roku - Pierwsza po zamachu wypowiedź papieża przed niedzielną modlitwą maryjną; słowa przebaczenia dla zamachowca.
28 maja 1981 roku - W Warszawie umiera kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski; list do Polaków w związku z tym wydarzeniem.
31 maja 1981 roku - Powołanie stałej 15-osobowej rady kardynałów do spraw ekonomicznych Stolicy Apostolskiej.
3 czerwca 1981 roku - Jan Paweł II powraca do Watykanu z kliniki Gemelli.
20 czerwca - 14 sierpnia 1981 roku - Jan Paweł II znowu w klinice Gemelli z powodu infekcji wirusowej (5 sierpnia operowany).
7 lipca 1981 roku - Bp Józef Glemp zostaje arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim, prymasem Polski.
22 lipca 1981 roku - Mehmet Ali Agca uznany za winnego i skazany na dożywocie po trzydniowym procesie w Rzymie.
14 sierpnia 1981 roku - Jan Paweł II opuszcza klinikę Gemelli i po uroczystości Wniebowzięcia Matki Bożej udaje się na rekonwalescencję do Castel Gandolfo.
5 września 1981 roku - Otwarcie I Krajowego Zjazdu NSZZ "Solidarność" w Gdańsku. Pierwsza modlitwa różańcowa pod przewodnictwem Papieża.
14 września 1981 roku - "Laborem exercens", pierwsza społeczna encyklika Jana Pawła II.
25 września 1981 roku - Oficjalny pisemny werdykt w procesie Agcy sugeruje istnienie spisku na życie papieża.
5 października 1981 roku - Jan Paweł II wyznacza osobistego delegata do zarządzania Towarzystwem Jezusowym.
WYNIESIENI NA OŁTARZE PRZEZ JANA PAWŁA II
Alojzy Orione urodził się w Pontecurone, w piemonckiej prowincji Alessandria jako syn Vittoria Orione i Caroliny Feltri. Uczęszczał do Oratorio Valdocco w Turynie. Był jednym z ulubionych uczniów księdza Jana Bosco, również późniejszego świętego. Od 13 roku życia miał problemy zdrowotne. Trzy lata później, w wieku 16 lat obecny był w Turynie przy łożu śmierci Jana Bosco. Bezpośrednio po zgonie duchownego dojść miało do cudownego uleczenia Orionego z jego dolegliwości.W 1892 roku dwudziestoletni seminarzysta założył własne oratorium a w następnym roku szkołę zawodową dla ubogich. 13 kwietnia 1895 wyświęcony został na księdza. Począwszy od 1899 roku rozpoczął gromadzić grupę księży i kleryków, która przekształciła się z czasem w zgromadzenie Małego Dzieła Opatrzności Bożej (Piccola Opera della Divina Provvidenza). W 1903 roku grupa ta otrzymała pełną zgodę na prowadzenie działalności ze strony władz kościelnych, ze względu na nazwę zgromadzenia nazywani są oni również Synami Bożej Opatrzności.
W 1908 roku Orione udał się do Mesyny oraz Reggio di Calabria zniszczonych podczas trzęsienia ziemi. Spędził tam trzy lata niosąc pomoc potrzebującym, przede wszystkim sierotom. W 1915 roku udał się do okręgu Mersyka w pobliżu Rzymu również zniszczonego w następstwie trzęsienia ziemi, gdzie założył Zgromadzenie Małych Sióstr Misjonarek Dobroczynności. Po zakończeniu I wojny światowej Orione rozszerzył swoją działalności poprzez zakładanie kolejnych szkół, organizacji charytatywnych, gospodarstw rolnych, zawsze ze szczególnym naciskiem na pomoc dla sierot i ubogich. Podczas kolejnych dwudziestu lat powstawały one w całych Włoszech, oraz w Ameryce.W 1931 roku założył sanktuarium Madonna della Guardia w Tortonie, które do dziś jest najważniejszą świątynią zgromadzenia orionistów.
Zimą 1940 roku Orione doznał szeregu dolegliwości kardio- i pulmonologicznych. Niechętnie udał się wówczas do San Remo w celu polepszenia stanu zdrowia. 9 marca 1940 roku powiedział: To nie pomiędzy palmami chciałbym umrzeć, lecz pomiędzy ubogimi, którzy są Jezusem Chrystusem. Trzy dni później, otoczony księżmi ze swojego zgromadzenia, zmarł. Jego ostatnie słowa brzmiały Jezu, Jezu! Idę!.
Alojzy Orione został pochowany w Santuario di Nostra Signora della Guardia w Tortonie, w kościele zbudowanym przez siebie w 1931 roku, z pomocą kapłanów i akolitów w podzięce dla Matki Bożej za zakończenie działań wojennych I wojny światowej i jest najważniejszym miejscem pielgrzymek na świecie dla wyznawców Alojzego Orione.W naturalny sposób zmumifikowane ciało Orionego zostało ekshumowane w 1965 roku.
26 października 1980 roku złożono je w kryształowym sarkofagu w sanktuarium w Tortonie. Tego samego dnia Orione został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II, a kanonizacji dokonał 16 maja 2004 roku.
Papieskie anegdoty
"Jak się czuje piesek?"
Jeden z watykańskich prałatów chciał się nauczyć polskiego, więc sprowadził sobie nasz elementarz. Nauka była jednak tak pospieszna, że kiedy chciał się nową umiejętnością pochwalić przed Ojcem Świętym, coś mu się pomyliło i zamiast: "Jak się czuje Papież", rzekł: "Jak się czuje piesek?". Papież spojrzał na niego zdumiony, po czym odpalił: "Hau, hau".
Trzeci rok pontyfikatu został zapisany w dziejach świata i w naszych sercach jako rok zamachu. Doskonale pamiętamy dzień 13 maja 1981 roku. Ktoś dla kogo Ojciec Święty stał się niewygodny, zlecił zamordowanie naszego papieża. Celu nie osiągnął, a Jan Paweł II, podźwignął się jeszcze mocniejszy. Ocalał, gdyż jak powiedział później ‘’ czyjaś ręka strzelała, ale Inna Ręka prowadziła kulę. ‘’
23 października 1980 roku – spotkanie dwóch wielkich autorytetów współczesnego świata: Jana Pawła II i matki Teresy z Kalkuty.
24 października - 10 listopada 1980 roku - Trwa kryzys wokół rejestracji "Solidarności".
26 października 1980 roku – trzech nowych błogosławionych. Wśród nich o. Alojzy Orione.
15 - 19 listopada 1980 roku - Pierwsza wizyta duszpasterska Jana Pawła II w Niemczech Zachodnich (8. papieska podróż zagraniczna).
30 listopada 1980 roku - Druga encyklika Jana Pawła II, "Dives in misericordia".
5 grudnia 1980 roku - Rząd sowiecki wstrzymuje planowaną na 8 grudnia inwazję wojsk Układu Warszawskiego na Polskę.
16 grudnia 1980 roku - Jan Paweł II pisze do Leonida Breżniewa w obronie suwerenności Polski.
31 grudnia 1980 roku - List apostolski "Egregiae virtutis" ogłasza Cyryla i Metodego współpatronami Europy.
1 stycznia 1981 roku – 14 Światowy Dzień Pokoju, orędzie "Chcesz służyć sprawie pokoju - szanuj wolność"
15-18 stycznia 1981 roku - Ojciec Święty przyjmuje w Watykanie delegację "Solidarności".
16 - 27 lutego 1981 roku - Pierwsza pielgrzymka Jana Pawła II do Azji (9. papieska podróż zagraniczna); objęła Pakistan, Filipiny, wyspę Guam (USA), Japonię i Alaskę (USA).
Marzec 1981 roku - Kryzys bydgoski wzbudza niepokoje w Polsce; nasilenie ataków prasy sowieckiej na Jana Pawła II.
9 maja 1981 roku - Ustanowienie Papieskiej Rady do spraw Rodziny.
13 maja 1981 roku - Ok. godz. 17:19 papież Jan Paweł II, ciężko zraniony na placu św. Piotra przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę, zostaje przewieziony do kliniki Gemelli i operowany.
17 maja 1981 roku - Pierwsza po zamachu wypowiedź papieża przed niedzielną modlitwą maryjną; słowa przebaczenia dla zamachowca.
28 maja 1981 roku - W Warszawie umiera kardynał Stefan Wyszyński, prymas Polski; list do Polaków w związku z tym wydarzeniem.
31 maja 1981 roku - Powołanie stałej 15-osobowej rady kardynałów do spraw ekonomicznych Stolicy Apostolskiej.
3 czerwca 1981 roku - Jan Paweł II powraca do Watykanu z kliniki Gemelli.
20 czerwca - 14 sierpnia 1981 roku - Jan Paweł II znowu w klinice Gemelli z powodu infekcji wirusowej (5 sierpnia operowany).
7 lipca 1981 roku - Bp Józef Glemp zostaje arcybiskupem gnieźnieńskim i warszawskim, prymasem Polski.
22 lipca 1981 roku - Mehmet Ali Agca uznany za winnego i skazany na dożywocie po trzydniowym procesie w Rzymie.
14 sierpnia 1981 roku - Jan Paweł II opuszcza klinikę Gemelli i po uroczystości Wniebowzięcia Matki Bożej udaje się na rekonwalescencję do Castel Gandolfo.
5 września 1981 roku - Otwarcie I Krajowego Zjazdu NSZZ "Solidarność" w Gdańsku. Pierwsza modlitwa różańcowa pod przewodnictwem Papieża.
14 września 1981 roku - "Laborem exercens", pierwsza społeczna encyklika Jana Pawła II.
25 września 1981 roku - Oficjalny pisemny werdykt w procesie Agcy sugeruje istnienie spisku na życie papieża.
5 października 1981 roku - Jan Paweł II wyznacza osobistego delegata do zarządzania Towarzystwem Jezusowym.
WYNIESIENI NA OŁTARZE PRZEZ JANA PAWŁA II
Alojzy Orione urodził się w Pontecurone, w piemonckiej prowincji Alessandria jako syn Vittoria Orione i Caroliny Feltri. Uczęszczał do Oratorio Valdocco w Turynie. Był jednym z ulubionych uczniów księdza Jana Bosco, również późniejszego świętego. Od 13 roku życia miał problemy zdrowotne. Trzy lata później, w wieku 16 lat obecny był w Turynie przy łożu śmierci Jana Bosco. Bezpośrednio po zgonie duchownego dojść miało do cudownego uleczenia Orionego z jego dolegliwości.W 1892 roku dwudziestoletni seminarzysta założył własne oratorium a w następnym roku szkołę zawodową dla ubogich. 13 kwietnia 1895 wyświęcony został na księdza. Począwszy od 1899 roku rozpoczął gromadzić grupę księży i kleryków, która przekształciła się z czasem w zgromadzenie Małego Dzieła Opatrzności Bożej (Piccola Opera della Divina Provvidenza). W 1903 roku grupa ta otrzymała pełną zgodę na prowadzenie działalności ze strony władz kościelnych, ze względu na nazwę zgromadzenia nazywani są oni również Synami Bożej Opatrzności.
W 1908 roku Orione udał się do Mesyny oraz Reggio di Calabria zniszczonych podczas trzęsienia ziemi. Spędził tam trzy lata niosąc pomoc potrzebującym, przede wszystkim sierotom. W 1915 roku udał się do okręgu Mersyka w pobliżu Rzymu również zniszczonego w następstwie trzęsienia ziemi, gdzie założył Zgromadzenie Małych Sióstr Misjonarek Dobroczynności. Po zakończeniu I wojny światowej Orione rozszerzył swoją działalności poprzez zakładanie kolejnych szkół, organizacji charytatywnych, gospodarstw rolnych, zawsze ze szczególnym naciskiem na pomoc dla sierot i ubogich. Podczas kolejnych dwudziestu lat powstawały one w całych Włoszech, oraz w Ameryce.W 1931 roku założył sanktuarium Madonna della Guardia w Tortonie, które do dziś jest najważniejszą świątynią zgromadzenia orionistów.
Zimą 1940 roku Orione doznał szeregu dolegliwości kardio- i pulmonologicznych. Niechętnie udał się wówczas do San Remo w celu polepszenia stanu zdrowia. 9 marca 1940 roku powiedział: To nie pomiędzy palmami chciałbym umrzeć, lecz pomiędzy ubogimi, którzy są Jezusem Chrystusem. Trzy dni później, otoczony księżmi ze swojego zgromadzenia, zmarł. Jego ostatnie słowa brzmiały Jezu, Jezu! Idę!.
Alojzy Orione został pochowany w Santuario di Nostra Signora della Guardia w Tortonie, w kościele zbudowanym przez siebie w 1931 roku, z pomocą kapłanów i akolitów w podzięce dla Matki Bożej za zakończenie działań wojennych I wojny światowej i jest najważniejszym miejscem pielgrzymek na świecie dla wyznawców Alojzego Orione.W naturalny sposób zmumifikowane ciało Orionego zostało ekshumowane w 1965 roku.
26 października 1980 roku złożono je w kryształowym sarkofagu w sanktuarium w Tortonie. Tego samego dnia Orione został beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II, a kanonizacji dokonał 16 maja 2004 roku.
Papieskie anegdoty
"Jak się czuje piesek?"
Jeden z watykańskich prałatów chciał się nauczyć polskiego, więc sprowadził sobie nasz elementarz. Nauka była jednak tak pospieszna, że kiedy chciał się nową umiejętnością pochwalić przed Ojcem Świętym, coś mu się pomyliło i zamiast: "Jak się czuje Papież", rzekł: "Jak się czuje piesek?". Papież spojrzał na niego zdumiony, po czym odpalił: "Hau, hau".
manifestacja przeciwko bluźnierczej ekspozycji warszawskiego Centrum Sztuki Współczesnej
W najbliższą środę 6 listopada odbędzie się manifestacja przeciwko bluźnierczej ekspozycji warszawskiego Centrum Sztuki Współczesnej. Protest rozpocznie się o godz. 16.30 przed budynkiem Centrum przy ul. Jazdów 2. Protest ma związek z jednym z eksponatów, jakie można oglądać w muzeum. Film ukazuje nagiego mężczyznę ocierającego się o średniowieczny krucyfiks. Na manifestację zaprasza poseł Andrzej Jaworski. Transmisję z wydarzenia przeprowadzi TV Trwam. Relacja rozpocznie się o godz. 17.00.
Przypominamy, że o skandalicznej wystawie jako pierwszy poinformował portal Prawy.pl, w tekście autorstwa Jana Bodakowskiego: "Goły facet z genitaliami ociera się o figurę Jezusa, czyli Centrum Sztuki Współczesnej"
Przypominamy, że o skandalicznej wystawie jako pierwszy poinformował portal Prawy.pl, w tekście autorstwa Jana Bodakowskiego: "Goły facet z genitaliami ociera się o figurę Jezusa, czyli Centrum Sztuki Współczesnej"
Stanowisko Ordo Iuris w sprawie lekceważenia zasad konstytucyjnych w działaniach polityków
Stanowisko Ordo Iuris w sprawie lekceważenia zasad konstytucyjnych w działaniach polityków
Obserwujemy obecnie, jak podstawowe zasady konstytucyjne Rzeczypospolitej są coraz częściej traktowane przez klasę polityczną jako niewiele znaczące frazesy. Fakt ten każe wyrazić głębokie zaniepokojenie stanem polskiego życia publicznego, tym bardziej, że lekceważy się również fundamentalną dla demokracji zasadę zwierzchnictwa narodu.
Artykuł 4 Konstytucji RP stwierdza wyraźnie, że władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu, który sprawować może ją nie tylko za pośrednictwem swych przedstawicieli, ale i bezpośrednio. Oznacza to, że w rozumieniu Konstytucji Naród jest podmiotem władzy w Rzeczypospolitej Polskiej i źródłem kompetencji przysługujących poszczególnym jej organom. Jako podmiot władzy państwowej, posiada on zdolność do artykułowania swojej woli, i to również bezpośrednio.
Podstawową instytucją demokracji bezpośredniej jest referendum, rozumiane jako przewidziana przez ustrój forma bezpośredniego decydowania wyborców o różnych sprawach życia państwowego. Chociaż więc ze względów organizacyjnych decyzja o rozpisaniu referendum należy do organów reprezentacyjnych, jednak nie może to oznaczać ubezwłasnowolnienia społeczeństwa obywatelskiego przez wąską grupę osób, nawet jeśli są one w odpowiedni sposób politycznie umocowane.
Najwyższy niepokój budzi fakt, że stosunkowo wąska grupa decydentów politycznych lekceważy kolejne, podejmowane przez społeczeństwo obywatelskie próby bezpośredniego oddziaływania na bieg spraw publicznych, wyrażające się bądź to w postaci obywatelskich inicjatyw ustawodawczych, bądź też inicjatyw referendalnych. W ostatnim czasie, szczególnie wyraźnie obserwujemy sytuację, gdy sprawujący władzę, zamiast wychodzić naprzeciw zaangażowaniu obywatelskiemu setek tysięcy wyborców, traktują ten wysiłek suwerennego Narodu jako niepotrzebną komplikację w procesie sprawowania przez nich władzy.
Owszem, decyzja odmawiająca nadania dalszego biegu obywatelskim inicjatywom, czy to legislacyjnym, czy też referendalnym, jest nie tylko prawnie dopuszczalna ale może być też uzasadniona, zwłaszcza jeśli godziłaby w ład konstytucyjny. Natomiast ignorowanie inicjatyw obywatelskich w sytuacji, gdy służą one upomnieniu się społeczeństwa o przestrzeganie podstawowych praw i wolności, musi w najgłębszym stopniu niepokoić.
Niedawno byliśmy świadkami bezceremonialnego odrzucenia przez Sejm obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej popartej przez setki tysięcy obywateli, której nie skierowano nawet pod obrady komisji. Później, politycy różnych opcji, kierując się taktycznymi kalkulacjami, wzywali obywateli do postawy politycznej bierności. Z zapowiedziami podobnych działań mamy do czynienia obecnie w obszarze edukacji publicznej, gdy milionowa rzesza obywateli, zaniepokojona kształtem zmian wprowadzanych w systemie oświaty, chce by Naród mógł się bezpośrednio wypowiedzieć w tej kwestii.
Warto w tym momencie podkreślić szczególny, konstytucyjny mandat rodziców do wpływania na instytucjonalne ramy systemu edukacji. Prawo rodziców do wychowania dzieci znajduje wyraz zarówno w przepisach Konstytucji RP, jak i w wiążących Polskę aktach prawa międzynarodowego. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka w art. 26 ust. 3 stwierdza, że rodzice mają prawo pierwszeństwa w wyborze nauczania, które ma być dane ich dzieciom, zaś na mocy art. 18 pkt 4 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych Polska zobowiązała się do poszanowania tej wolności. Wreszcie to samo zobowiązanie przewiduje art. 48 ust. 1 Konstytucji RP.
W tym kontekście normatywnym, trudno sobie wyobrazić racje konstytucyjne, które przemawiać mogłyby za pozbawieniem obywateli możliwości bezpośredniego wypowiedzenia się na temat kształtu zmian wprowadzanych obecnie w systemie oświaty publicznej. Odsunięcie społeczeństwa przez wąskie elity władzy od bieżącego wpływu na bieg spraw publicznych, którymi obywatele są żywotnie zainteresowani, byłoby nie tylko dowodem arogancji względem społeczeństwa obywatelskiego ale też lekceważeniem zasad konstytucyjnych.
Dr hab. Aleksander Stępkowski
Prezes Zarządu Instytutu Ordo Iuris
Źródło:
http://www.ordoiuris.pl/stanowisko-ordo-iuris-w-sprawie-lekcewazenia-zasad-konstytucyjnych-w-dzialaniach-politykow,3332,i.html
Tekst ukazał się także na stronie Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy: http://ksd.media.pl/aktualnosci/1536-stanowisko-ordo-iuris-w-sprawie-lekcewazenia-zasad-konstytucyjnych-w-dzialaniach-politykow
Obserwujemy obecnie, jak podstawowe zasady konstytucyjne Rzeczypospolitej są coraz częściej traktowane przez klasę polityczną jako niewiele znaczące frazesy. Fakt ten każe wyrazić głębokie zaniepokojenie stanem polskiego życia publicznego, tym bardziej, że lekceważy się również fundamentalną dla demokracji zasadę zwierzchnictwa narodu.
Artykuł 4 Konstytucji RP stwierdza wyraźnie, że władza zwierzchnia w Rzeczypospolitej Polskiej należy do Narodu, który sprawować może ją nie tylko za pośrednictwem swych przedstawicieli, ale i bezpośrednio. Oznacza to, że w rozumieniu Konstytucji Naród jest podmiotem władzy w Rzeczypospolitej Polskiej i źródłem kompetencji przysługujących poszczególnym jej organom. Jako podmiot władzy państwowej, posiada on zdolność do artykułowania swojej woli, i to również bezpośrednio.
Podstawową instytucją demokracji bezpośredniej jest referendum, rozumiane jako przewidziana przez ustrój forma bezpośredniego decydowania wyborców o różnych sprawach życia państwowego. Chociaż więc ze względów organizacyjnych decyzja o rozpisaniu referendum należy do organów reprezentacyjnych, jednak nie może to oznaczać ubezwłasnowolnienia społeczeństwa obywatelskiego przez wąską grupę osób, nawet jeśli są one w odpowiedni sposób politycznie umocowane.
Najwyższy niepokój budzi fakt, że stosunkowo wąska grupa decydentów politycznych lekceważy kolejne, podejmowane przez społeczeństwo obywatelskie próby bezpośredniego oddziaływania na bieg spraw publicznych, wyrażające się bądź to w postaci obywatelskich inicjatyw ustawodawczych, bądź też inicjatyw referendalnych. W ostatnim czasie, szczególnie wyraźnie obserwujemy sytuację, gdy sprawujący władzę, zamiast wychodzić naprzeciw zaangażowaniu obywatelskiemu setek tysięcy wyborców, traktują ten wysiłek suwerennego Narodu jako niepotrzebną komplikację w procesie sprawowania przez nich władzy.
Owszem, decyzja odmawiająca nadania dalszego biegu obywatelskim inicjatywom, czy to legislacyjnym, czy też referendalnym, jest nie tylko prawnie dopuszczalna ale może być też uzasadniona, zwłaszcza jeśli godziłaby w ład konstytucyjny. Natomiast ignorowanie inicjatyw obywatelskich w sytuacji, gdy służą one upomnieniu się społeczeństwa o przestrzeganie podstawowych praw i wolności, musi w najgłębszym stopniu niepokoić.
Niedawno byliśmy świadkami bezceremonialnego odrzucenia przez Sejm obywatelskiej inicjatywy ustawodawczej popartej przez setki tysięcy obywateli, której nie skierowano nawet pod obrady komisji. Później, politycy różnych opcji, kierując się taktycznymi kalkulacjami, wzywali obywateli do postawy politycznej bierności. Z zapowiedziami podobnych działań mamy do czynienia obecnie w obszarze edukacji publicznej, gdy milionowa rzesza obywateli, zaniepokojona kształtem zmian wprowadzanych w systemie oświaty, chce by Naród mógł się bezpośrednio wypowiedzieć w tej kwestii.
Warto w tym momencie podkreślić szczególny, konstytucyjny mandat rodziców do wpływania na instytucjonalne ramy systemu edukacji. Prawo rodziców do wychowania dzieci znajduje wyraz zarówno w przepisach Konstytucji RP, jak i w wiążących Polskę aktach prawa międzynarodowego. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka w art. 26 ust. 3 stwierdza, że rodzice mają prawo pierwszeństwa w wyborze nauczania, które ma być dane ich dzieciom, zaś na mocy art. 18 pkt 4 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych Polska zobowiązała się do poszanowania tej wolności. Wreszcie to samo zobowiązanie przewiduje art. 48 ust. 1 Konstytucji RP.
W tym kontekście normatywnym, trudno sobie wyobrazić racje konstytucyjne, które przemawiać mogłyby za pozbawieniem obywateli możliwości bezpośredniego wypowiedzenia się na temat kształtu zmian wprowadzanych obecnie w systemie oświaty publicznej. Odsunięcie społeczeństwa przez wąskie elity władzy od bieżącego wpływu na bieg spraw publicznych, którymi obywatele są żywotnie zainteresowani, byłoby nie tylko dowodem arogancji względem społeczeństwa obywatelskiego ale też lekceważeniem zasad konstytucyjnych.
Dr hab. Aleksander Stępkowski
Prezes Zarządu Instytutu Ordo Iuris
Źródło:
http://www.ordoiuris.pl/stanowisko-ordo-iuris-w-sprawie-lekcewazenia-zasad-konstytucyjnych-w-dzialaniach-politykow,3332,i.html
Tekst ukazał się także na stronie Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy: http://ksd.media.pl/aktualnosci/1536-stanowisko-ordo-iuris-w-sprawie-lekcewazenia-zasad-konstytucyjnych-w-dzialaniach-politykow
Subskrybuj:
Posty (Atom)